Aan het woord is: Bart* (18), hij woont in Haarlem en studeert werktuigbouwkunde aan de TU Delft. Ik voel me goed, misschien wel iets té goed, zorgeloos. Als een blaadje in de wind dat een beetje meebeweegt met het leven. Ik pas me aan deze tijd aan. Daardoor ervaar ik geen tegenwind. Dat vind ik bijna zorgelijk of onrealistisch misschien, gezien alle problemen die mensen door corona ervaren. Maar ja, het is zo nutteloos om me erg druk te maken over andermans gevoel, daar help ik anderen niet mee. In het begin van coronatijd had ik er wel gesprekken over met vrienden. Het was natuurlijk logisch dat corona volop in het nieuws kwam, want het heeft voor veel mensen een grote invloed op hun leven, maar mijn vrienden ik waren er op een gegeven moment wel klaar mee. Bij minder studiepunten door naar tweede jaar Een verandering als gevolg van corona in mijn opleiding is de verlaging van het BSA (bindend studieadvies). Normaal gesproken mogen we alleen door naar het tweede jaar als we in het eerste collegejaar minimaal 45 studiepunten hebben gehaald. Nu geldt dat we bij 30 tot 44 studiepunten door kunnen naar het tweede studiejaar. We moeten aan het eind van dat tweede jaar dan alle 60 studiepunten hebben behaald. Online colleges en presenteren De colleges en contactmomenten met docenten verlopen prima online. Wat niet goed gaat nu, is presenteren. Dat doen we via Zoom. Het werkt niet, omdat het niet realistisch overkomt. En online presenteren, dat doen we later toch niet. Laten we geen dingen online gaan doen die we na coronatijd alleen doen als we fysiek bij elkaar zijn. Ik zou het veel zinniger vinden om nu online te leren vergaderen bijvoorbeeld, daar hebben we later wel veel aan. Efficiënt werken We zitten ook in projectgroepen. Nu we daarvoor online bij elkaar komen, loopt het veel minder goed dan wanneer we fysiek bij elkaar komen. Er waren wel allerlei frutsels bij bedacht om het onderwijs voor vakken zoals lassen, 3D-modelleren, draaien en frezen wel goed te laten lopen, maar het werkt niet. Mijn medestudenten vinden de opleiding leuker dan ik en nemen de studie serieuzer, ze zijn er graag veel mee bezig. Ook met elkaar, ze zaten voor hun plezier uren met elkaar over koetjes en kalfjes te praten. Dat vond ik irritant. Ik wil graag efficiënt zijn in de tijdsbesteding aan mijn studie. De oplossing voor mij was dat ik uit de projectgroep ben gestapt. Ik vind het wel wat lastig dat het nu meer op mijn eigen discipline aankomt als ik een deadline moet halen. Maar het is wel heel fijn dat ik nu mijn tijd veel meer zelf kan indelen en meer tijd overhoud voor dingen die ik leuk vind. Ik ben wel luier geworden dan ik al was, denk ik. Het ging voelen als vakantie. Het was ook wel goed om even te relaxen. Maar nu ben ik ook wel weer klaar mee. De komende weken moet ik denk ik wel weer wat meer gaan doen. Feedback gegeven We mogen feedback geven aan onze docenten en ik heb gezegd wat ik niet nuttig vind. Maar onze opleiding heeft ongeveer zeshonderd studenten, ik heb niet het gevoel dat mijn mening veel uitmaakt. En veel studenten vinden de opleiding zo leuk, dat ze geen feedback geven. We blijven in ieder geval tot de zomervakantie online onderwijs krijgen. Hoe het daarna gaat, is nog niet bekendgemaakt. Wandelen, een ontdekking Nu ik niet naar Delft heen en weer reis, beweeg ik veel minder. Hardlopen vind ik te intensief en toen besloot ik te gaan wandelen. Dat vind ik wel echt een ontdekking. Het liefst loop ik dagelijks en in mijn eentje. Ik maak dan vanuit huis een rondje langs landgoed Elswout en terug. Met muziek op loop ik zo een beetje na te denken. Fijn ook omdat ik wel erg veel thuis zit. Daar zijn we nu veel meer dan anders met zijn