Aan het woord is: Connie Lau, (47), zij woont in Hongkong en schreef de onderstaande tekst, die ik uit het Engels vertaalde. Als buren van China zaten we in de voorhoede van COVID-19, dat ongeveer drie maanden geleden uitbrak, rond de vieringen van het Chinees Nieuwjaar. Ik vond het beangstigend om de cijfers van infecties en overlijdens dagelijks te zien oplopen terwijl er nog zo weinig over de ziekteverwekker bekend was. Het zorgelijkst vond ik dat je COVID-19 gemakkelijk blijkt te kunnen overdragen terwijl je zelf wekenlang zonder merkbare symptomen kunt rondlopen. Het maakt het opsporen lastig. Hongkong is zeer dichtbevolkt*. Er zijn wijken waar alleen appartementengebouwen staan. Vrijwel niemand van de mensen die daar woont, heeft een eigen kamer. Dus het infectierisico is groot. Gelukkig zijn er in Hongkong sinds de uitbraak van SARS in 2003 experts in besmettelijke ziekten die klaar staan. Wat ook helpt, is dat mensen in het algemeen gewend zijn om te zorgen voor goede thuishygiëne. Ze gebruiken producten van verdund bleekwater en alcohol. De meesten dragen ook een mondkapje voor de veiligheid van zichzelf en anderen in openbare gelegenheden. De infectie- en overlijdenscijfers van COVID-19 zijn niet hoog. Hamsteren Weerstand tegen de lockdown en social distancing was er in eerste instantie weinig, totdat we een paar weken verder waren en de economische impact duidelijk voelbaar werd. De hardste klappen voelden winkels, het openbaar vervoer, het toerisme, de horeca, sportscholen, schoonheidssalons. En het is nog wel een tijd wat uitzichtloos, want de overheid heeft ons voorgehouden er rekening mee te houden dat we het nog in 2021 zullen voelen. Ik vond het raar om te zien hoe de paniek het won van de nuchterheid. Mensen gingen massaal rijst, toiletpapier en schoonmaakproducten inslaan. Ik zou het begrepen hebben als het zou zijn gegaan om mondkapjes, want daaraan was een ernstig tekort. Maar rijst en toiletpapier?! Mijn complottheorie is dat het om zakelijke grofheid ging. Dat er bewust geruchten verspreid werden over bevoorradingsproblemen om schaamteloos geld te slaan uit de menselijke kwetsbaarheid in die donkere tijden. Het toonde ook een lelijke kant van de menselijke natuur om te hamsteren om egoïstische redenen. Ongelooflijk. Drukte keert terug En dan loop ik even snel door de COVID-19-tijd heen naar de afgelopen weken. De terugkeer van inwoners van Hongkong uit het buitenland leidde tot een nieuwe golf van besmettingen. Die was snel onder controle en de laatste twee weken zijn er geen besmettingen bij gekomen. Een zucht van verlichting na weken van discipline. Mensen smachten naar een verandering van omgeving buiten de vier muren van hun woning en het zomerse weer is te mooi om binnen te zitten. Het voelt alsof Hongkong staat te trappelen om terug te keren naar de gebruikelijke drukte. In de straten wemelt het weer van de mensen die naar hun werk gaan en de regering heeft eetgelegenheden geadviseerd de regels voor social distancing te versoepelen door niet vier maar acht personen aan een tafel toe te staan. Het is een voorzichtig opheffen van de lockdown in fases, maar niet voor bars, sportscholen, massagepraktijken, bioscopen of openbare sportveldjes, die blijven nog gesloten. Elke keuze bewust maken Een grote verandering in mijn dagelijks leven vind ik dat ik me bewuster moet zijn van elke beslissing, hoe klein die ook is. Alles om zoveel mogelijk te voorkomen dat ik ziek word of kom te overlijden, of dat ik anderen besmet. Neem boodschappen doen. Ik moet nadenken over het tijdstip en de route om drukte te voorkomen, dat ik een mondkapje op doe als ik mijn appartement uit stap, dat ik zo weinig mogelijk deurklinken en liftknopjes aanraak, dat ik voldoende afstand houd tot anderen in de supermarkt, dat ik thuis mijn handen met alcohol schoonmaak, dat ik mijn kleren verwissel voor schone, dat ik mijn gekochte artikelen schoonmaak voordat ik ze in de (koel)kast zet en dat ik het blad waarop ik de boodschappen bij binnenkomst even op had gezet, grondig poets. En ga