Aan het woord is: Jet Holshuijsen (58), zelfstandig (team)coach, facilitator, sparringpartner. Haar praktijk heet Nature at Work. Ze helpt ondernemers en professionals om hun natuurlijke ambities waar te maken.

'Shine, that’s all', dat staat op het doek dat achter mij hangt als ik aan mijn bureau zit. En dat is ook eigenlijk de kern van wat we nu te doen hebben. Toen we net met corona te maken kregen, viel er veel werk uit mijn agenda weg voor mij. Ik merkte dat ik niet zo in de paniek raakte. Ik dacht: wat staat mij, en ons als mens, nu te doen om niet in stress en angst verstrikt te raken? Want angst is een slechte raadgever. Een van de dingen is om nauw contact te houden met een diepe laag in ons waar ‘vertrouwen’ huist. En daar gaat het doek achter mijn bureau over: shine, thats all. Voor mij betekent dat: kan je onafhankelijk van de situatie toch vertrouwen houden? En vanuit dat veld van vertrouwen organisch en natuurlijk handelen? Dat op een bepaald niveau alles goed is, hoe dan ook.

Dat werkte goed op mijn ‘coronaverjaardag’. Ik had niemand uitgenodigd en nergens op gerekend. Wel had ik een taartje en heel veel bloemen gehaald, en slingers opgehangen. 'Ik ga hier zó'n feestje van maken' dacht ik. En toen kwamen er toch een hoop felicitaties via WhatsApp en sociale media, cadeautjes door de brievenbus en lieve vrienden op keurige afstand voor koffie in de tuin! Ik heb genoten van de dag. Alle aandacht voelde extra warm, een memorabele dag die mij dankbaar stemde. Ik zou het altijd wel zo willen vieren. 's Avonds ben ik wel naar Amsterdam gegaan, waar mijn twee kinderen wonen, hen wilde ik wel heel graag even zien. Op afstand hebben we super gezellig in het park een uurtje mijn verjaardag gevierd.

Vertrouwen voelen en voeden, hoe doe je dat?
In de begintijd van corona, toen we nog wat makkelijker naar buiten konden, heb ik twaalf dagen achtereen filmpjes op mijn website en sociale media geplaatst, elke dag eentje. Ze gaan over hoe je in deze stressvolle tijd je hoofd helder kunt houden. Vertrouwen voelen en voeden in deze uitdagende tijd met zoveel onzekerheden, niet wetend wat er nog op ons afkomt, hoe doe je dat nou? Vanuit mijn vakgebied wilde ik graag anderen inspireren. Ik was verrast door de enthousiaste reacties op mijn filmpjes. Nadat ik was gestopt, kreeg ik berichtjes van mensen dat ze de filmpjes misten, dat de tips ze zo geholpen hadden, en dat ze de filmpjes met tips zelfs hadden doorgestuurd naar anderen. Er blijkt dat er iets in mijn stem zit waardoor ze rustig werden. Zo leuk! Dat heb ik nooit geweten. En fijn, want ik vond het heel spannend om zo zichtbaar te worden op social media.
Ik ben alweer aan het nadenken hoe ik op een andere manier weer wat kan delen en bieden, meer met de link naar de veldgids die ik nu schrijf. Hoe je jezelf gidst naar vertrouwen, zodat je er optimaal voor jezelf en anderen kunt zijn. Zoiets. Ik ga het zien, ik wil me laten leiden door inspiratie en niet door angst voor bijvoorbeeld gebrek aan werk. Ik wil vanuit dat vertrouwen uitreiken en anderen inspireren en als ze dat willen, begeleiden om in hun binnenwereld die plek van vertrouwen te vinden.