vieren thuis. Ik zie mijn ouders nu ook meer werken en krijg mee wat ze doen en hoeveel tijd bepaalde zaken kosten waar ze mee bezig zijn. Gesprekken thuis We hebben thuis ook wel gesprekken over corona. Vooral over de veranderingen in de stad. Hoe gaat die eruitzien als diverse winkels en restaurants in Haarlem failliet gaan en de online business groter wordt? Zijn de faillissementen negatief of positief voor de stad? En voor het milieu? Ik denk bijvoorbeeld dat veel mensen nu ervaren dat ze goed via Zoom kunnen overleggen met elkaar en blijvend vaker thuiswerken. Veel kantoren kunnen dan sluiten. Dan gaan we zeker veel merken in de stad. Ik vind trouwens wel dat nieuw personeel ingewerkt moet kunnen werken op een kantoor. Maar ik denk coronatijd voor blijvende veranderingen op het gebied van thuiswerken minimaal twee jaar zou moeten duren. Dat is denk ik niet het geval. We zullen langzaam weer in het oude ritme komen. Ik denk dat vooral de veranderingen die we nu op sociaal gebied merken, wel blijvend zijn. Gevolgen van de reddingsmaatregelen We hebben het ook over de vraag of het goed is dat de overheid zoveel geld stopt in het overeind houden van zoveel kleine bedrijven. Het zou natuurlijk zonde zijn als ze alsnog over de kop gaan, terwijl de staatskas leegraakt, we extra belasting moeten betalen en ons land dieper in een crisis komt. Aan de ene kant denk ik: er zal wel goed over nagedacht zijn. Tegelijk vraag ik me af hoezeer het kortetermijndenken meespeelt als gevolg van het feit dat we elke vier jaar een andere regering hebben. Het klinkt natuurlijk wel lekker in de oren van veel mensen als het kabinet laat weten veel geld te steken in het in leven houden van bedrijven. Maar we moeten ons ook afvragen of het allemaal wel te financieren is, zonder dat Nederland nog veel zwaarder in een crisis terechtkomt. Ik vind dan ook dat alleen mensen zouden moeten kunnen stemmen die weten waar een partij voor staat en kunnen nadenken over wat mensen in het kabinet zeggen en de impact die hun plannen hebben. Mensen die kunnen inzien dat er gevolgen zitten aan bijvoorbeeld de huidige reddingsmaatregelen. We zouden de Nederlandse volwassenen moeten kunnen toetsen op hun kennis. Maar dat zou een onafhankelijk instituut moeten regelen en het zou een non-profitorganisatie moeten zijn. Dus het kan denk ik niet zonder dat het corrupt wordt. Lui, maar geen hangmat Pas over vijf jaar zal ik gaan werken, maar ik denk er wel over na. Ik ben geen type voor de politiek, daarvoor heb ik een te sterke eigen mening, ik zal het volk niet mee krijgen. Of ik zou alleenheerser moeten worden, haha. Dat is wel complex, dat lijkt me interessant. Maar nee hoor, dat ga ik niet doen. Ik weet het nog niet precies. Eerst had ik een baan in investment banking voor ogen. Maar dat lijkt me toch te hard werken en te gemakkelijk werk. Ik kies liever iets lastigers dat ik in minder tijd kan doen, dat vind ik boeiender. Ik wil ook geen dingen in elkaar zetten, zoals ik nu in mijn studie leer. Daarom wil ik van studie switchen. Ik heb me ingeschreven voor de opleiding econometrie. Ik ben wel een rekenaar. Ik ben lui, maar mijn hele leven in een hangmat liggen, dat is ook niks voor mij. Ik heb wel afleiding nodig, ik wil iets leuks doen. Misschien ook wel iets in het buitenland. Ik vind het leuk om erover te filosoferen. *Gefingeerde naam
0 Comments