zo maar door. Ik ben ook voorzichtig omdat ik hier woon samen met mijn ouders van in de zeventig en tachtig, die een groot risico lopen COVID-19 te krijgen. Daarbij is het zo dat oudere mensen minder snel de nieuwe COVID-19-gewoontes aanleren. Dus ik houd dat in de gaten als ze weggaan en thuiskomen. Kortom, ik denk dat we door COVID-19 onze keuzes in het dagelijks leven bewuster maken, ook gewoontes waar we niet bij nadachten hoe we ze deden. Social distancing is niet moeilijk voor mij, omdat ik van nature iemand ben die graag thuis is. Thuiswerken Ik heb nu geen werk, ik ben me aan het oriënteren op een nieuwe baan. Ik maak me wel zorgen over de arbeidsmarkt aangezien er nog geen vaccin op korte termijn beschikbaar is. Bedrijven zijn nu huiverig om mensen aan te nemen en sollicitatieprocedures duren veel langer. De toekomst is onvoorspelbaar. Ik kan alleen maar hoopvol blijven en bij de dag leven. Het goede van geen werk hebben is dat ik nu de tijd heb om te experimenteren met bakken. Ik maak mijn eigen brood. Het ziet er niet zo smakelijk uit als wanneer ik het in de winkel haal, maar het is eetbaar. Gisteren heb ik ook bananenbrood gemaakt. Daar moet de volgende keer wat minder suiker in, haha. De meeste sollicitatiegesprekken die ik voer, vinden plaats via videobellen en vrijwel alle gesprekspartners zitten dan thuis. In andere delen van de wereld vinden mensen het fijn om flexibiliteit in hun werk te hebben en voor langere tijd vanuit huis te werken. Dat geldt veel minder in Hongkong. Grotere bedrijven bieden wel de mogelijkheid, maar we leven in een kleine stad, mensen zien niet in waarom ze niet naar kantoor zouden gaan. Sommigen zijn ook bang dat hun werkgever ze erop aankijkt als ze thuiswerken. Toch denk ik wel dat deze manier van werken blijvend is. Het is denk ik een gewaardeerde arbeidsvoorwaarde en het is goed voor de continuïteit van bedrijven. Recycling geen prioriteit Social distancing heeft de omzet van veel bedrijven in Hongkong doen afnemen en velen op de knieën gedwongen. Je zou denken dat dit hét keerpunt is voor de aanpak van de klimaatsverandering, maar ik betwijfel of het echt zo is. Een eigen observatie: COVID-19 heeft geleid tot een grote vraag naar afhaalmaaltijden. Mensen in Hongkong zijn gek op eten! Sommige eetgelegenheden kiezen voor recyclede bakjes, maar de meeste gebruiken plastic en piepschuim bakjes. Een enorme toename van op olie gebaseerde producten, lijkt mij dus. Hongkong staat niet vooraan bij het aanpakken van de klimaatsverandering en recycling is geen prioriteit voor de meesten. Dus er is geen sterke roep om afval te scheiden. Het gebeurt op vrijwillige basis en weinigen voelen zich geroepen om ervoor te zorgen. Verdrietig Als ik kijk naar de wereld, ging het er in de tijd voor de pandemie om wie of wat voor de grootste beroering of verandering kon zorgen, wie of wat de meeste aandacht kreeg. Tsja, de winnaar is duidelijk, COVID-19. Nog nooit heb ik in een paar weken tijd honderdduizenden overlijdens meegemaakt, iconische steden waar de ziel uit was, miljoenen mensen in economische malaise, disfunctionele regeringen en gezondheidszorgstelsels, extreme druk op personeel in de gezondheidszorg, en een weerzinwekkende toename van politieke intimidatie tussen landen en vermeende neutrale wereldorganisaties. Verdrietig... * Halverwege 2018 was de bevolkingsdichtheid van Hongkong 6.880 inwoners/km2. In dat jaar was die in de Randstad 1.101 inwoners/km2. Bronnen: https://www.gov.hk/en/about/abouthk/facts.htm https://www.clo.nl/indicatoren/nl000118-bevolkingsomvang-en-huishoudens
0 Comments