De natuur is niet buiten ons, we zijn de natuur
Contact maken met het veld van vertrouwen kun je als je in het nu bent. Als je nadenkt over het verleden, zit je al gauw in emoties zoals verdriet en schuld. En als je nadenkt over de toekomst, dan schiet je snel in angst, zeker nu in deze coronatijd. Je kunt jezelf ook leren gidsen naar het NU. In de natuur zijn helpt daar enorm bij. Het maakt verstilling in jezelf vinden gemakkelijker, het gebeurt veel sneller. Ik gebruik buiten om naar binnen te gaan, mijn innerlijke wereld in.
Ik ben opgegroeid met de natuur en buiten zijn, ik ben ervan doordrenkt. Mijn ouders waren grote natuurliefhebbers en mijn broer, zus en ik zijn als het ware met een verrekijker om de nek geboren. In de natuur is het zoveel makkelijker om niet zo in het denken te schieten. Als ik bijvoorbeeld tobberig ben en ineens een ijsvogeltje tijdens een wandeling zie of ik mijn twee vrienden, heggenmus en merel, zich hoor uitsloven met hun mooiste zang in mijn tuin, dan ben ik instant in het moment en ben ik mijn getob vergeten. Die gevoelens van blijdschap en dankbaarheid zijn behulpzaam om de spanning eraf te halen. De kunst is om je open te stellen voor al dat moois. Al kunnen we door de huidige coronamaatregelen niet volop naar buiten gaan, je kunt altijd naar de lucht kijken. Er is daar zoveel te zien!

Het is een mooie ontwikkeling dat mensen de natuur meer gaan liefhebben en waarderen. Dat ze zich bewuster worden van de kracht en de schoonheid die de Aarde ons brengen. Want wat je liefhebt, dat maak je niet zo snel kapot. We zijn geneigd zorgvuldig om te gaan met - en goed te zorgen voor - wat we liefhebben. We gaan niet naar de natuur, we zíjn de natuur.

Aarde als rechtspersoon
Laatst zag ik op televisie een enorm inspirerende documentaire: Wij zijn de rivier. De Maori zeggen over de rivier Whanganui in Nieuw-Zeeland: 'wij zijn de rivier en de rivier is ons'. Als de rivier niet veilig is, zijn wij niet veilig. De rivier werd lange tijd erg vervuild. Dat voelde voor de Maori alsof ze bezet, onderdrukt en vermoord werden, het voelde als oorlog. Na honderdvijftig jaar onderhandelen is de rivier een rechtspersoon geworden met wie je serieus rekening houdt, die gelijkwaardig is aan de mens. Nu wordt er niet meer zo veel in geloosd. Ik ben er voorstander van om van de Aarde als geheel een rechtspersoon te maken. Want de ervaring van de Maori dat zij de rivier zijn en andersom, geldt voor ons allemaal met de hele Aarde. Dat bewustzijn groeit gelukkig. Alles is van waarde en heeft zijn belangrijke plek, ook een boom en een lieveheersbeestje. We zijn als mens niet beter of belangrijker. Het zou zo mooi zijn als er een economie gaat ontstaan waarin er met al het leven rekening wordt gehouden. De Aarde als rechtspersoon, dat zou een goed begin zijn!

Verstilling en vertraging geven ruimte voor zelfreflectie
Voor sommigen is deze coronatijd aanleiding om contact met me op te nemen voor bijvoorbeeld de vraag 'ik voel me opgefokt thuis en hoe kan ik in de letterlijk beperkte ruimte mijn vrijheid vinden?’. Echte vrijheid vind je niet buiten jezelf, die zit in je. Victor Frankl, overlever van een concentratiekamp, schrijft daar prachtig over. Maar ja, hoe krijg je dat voor elkaar? Als je bewegingsvrijheid beperkt wordt, zoals nu, komen patronen glashelder op tafel. Dat gebeurt ook met die van mij in deze periode. Ik ben ze erg aan het waarnemen. Ik zie dan bijvoorbeeld ineens 'ah, dus zó probeer ik te ontsnappen!'

Anderen willen herijken en hun ambities weer eens verkennen. Mensen die ik eerder coachte, nemen nu weer contact op om zichzelf weer eens onder de loep te nemen. ‘Zit ik nog op de juiste plek, kan ik mijn talenten en kwaliteiten nog kwijt?’ Voor antwoord op de vraag hoe je je kiem ontwikkelt gaat het vooral over: welke kiem wil ontwikkeld worden? Waar liggen je wortels? Zodat je ambities waarmaakt die echt bij je passen. Dat je niet als perenboom een appelboom probeert te worden. En het gaat ook dan vooral over vertrouwen.
In dit verband moet ik aan de zonnebloempitjes denken die ik laatst in een potje heb gepland. Uit het niets komen ineens blaadjes boven de aarde omhoog. Als ze ver genoeg zijn met rijpen, zet ik ze in de tuin. In hun groeiproces zijn ze in alle rust aan het groeien, zijn hun wortels water aan het zoeken. Straks zet ik ze in de vrije aarde in de tuin. Het is prachtig om dat super natuurlijke proces te zien. Die enorme groeikracht. En dat dat vanzelf gaat. Denk je dat deze pitten stressen over wat ze willen worden? En of het wel gaat lukken? Nee. Die wortels zijn onder de oppervlakte hard aan het werk en verder laten ze los, ze vertrouwen op hun groeikracht.