Aan het woord is: Joyce Wethmar (35), zij woont in Hillegom met haar vriend Jelle, drie katten, twee honden en vier kippen. Drie weekends per maand en de helft van de vakanties zijn de twee kinderen van Jelle van 13 en 11 bij hen. In februari hoorde ik dat ik zes weken zwanger ben. Dat voelde heel bijzonder, want ik heb een ziekte waardoor het niet heel vanzelfsprekend was dat het zou lukken en zeker niet snel. Kennelijk was ik er gezond genoeg voor, zei mijn arts. In de eerste paar weken vond ik het wel spannend. Een mogelijke miskraam ging door mijn hoofd, want ik val vanwege mijn ziekte/vruchtbaarheidsbehandeling in een risicogroep, ik heb een grotere kans op een miskraam. Maar ik leef per dag, ik ga me geen zorgen maken over dingen die niet uit hoeven te komen. Het loopt zoals het loopt. Ik benader het net als mijn ziekte: die heb ik op mijn pad gekregen, omdat ik er iets van te leren had. Miste Jelle bij de twintigwekenecho Wel wil ik voor mijn baby goed zorgen, ik voel een grote verantwoordelijkheid naar ons kindje. Ik probeer steeds de echo elke vier weken te plannen, niet elke twee weken, zoals de arts wil vanwege mijn ziekte. Ik merk dat de geluidsgolven niet zo best zijn. Mijn baby draait er vaak door weg en trapt vanaf een paar uur na de echo nog twee dagen hard in mijn buik. Vanaf het moment van de lockdown tot kortgeleden mocht Jelle niet mee naar de echo, hij moest buiten blijven. Tijdens de twintigwekenecho belde ik hem toen ik op de behandeltafel lag. Hij kon horen hoe de arts vertelde wat ze zag. Ze vertelt heel duidelijk en leuk, dus zo kon hij het toch een beetje mee beleven. En ik maakte tussentijds een filmpje van het beeldscherm, zodat hij daarna toch kon meekijken. Na de twintigwekenecho kreeg ik een envelop mee, die we buiten samen openmaakten. Zo lazen we samen: we krijgen een jongetje. Gedachtekracht Zoals ik in mijn zwangerschap in vertrouwen ben, zo beleef ik ook deze coronatijd. In het begin voelde ik zoveel angst op straat. Ik dacht: ik kan erin meegaan of niet. Ik kan mezelf opsluiten in mijn huis, maar ik heb een keuze. Wat je aandacht geeft, groeit. Angst en verdriet mogen er in mij zijn, maar ik wil er niet in blijven zitten. Ik richt me dan op vertrouwen en voel mijn eigen kracht weer. Ik kies mijn eigen 'wijze' weg. Daardoor voel ik me vrij. Ik doe boodschappen en wandel met de hondjes. Jelle staat er hetzelfde in als ik. Hij is net als ik gevoelig, maar ook niet zo bang. Hij is hoofd technische dienst van een bedrijf. We zijn allebei even erg verkouden geweest. Jelle mocht toen twee weken niet aan het werk zijn. Dat hebben we positief benaderd door een kamer in huis te verbouwen tot kinderkamer. Verder zorgen we goed voor onszelf door gezond te eten. Het nieuws keken we al jaren niet, dat geeft rust. Want er is nooit iets leuks in het nieuws, het gaat alleen maar over wat er slecht gaat in de wereld. We lezen boeken. Ik ben nu bezig in 'Vrije geboorte'. Een prachtig boek, ook als je bijvoorbeeld vanwege eerdere baringspijn twijfelt over nog een kindje krijgen. Bevallen kan echt anders! Wellicht heb je ook iets aan het boek als je niet zwanger bent, want het gaat over in vertrouwen zijn. Iets voorzichtiger Ik moest in de afgelopen maanden een paar keer naar de spoedpost in het ziekenhuis. De laatste keer was drie weken geleden. Ik werd op de gipskamer 'gedumpt', Jelle mocht niet mee naar binnen. Ik ging aan het infuus vanwege een te lage cortisolwaarde, terwijl ik van achter het gordijntje mijn buurvrouw hoorde krijsen. Een drukte van jewelste. Dit soort ervaringen wil ik natuurlijk wel zoveel mogelijk voorkomen. Daarom ben ik wat voorzichtiger. Ik kijk bijvoorbeeld uit bij wie ik op bezoek ga en lig wat vaker om te rusten. En als we met Pinksteren gaan kamperen, gaan we naar een camping op een groot terrein met maar vijftien kampeerplekken en we nemen onze eigen wc mee, dus we komen de andere gasten nauwelijks tegen. Daarnaast hebben we met de ex van Jelle afgesproken hun kinderen twee weken niet te zien. Zijn dochter gaat naar een