Aan het woord is: Marisa Richelle de Jong (41), Spaanse met Nederlandse ouders, psycholoog van beroep. Marisa is mijn nicht. In Spanje mogen mensen sinds 14 maart alleen voor essentiële zaken zoals boodschappen het huis uit. Wie zich er niet aan houdt, riskeert een boete van 300 tot 1.000 euro. Marisa ontwikkelt nu thuis cursussen over persoonlijke en professionele groei die ze in de toekomst wil geven. Zij heeft de onderstaande tekst geschreven in het Engels (we communiceren in een mix van Nederlands, Engels en een beetje Spaans), ik heb deze vertaald. Spanjaarden zijn doorgaans echte gezelschapsmensen, er is geen feest dat ze niet vieren. En is er geen aanleiding voor een feest, dan verzinnen ze die. In die zin ben ik half Spaans: ik hou van af en toe feesten, maar van nature ben ik iemand die het liefst thuis is. Al voordat we te maken kregen met COVID-19, verveelde ik me nooit en verveeld voel ik me nog steeds niet. Daarom is de huidige verplichting om thuis te zijn voor mij geen straf. Ik hou van me creatief uiten. Ik schilder bijvoorbeeld graag. Ik vind mijn werk er niet uitzien, maar ik vind het leuk om te doen, het ontspant me. Daarnaast studeer ik elke dag op het gebied van psychologie. Dat doe ik voor mijn eigen persoonlijke groei en om professioneel bij te leren. Ook doe ik wat aan yoga en krachttraining om fit te blijven. Daarnaast vind ik het heerlijk om films te kijken. Geen volledige keuzevrijheid meer Ook al hou ik van thuis zijn, het is een feit dat COVID-19 ons de volledige vrijheid heeft ontnomen om te kiezen wat ik wil doen. Het aparte is dat we veel dingen voor lief nemen, totdat een ‘stomme bug’ ons ineens tegenhoudt om de dingen te doen vanuit keuzevrijheid. Nu mis ik dat ik die had. En dat is een eyeopener voor mij. Deze reflectie houdt me bezig tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden. Ik ben bevoorrecht met een groot veld voor mijn huis, want vanwege de COVID-19-restricties mag ik niet verder dan een kilometer van mijn huis gaan. Ik beken dat ik die regel overtreed. Ik wandel verder, maar met angst, me verstoppend onder bomen, bang dat een patrouillerende drone of helikopter me betrapt. Ik heb dus geen werkelijke vrijheid meer. Ook al is er niemand in de buurt, ik mag me niet vrijuit bewegen buiten. Maar ja, als de Spaanse regering ons zou vertellen dat we ons wel wat vrijer zouden mogen bewegen, zoals in Nederland, zouden we dat ook werkelijk massaal doen, zo is de Spaanse mentaliteit. En dat kan niet. Als Spanjaarden hebben we het nodig regels en beperkingen opgelegd te krijgen, omdat we nog niet zo gek veel beschaving hebben. Iedereen was op mijn verjaardag Aan de andere kant waardeer ik de quarantaine om een aantal dingen. Ik was jarig op 16 april en al mijn vrienden waren er! Een aantal jaren geleden had ik ook vrienden uitgenodigd om te komen en had ik geen idee wie er daadwerkelijk zou verschijnen. Dit jaar vond ik dan ook ontzettend fijn. En ik hoefde niet iedereen te trakteren op een biertje, haha! Natuurlijk miste ik wel de knuffels en zoenen, maar die komen zeker nog wel. Contact met familie en vrienden in het buitenland Onze werkelijkheid is veranderd en onze manier van communiceren. Of het beter of slechter geworden is door COVID-19, dat wil ik in het midden laten. Maar het is wel dankzij deze tijd dat ik – via videobellen - sinds lange tijd weer eens echt face-to-face-contact had met Colette. Ik had er eerder niet eens bij stilgestaan elkaar via deze weg te spreken. We stuurden elkaar wel af en toe berichtjes via WhatsApp, Messenger of e-mail, maar dat was het ook. Precies hetzelfde gebeurde met vrienden in de Verenigde Staten. Ik heb een bericht naar ze verzonden dat ik had ingesproken via Messenger. Nu ik er zo over nadenk: kun je ook videogesprekken verzenden? Dat ga ik direct even uitproberen als ik deze tekst heb geschreven. Persoonlijke issues aangaan De quarantaine helpt me ook om te kijken naar een persoonlijk probleem dat ik al langere tijd van binnen voelde en dat ik in de waan van de dag nooit aanging. Ik dacht dat ik er geen tijd voor had. En eigenlijk was het vooral dat ik het verstopte door maar aldoor bezig te zijn. Ik vermeed het. Nu er tijd is, kan ik er niet langer omheen. Nou ja, dat zou wel kunnen, maar ik wil het aangaan. Ik vind het echt tijd om te reflecteren op de manier waarop ik leef, wat ik wil, hoe ik dat wil, waarom dezelfde struggle maar steeds terugkomt. ‘Dat wat je wilt tegenhouden, blijft bestaan. Dat wat je accepteert, zal je transformeren.’ De laatste paar dagen zie ik de dingen wat helderder. Ik verlang naar dingen die resoneren, die overeenkomen met mijn passie, waarden en principes. Zo heb ik ook te erkennen dat er dagen zijn die ik liever vergeet, maar die ik accepteer. Ik weet dat ze er ook bij horen, maar dat ze ook weer voorbijgaan. Eén ding is me heel duidelijk: ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor mijn beslissingen en acties. Ik heb wat minder fijne dingen gedaan in het verleden, dat geef ik toe. Maar ik geef mezelf er niet de schuld voor. Ik leef in het moment. Ik wil leren van wat ik niet zo best heb gedaan om een mooier persoon te worden. Ik zit in dat proces. Blauwe of rode pil, welke kies je? Dankjewel voor het initiatief van deze website, Colette. Ik wilde graag zelf schrijven om mijn gedachten en gevoel te ordenen. Daar heeft het me erg bij geholpen. Deze reflectie en emoties uiten heeft voor mij een doel: ik weet dat ik niet de enige ben die zijn of haar demonen aankijkt. Ik wil mensen graag aanmoedigen om henzelf te uiten. Want uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ik weet dat er mensen zijn in heel nare situaties. Mensen die bijvoorbeeld te maken hebben met problemen met hun partner en/of kinderen. Mensen met zorgen, onzekerheid, angsten, gevoel van onveiligheid, depressie. Tegelijkertijd is het de tijd om aan introspectie te doen en sterker uit deze quarantaine te komen. We kunnen er niet aan ontkomen, zo is het gewoon. Zoals in de film Matrix: wat kies je? De blauwe pil, waarmee je beslist hoe je dag eruitziet, of de rode pil, die je emoties met jou aan de haal laat gaan... Medeleven voor naasten van overledenen Nog een laatste gedachte voor alle mensen die een familielid hebben verloren aan COVID-19. Velen van hen kunnen niet persoonlijk afscheid nemen van hun geliefde. In het nieuws lees ik wat dat betreft veel onmacht, woede, boosheid en verdriet. Heel begrijpelijk. Mijn medeleven gaat uit daar iedereen die dit meemaakt. Aan het woord is: Ilse van den Putte (41). Zij woont met dochter Tille (10) in Heist-op-den-Berg (België). Ilse werkt daar in de zorg. Zij had onlangs haar gevoel over deze tijd al een keer op papier gezet na een werkdag. Dat is de onderstaande tekst. Tille zingt graag en maakte haar eigen, hartverwarmende variant op het lied Tomorrow uit de film Annie. Om 5.30 uur loopt de wekker af en maak ik me klaar. Ik trek de deur achter me dicht en rep me naar het werk in het verzorgingshuis. Bewoners bedanken me voor mijn inzet, hulp, er zijn voor hen. Ze zeggen me wel eens ‘loop je je schoenen niet voorbij’ en dan zeg ik telkens ‘het is graag gedaan!’. Tegen dat de klok 13 uur aanwijst, ben ik de laatste puntjes op de i aan het zetten samen met mijn collega-vrienden. Een beetje later dan dat mijn uurrooster aangeeft, tik ik uit en geef ik de zorg door aan mijn andere collega-vrienden. Ik roep nog snel ‘een weetje’ na. Ik zoek mijn sleutel en open mijn voordeur. Hang mijn geluk-zak aan de kapstok en trek mijn schoenen uit. De koude vloer geeft verkoeling aan mijn warme voeten die al vele kilometers gelopen hebben. Het is stil maar geniet hiervan. Ik draai de kraan open en luister naar het stromende water. Het water stroomt over me en alle spieren ontspannen, alle werkdruk stroomt weg door het gaatje richting zee. Ik verwen mezelf met lotion, en de geur van rozen masseer ik in, want mijn benen en voeten hebben ook graag wat aandacht. Ik hoor mijn zetel me uitnodigen tot een dutje. Ik stem in en kruip het dekentje onder, op zoek naar wat warmte. Het omhelst me, het troost me. Mijn lege plekje, mijn lege thuis. Die warmte waarvoor ik heel de voormiddag word bedankt, zoek ik hier in elke hoek van de kamer. Het blijft stil en ik dut in. Als in de vooravond mijn gsm ineens plingt, voel ik een warmte, een heel blij gevoel. Want een hoekje van de kamer wordt ineens opgevuld met een klein woordje, een gebaar, zo groot dat het mij de stilte en eenzaamheid doet vergeten. Bekijk de videoboodschap van Tille (klik op 'Bestand downloaden):
|
Copyright © 2020