Ik denk vaak aan de uitspraak van Loesje: ga je mee verdwalen? Ik weet de weg. Dat kan als je kunt omgaan met ‘niet weten’ en durft te vertrouwen op andere kennis. De kennis van vertrouwen en natuurlijke bronnen. Zodat je niet 'lost' bent, maar los. Zodat je de plek kan vinden waarin je ineens van binnen hoort: ‘shine, that’s all'.

Aan het woord is: Annemarie van Tijen, zij woont met man en hond in Aerdenhout. Annemarie heeft een yogastudio in Haarlem, Je Bent Nu Hier, waar ze meditatielessen geeft en schrijft over dagelijkse belevenissen die ze deelt op Facebook en www.jebentnuhier.nl. Voor Diepinjehart.nl schreef zij de volgende tekst.

‘s Ochtends om kwart over vier stond ik in het donker in de tuin om naar de vallende sterren te kijken. Meteorenzwerm de Lyriden trok over. Ik keek omhoog en hield mijn adem in: de hemel was ongelofelijk helder en schitterde van de sterren, iets wat ik mij alleen uit het buitenland herinner, zoals de Sahara. Boven ons huis herkende ik duidelijk het steelpannetje van De Grote Beer. Vroeger geloofden mensen dat sterren gaatjes in het firmament waren, die ons het hemelse licht toonden, en ik overpeinsde juist hoe begrijpelijk dat was, toen er vanuit de verte opeens een zwaar, aanzwellend gebrom klonk. Een vliegtuig, net opgestegen van Schiphol, vloog laag over, met veel lichtjes en een rood knipperend lampje. Onder die eindeloze hemel realiseerde ik mij eens te meer de hoogmoed van de nietige mens, die denkt dat hij de natuur naar zijn hand kan zetten. En terwijl het lawaai zich verwijderde en de stilte terugkeerde, zag ik een vallende ster. En ik wist precies wat ik wilde wensen.

Voorzichtig, maar wel ontspannen
Dat we niet langer door konden gaan zoals we de afgelopen decennia deden, was wel duidelijk. Maar dat het een virus zou zijn waardoor de hele machine plotseling knarsend tot stilstand zou komen, dat zag ik niet aankomen. In eerste instantie was ik onrustig, rusteloos, ook. De angst en zorgen van zovelen lieten me niet onberoerd, al voelde ik die niet zozeer als een dreiging voor mij persoonlijk. Ik schrok ’s nachts vaak wakker en dan was ik bang. Tot ik mij realiseerde dat er iets in mij werd aangeraakt dat angstig was en ik daar liefde naar kon sturen, net zoals ik naar ieder ander doe die het nu moeilijk heeft. Langzaamaan kalmeerde de angst en nu slaap ik weer goed. Voelen kan ik hem nog wel. In mijn omgeving werken mensen samen met IC-artsen, die soms in tranen zijn van machteloosheid, vooral waar het om jongere doodzieke patiënten gaat. Mij wordt steeds met klem op het hart gedrukt om toch voorzichtig te zijn en mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik woon bovendien op een steenworp afstand van Heemstede, dat de meeste coronaslachtoffers telt van Noord-Holland. Een triest record. Toch kan ik vrij rustig en redelijk ontspannen met de situatie omgaan.          

Natuurlijk is het niet leuk dat ik mijn kinderen en kleinkinderen niet kan omhelzen, dat ik nu niet kan oppassen. Maar ik zie ze regelmatig, zij het op afstand, in de tuin. En ik kook of bak zo nu en dan iets lekkers om met ze te delen. Als we niet samen kunnen eten, dan maar zo! Mijn vriendinnen spreek ik via videobellen en gelukkig heb ik leuke buren, die ik met dit mooie weer vaak buiten zie. Vergeet ook het voordeel van een hond niet, waardoor je veel mensen tegenkomt. Ik zeg meestal goeiedag, ook al ken ik ze niet. De meesten groeten terug. Dat heeft zo’n bijzonder effect – landelijk, haast. Het geeft even een klein momentje van verbondenheid, van elkaar echt zien. En soms wisselen we een paar woorden.
Vanzelfsprekend mis ik mijn meditatielessen, al voel ik de verbondenheid met mijn mooie meditatiegroepje, ook als ik ze niet zie. Dat zit zo in mijn hart!