paardrijkamp en slaapt dan met een ander meisje op een kamer. Ze gaat ook naar school. Omdat nog niet heel duidelijk is in hoeverre kinderen anderen met corona kunnen besmetten, zijn we voorzichtig en ook realistisch. Voorbereiden op bevalling Ik wilde naar zwangerschapsyoga, maar dat kon vanwege corona niet doorgaan. Nu doe ik eens per week mee met een filmpje. Dat geef rust. Wat mij nu ook goed doet, is lopen op 'barefootschoenen'. De voorkant is breder dan bij andere schoenen. Daardoor helpen ze voeten zich weer te vormen zoals ze horen te zijn, zoals we geboren worden, met een bredere kant bij de tenen. De zool is dun, waardoor ik de Aarde beter voel, zonder dat steentjes pijn doen. Ze helpen me meer vanuit mijn hart te leven. Ook gaan we een cursus Hypnobirthing doen om ons kindje rustiger en positiever ter wereld te brengen en hebben we ons een beetje verdiept in een lotusbevalling, waarbij de navelstreng niet wordt doorgeknipt. De baby blijft dan verbonden met alle voedingsstoffen, totdat de navelstreng er vanzelf afvalt. Ik wil graag thuis bevallen, maar dat kan niet, want ik moet aan het infuus. Dan mag Jelle er gelukkig wel bij zijn. Sommige mensen zijn bang dat ze ons kind dan niet mogen vasthouden. Maar Jelle en ik zijn niet zo van ons kind achter het raam laten zien. Ach, we zien wel, het duurt nog zoveel maanden. Wie weet hoe de wereld er dan uitziet. Beter zorgen voor jezelf en elkaar Tijdens mijn zwangerschap keer ik meer naar binnen en coronatijd doet dat nog extra met me. Nu ik weinig sociale afspraken heb, heb ik alle tijd om contact met onze baby te maken. Ook heb ik alle tijd en rust om kwesties in mezelf te zien die ik nog wilde oplossen. En ik sta stil bij de veranderingen die ik opmerk in coronatijd. De lucht is nu vaak knalblauw met wat echte wolkjes, niet met vliegtuigstrepen. Ik realiseer me dan weer erg hoezeer we de natuur verpesten. Het zou zo mooi zijn als we ons er bewuster van worden. Ik vind het zo mooi dat de natuur opleeft, dat is echt heel belangrijk. Ik hoop zo dat we die verbetering vast kunnen houden. Dat we met onze reislust merken dat ook Nederland heel mooi kan zijn. De rust op straat vind ik fijn. Het raasde allemaal zo. Ik zou het mooi vinden als mensen, nu ze meer tijd hebben om te voelen en gewoon te 'zijn', beter voor zichzelf en elkaar zorgen. Ik hoop ook dat we meer oog hebben voor menselijke verschillen en er rekening mee houden. Zo zijn sommige volwassenen en kinderen gevoeliger dan anderen. Ik merk bijvoorbeeld dat de zoon van Jelle met het thuisonderwijs beter functioneert. Hij heeft rust thuis zonder afleiding van andere leerlingen. Op werkvlak zie je ook dat de ene wel vaart bij op kantoor zijn, de ander bij thuiswerken. Ik wens ieder toe dat hij vanuit liefde kan kijken wat de wereld en de mens nodig heeft. Laten we de angst loslaten en vanuit vertrouwen leven dat hetgeen we meemaken nodig is. Wat je aandacht geeft, groeit ♥ Aan het woord is: Jet Holshuijsen (58), zelfstandig (team)coach, facilitator, sparringpartner. Haar praktijk heet Nature at Work. Ze helpt ondernemers en professionals om hun natuurlijke ambities waar te maken. 'Shine, that’s all', dat staat op het doek dat achter mij hangt als ik aan mijn bureau zit. En dat is ook eigenlijk de kern van wat we nu te doen hebben. Toen we net met corona te maken kregen, viel er veel werk uit mijn agenda weg voor mij. Ik merkte dat ik niet zo in de paniek raakte. Ik dacht: wat staat mij, en ons als mens, nu te doen om niet in stress en angst verstrikt te raken? Want angst is een slechte raadgever. Een van de dingen is om nauw contact te houden met een diepe laag in ons waar ‘vertrouwen’ huist. En daar gaat het doek achter mijn bureau over: shine, thats all. Voor mij betekent dat: kan je onafhankelijk van de situatie toch vertrouwen houden? En vanuit dat veld van vertrouwen organisch en natuurlijk handelen? Dat op een bepaald niveau alles goed is, hoe dan ook. Dat werkte goed op mijn ‘coronaverjaardag’. Ik had niemand uitgenodigd en nergens op gerekend. Wel had ik een taartje en heel veel bloemen gehaald, en slingers opgehangen. 