Mogelijkheden zien
Aan het begin van de corona ging ik opruimen - en ik was niet de enige. De vuilstort beleeft door het virus een topdrukte en de kringlooporganisaties worden overspoeld met kleding en spullen. Als journaliste schreef ik daar ooit een artikel over: als je je huis opruimt, ruim je ook je hoofd op. Een boeiend gegeven. Je reorganiseert als het ware je gedachten. Bovendien heeft rommel, in de zin van ‘troep’, een negatieve uitwerking. Niet dat ik zo netjes ben, maar af en toe heb ik zo’n bui. Daarom wilde ik een roeiapparaat, dat al jaren opgeklapt in een hoekje stond te verstoffen, via internet verkopen. Ik schreef een wervend stukje, zocht op hoe goed dat roeien voor je conditie was en probeerde het na al die tijd nog eens even. Missie mislukt: ik had mezelf overtuigd, het bleef… in het kader van de herwaardering! Nu train ik er iedere dag tien minuutjes op. Inmiddels ben ik al ver voorbij Zuid-Frankrijk geroeid, dichte grenzen of niet. En ik heb veel meer energie.
Ik kan aardig relativeren en de positieve kant van de dingen zien, de mogelijkheden ook. Meditatie helpt daarbij, die brengt rust en inzicht maar ook geluk, liefde en licht. Dat breng je zo ook weer in de wereld, want jouw energie beïnvloedt je omgeving. Negativiteit trekt je alleen maar naar beneden, maakt hopeloos, machteloos. Terwijl een positieve kijk er juist voor zorgt dat je op ideeën komt, stapjes kunt zetten, hoe klein ook. Zelf gebruik ik deze tijd om aan een boek te schrijven. Ik wil dat al zo lang, dus dit is een mooie kans.   

Er kan echt iets veranderen
Ik ben veel in de tuin bezig. Ik vind het fijn om samen te werken met de natuur, om te zien dat er veel insecten van meegenieten: vlinders, bijen, lieveheersbeestjes. En allerlei vogels. Ik ben gezegend met een oog voor detail, zie de schoonheid of humor ook in kleine dingen. Het fijne daarvan is, dat je niet veel nodig hebt om je vervuld te voelen.
Iets waar ik mij ook mee bezig houd, is zwerfvuil rapen. Voor de corona vaak op het strand, maar nu is het parkje in de buurt mijn ‘project’ geworden. Met name sigarettenpeuken zijn gemene vervuilers, omdat ze onder dat onschuldig ogende papiertje bestaan uit plastic, en naast chemicaliën ook zware metalen bevatten. Het parkje zelf is een plaatje, een mooi ontwerp van de befaamde landschapsarchitect Leonard Springer. De hoveniers van de gemeente hebben zelfs het gevoel dat ze daar in hun eigen tuin werken. Maar het trekt ook veel hangjongeren, jongens die zich in deze tijd natuurlijk flink vervelen. Ik ruimde en ruimde, maar op een bepaald moment werd ik zo moedeloos van alle troep, dat ik er niet meer heen wilde. Samen met mijn man had ik om acht uur ’s avonds nog opgeruimd en de volgende ochtend lag het weer vol blikjes, flessen, pizzadozen, plastic verpakkingen en honderden peuken. Maar toen bleek dat er meer mensen waren die opruimden! En dat anderen besloten om mee te gaan helpen als ze ons bezig zagen…  Op dat moment besloot ik om de jongens aan te spreken, ze uit te leggen dat die peuken gevaarlijk waren voor de vogels (dat komt aan) en dat zij nog langer met de Aarde moesten doen dan alleen vandaag. Ze beloofden stuk voor stuk om op te ruimen. Daarmee was het nog niet klaar, want degenen die pas kwamen als het donker was, vielen daarbuiten. Maar er verschenen handhavers die een oogje in het zeil beloofden te houden en ervoor zorgden dat de prullenbakken extra werden geleegd. De situatie is nu echt verbeterd! Zulke dingen laten zien, dat er wezenlijk iets kan veranderen.