'Ik ga hier zó'n feestje van maken' dacht ik. En toen kwamen er toch een hoop felicitaties via WhatsApp en sociale media, cadeautjes door de brievenbus en lieve vrienden op keurige afstand voor koffie in de tuin! Ik heb genoten van de dag. Alle aandacht voelde extra warm, een memorabele dag die mij dankbaar stemde. Ik zou het altijd wel zo willen vieren. 's Avonds ben ik wel naar Amsterdam gegaan, waar mijn twee kinderen wonen, hen wilde ik wel heel graag even zien. Op afstand hebben we super gezellig in het park een uurtje mijn verjaardag gevierd. Vertrouwen voelen en voeden, hoe doe je dat? In de begintijd van corona, toen we nog wat makkelijker naar buiten konden, heb ik twaalf dagen achtereen filmpjes op mijn website en sociale media geplaatst, elke dag eentje. Ze gaan over hoe je in deze stressvolle tijd je hoofd helder kunt houden. Vertrouwen voelen en voeden in deze uitdagende tijd met zoveel onzekerheden, niet wetend wat er nog op ons afkomt, hoe doe je dat nou? Vanuit mijn vakgebied wilde ik graag anderen inspireren. Ik was verrast door de enthousiaste reacties op mijn filmpjes. Nadat ik was gestopt, kreeg ik berichtjes van mensen dat ze de filmpjes misten, dat de tips ze zo geholpen hadden, en dat ze de filmpjes met tips zelfs hadden doorgestuurd naar anderen. Er blijkt dat er iets in mijn stem zit waardoor ze rustig werden. Zo leuk! Dat heb ik nooit geweten. En fijn, want ik vond het heel spannend om zo zichtbaar te worden op social media. Ik ben alweer aan het nadenken hoe ik op een andere manier weer wat kan delen en bieden, meer met de link naar de veldgids die ik nu schrijf. Hoe je jezelf gidst naar vertrouwen, zodat je er optimaal voor jezelf en anderen kunt zijn. Zoiets. Ik ga het zien, ik wil me laten leiden door inspiratie en niet door angst voor bijvoorbeeld gebrek aan werk. Ik wil vanuit dat vertrouwen uitreiken en anderen inspireren en als ze dat willen, begeleiden om in hun binnenwereld die plek van vertrouwen te vinden. De natuur is niet buiten ons, we zijn de natuur Contact maken met het veld van vertrouwen kun je als je in het nu bent. Als je nadenkt over het verleden, zit je al gauw in emoties zoals verdriet en schuld. En als je nadenkt over de toekomst, dan schiet je snel in angst, zeker nu in deze coronatijd. Je kunt jezelf ook leren gidsen naar het NU. In de natuur zijn helpt daar enorm bij. Het maakt verstilling in jezelf vinden gemakkelijker, het gebeurt veel sneller. Ik gebruik buiten om naar binnen te gaan, mijn innerlijke wereld in. Ik ben opgegroeid met de natuur en buiten zijn, ik ben ervan doordrenkt. Mijn ouders waren grote natuurliefhebbers en mijn broer, zus en ik zijn als het ware met een verrekijker om de nek geboren. In de natuur is het zoveel makkelijker om niet zo in het denken te schieten. Als ik bijvoorbeeld tobberig ben en ineens een ijsvogeltje tijdens een wandeling zie of ik mijn twee vrienden, heggenmus en merel, zich hoor uitsloven met hun mooiste zang in mijn tuin, dan ben ik instant in het moment en ben ik mijn getob vergeten. Die gevoelens van blijdschap en dankbaarheid zijn behulpzaam om de spanning eraf te halen. De kunst is om je open te stellen voor al dat moois. Al kunnen we door de huidige coronamaatregelen niet volop naar buiten gaan, je kunt altijd naar de lucht kijken. Er is daar zoveel te zien! Het is een mooie ontwikkeling dat mensen de natuur meer gaan liefhebben en waarderen. Dat ze zich bewuster worden van de kracht en de schoonheid die de Aarde ons brengen. Want wat je liefhebt, dat maak je niet zo snel kapot. We zijn geneigd zorgvuldig om te gaan met - en goed te zorgen voor - wat we liefhebben. We gaan niet naar de natuur, we zíjn de natuur. Aarde als rechtspersoon Laatst zag ik op televisie een enorm inspirerende documentaire: Wij zijn de rivier. De Maori zeggen over de rivier Whanganui in Nieuw-Zeeland: 'wij zijn de rivier en de rivier is ons'. Als de rivier niet veilig is, zijn wij niet veilig. De rivier werd lange tijd erg vervuild. Dat voelde voor de Maori alsof ze bezet, onderdrukt en vermoord werden, het voelde als oorlog. Na honderdvijftig jaar onderhandelen is de rivier een rechtspersoon geworden met wie je serieus rekening houdt, die gelijkwaardig is aan de mens. Nu wordt er niet meer zo veel in geloosd. Ik ben er voorstander van om van de Aarde als geheel een rechtspersoon te maken. Want de ervaring van de Maori dat zij de rivier zijn en andersom, geldt voor ons allemaal met de hele Aarde. Dat bewustzijn groeit gelukkig. Alles is van waarde en heeft zijn belangrijke plek, ook een boom en een lieveheersbeestje. We zijn als mens niet beter of belangrijker. Het zou zo mooi zijn als er een economie gaat ontstaan waarin er met al het leven rekening wordt gehouden. De Aarde als rechtspersoon, dat zou een goed begin zijn! Verstilling en vertraging geven ruimte voor zelfreflectie Voor sommigen is deze coronatijd aanleiding om contact met me op te nemen voor bijvoorbeeld de vraag 'ik voel me opgefokt thuis en hoe kan ik in de letterlijk beperkte ruimte mijn vrijheid vinden?’. Echte vrijheid vind je niet buiten jezelf, die zit in je. Victor Frankl, overlever van een concentratiekamp, schrijft daar prachtig over. Maar ja, hoe krijg je dat voor elkaar? Als je bewegingsvrijheid beperkt wordt, zoals nu, komen patronen glashelder op tafel. Dat gebeurt ook met die van mij in deze periode. Ik ben ze erg aan het waarnemen. Ik zie dan bijvoorbeeld ineens 'ah, dus zó probeer ik te ontsnappen!' Anderen willen herijken en hun ambities weer eens verkennen. Mensen die ik eerder coachte, nemen nu weer contact op om zichzelf weer eens onder de loep te nemen. ‘Zit ik nog op de juiste plek, kan ik mijn talenten en kwaliteiten nog kwijt?’ Voor antwoord op de vraag hoe je je kiem ontwikkelt gaat het vooral over: welke kiem wil ontwikkeld worden? Waar liggen je wortels? Zodat je ambities waarmaakt die echt bij je passen. Dat je niet als perenboom een appelboom probeert te worden. En het gaat ook dan vooral over vertrouwen. In dit verband moet ik aan de zonnebloempitjes denken die ik laatst in een potje heb gepland. Uit het niets komen ineens blaadjes boven de aarde omhoog. Als ze ver genoeg zijn met rijpen, zet ik ze in de tuin. In hun groeiproces zijn ze in alle rust aan het groeien, zijn hun wortels water aan het zoeken. Straks zet ik ze in de vrije aarde in de tuin. Het is prachtig om dat super natuurlijke proces te zien. Die enorme groeikracht. En dat dat vanzelf gaat. Denk je dat deze pitten stressen over wat ze willen worden? En of het wel gaat lukken? Nee. Die wortels zijn onder de oppervlakte hard aan het werk en verder laten ze los, ze vertrouwen op hun groeikracht. Ik denk vaak aan de uitspraak van Loesje: ga je mee verdwalen? Ik weet de weg. Dat kan als je kunt omgaan met ‘niet weten’ en durft te vertrouwen op andere kennis. De kennis van vertrouwen en natuurlijke bronnen. Zodat je niet 'lost' bent, maar los. Zodat je de plek kan vinden waarin je ineens van binnen hoort: ‘shine, that’s all'. |
Copyright © 2020