Onbewuste stormen
Hoe het verder gaat na deze tijd en of er ook op grotere schaal definitief iets verandert, we zullen het zien. Terug naar het oude kan haast niet meer, al was het maar omdat er in de maatschappij van alles is ontwricht en omdat veel mensen zich duidelijker bewust zijn geworden van de waarde van de natuur, van onze Aarde. Hoe heerlijk die schonere lucht eigenlijk is. Het begint langzaam tot ze door te dringen en ik vind dat veelbelovend. Duurzaamheid wordt steeds hipper en uiteindelijk kan er een echte omslag komen. Nog niet zo lang geleden was yoga iets voor geitenwollensokkentypes. Kijk nu eens hoe gewoon het is… Zorgen voor onze Aarde, waar we allemaal graag langer mee willen doen dan vandaag, heeft prioriteit. Beter omgaan met de dieren, die in feite onze familie zijn, want ook wij zijn een stukje natuur.
Echte verandering komt van binnenuit, die hoef je niet af te dwingen. Als we eenmaal begrijpen hoe vernietigend we onbewust eigenlijk bezig waren, dan kunnen we niet meer terug. Dat wil je dan ook niet meer. Echte verandering komt op een breder niveau ook van onderaf. Die veroorzaakt een opwaartse beweging, waardoor er wel iets moet gaan verschuiven. Allemaal zijn wij een klein lichtje, allemaal hebben we invloed op onze omgeving en we steken zo andermans lichtje ook aan. Je hebt veel meer invloed dan je denkt. Vraag je af wat je nu echt wilt en luister naar je hart. Zo zie ik het, zo voelt het voor mij.
       
Ik zoek uit nieuwsgierigheid de symbolische betekenis op van het sterrenbeeld De Grote Beer, dat zich zo nadrukkelijk liet zien, vannacht. En dit vind ik: ‘De heldere ster in zijn staart is Benetnasch, die ons aanspoort om de onbewuste stormen te bedaren die in en buiten onszelf verwoesting aanrichten. Zet ze om in bewuste actie, in dienst van het Leven zelf. En bouw aan een nieuwe wereld…’ Yes, we can!

Spanjaarden zijn doorgaans echte gezelschapsmensen, er is geen feest dat ze niet vieren. En is er geen aanleiding voor een feest, dan verzinnen ze die. In die zin ben ik half Spaans: ik hou van af en toe feesten, maar van nature ben ik iemand die het liefst thuis is. Al voordat we te maken kregen met COVID-19, verveelde ik me nooit en verveeld voel ik me nog steeds niet. Daarom is de huidige verplichting om thuis te zijn voor mij geen straf.

Ik hou van me creatief uiten. Ik schilder bijvoorbeeld graag. Ik vind mijn werk er niet uitzien, maar ik vind het leuk om te doen, het ontspant me. Daarnaast studeer ik elke dag op het gebied van psychologie. Dat doe ik voor mijn eigen persoonlijke groei en om professioneel bij te leren. Ook doe ik wat aan yoga en krachttraining om fit te blijven. Daarnaast vind ik het heerlijk om films te kijken.

Geen volledige keuzevrijheid meer
Ook al hou ik van thuis zijn, het is een feit dat COVID-19 ons de volledige vrijheid heeft ontnomen om te kiezen wat ik wil doen. Het aparte is dat we veel dingen voor lief nemen, totdat een ‘stomme bug’ ons ineens tegenhoudt om de dingen te doen vanuit keuzevrijheid. Nu mis ik dat ik die had. En dat is een eyeopener voor mij. Deze reflectie houdt me bezig tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden. Ik ben bevoorrecht met een groot veld voor mijn huis, want vanwege de COVID-19-restricties mag ik niet verder dan een kilometer van mijn huis gaan. Ik beken dat ik die regel overtreed. Ik wandel verder, maar met angst, me verstoppend onder bomen, bang dat een patrouillerende drone of helikopter me betrapt. Ik heb dus geen werkelijke vrijheid meer. Ook al is er niemand in de buurt, ik mag me niet vrijuit bewegen buiten. Maar ja, als de Spaanse regering ons zou vertellen dat we ons wel wat vrijer zouden mogen bewegen, zoals in Nederland, zouden we dat ook werkelijk massaal doen, zo is de Spaanse mentaliteit. En dat kan niet. Als Spanjaarden hebben we het nodig regels en beperkingen opgelegd te krijgen, omdat we nog niet zo gek veel beschaving hebben.

Iedereen was op mijn verjaardag
Aan de andere kant waardeer ik de quarantaine om een aantal dingen. Ik was jarig op 16 april en al mijn vrienden waren er! Een aantal jaren geleden had ik ook vrienden uitgenodigd om te komen en had ik geen idee wie er daadwerkelijk zou verschijnen. Dit jaar vond ik dan ook ontzettend fijn. En ik hoefde niet iedereen te trakteren op een biertje, haha! Natuurlijk miste ik wel de knuffels en zoenen, maar die komen zeker nog wel.

Contact met familie en vrienden in het buitenland
Onze werkelijkheid is veranderd en onze manier van communiceren. Of het beter of slechter geworden is door COVID-19, dat wil ik in het midden laten. Maar het is wel dankzij deze tijd dat ik – via videobellen - sinds lange tijd weer eens echt face-to-face-contact had met Colette. Ik had er eerder niet eens bij stilgestaan elkaar via deze weg te spreken. We stuurden elkaar wel af en toe berichtjes via WhatsApp, Messenger of e-mail, maar dat was het ook. Precies hetzelfde gebeurde met vrienden in de Verenigde Staten. Ik heb een bericht naar ze verzonden dat ik had ingesproken via Messenger. Nu ik er zo over nadenk: kun je ook videogesprekken verzenden? Dat ga ik direct even uitproberen als ik deze tekst heb geschreven.

Persoonlijke issues aangaan
De quarantaine helpt me ook om te kijken naar een persoonlijk probleem dat ik al langere tijd van binnen voelde en dat ik in de waan van de dag nooit aanging. Ik dacht dat ik er geen tijd voor had. En eigenlijk was het vooral dat ik het verstopte door maar aldoor bezig te zijn. Ik vermeed het. Nu er tijd is, kan ik er niet langer omheen. Nou ja, dat zou wel kunnen, maar ik wil het aangaan. Ik vind het echt tijd om te reflecteren op de manier waarop ik leef, wat ik wil, hoe ik dat wil, waarom dezelfde struggle maar steeds terugkomt. ‘Dat wat je wilt tegenhouden, blijft bestaan. Dat wat je accepteert, zal je transformeren.’ De laatste paar dagen zie ik de dingen wat helderder. Ik verlang naar dingen die resoneren, die overeenkomen met mijn passie, waarden en principes. Zo heb ik ook te erkennen dat er dagen zijn die ik liever vergeet, maar die ik accepteer. Ik weet dat ze er ook bij horen, maar dat ze ook weer voorbijgaan. Eén ding is me heel duidelijk: ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor mijn beslissingen en acties. Ik heb wat minder fijne dingen gedaan in het verleden, dat geef ik toe. Maar ik geef mezelf er niet de schuld voor. Ik leef in het moment. Ik wil leren van wat ik niet zo best heb gedaan om een mooier persoon te worden. Ik zit in dat proces.

Blauwe of rode pil, welke kies je?
Dankjewel voor het initiatief van deze website, Colette. Ik wilde graag zelf schrijven om mijn gedachten en gevoel te ordenen. Daar heeft het me erg bij geholpen. Deze reflectie en emoties uiten heeft voor mij een doel: ik weet dat ik niet de enige ben die zijn of haar demonen aankijkt. Ik wil mensen graag aanmoedigen om henzelf te uiten. Want uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ik weet dat er mensen zijn in heel nare situaties. Mensen die bijvoorbeeld te maken hebben met problemen met hun partner en/of kinderen. Mensen met zorgen, onzekerheid, angsten, gevoel van onveiligheid, depressie. Tegelijkertijd is het de tijd om aan introspectie te doen en sterker uit deze quarantaine te komen. We kunnen er niet aan ontkomen, zo is het gewoon. Zoals in de film Matrix: wat kies je? De blauwe pil, waarmee je beslist hoe je dag eruitziet, of de rode pil, die je emoties met jou aan de haal laat gaan...

Medeleven voor naasten van overledenen
Nog een laatste gedachte voor alle mensen die een familielid hebben verloren aan COVID-19. Velen van hen kunnen niet persoonlijk afscheid nemen van hun geliefde. In het nieuws lees ik wat dat betreft veel onmacht, woede, boosheid en verdriet. Heel begrijpelijk. Mijn medeleven gaat uit daar iedereen die dit meemaakt.