Aan het woord is: Annemarie van Tijen, zij woont met man en hond in Aerdenhout. Annemarie heeft een yogastudio in Haarlem, Je Bent Nu Hier, waar ze meditatielessen geeft en schrijft over dagelijkse belevenissen die ze deelt op Facebook en www.jebentnuhier.nl. Voor Diepinjehart.nl schreef zij de volgende tekst.

‘s Ochtends om kwart over vier stond ik in het donker in de tuin om naar de vallende sterren te kijken. Meteorenzwerm de Lyriden trok over. Ik keek omhoog en hield mijn adem in: de hemel was ongelofelijk helder en schitterde van de sterren, iets wat ik mij alleen uit het buitenland herinner, zoals de Sahara. Boven ons huis herkende ik duidelijk het steelpannetje van De Grote Beer. Vroeger geloofden mensen dat sterren gaatjes in het firmament waren, die ons het hemelse licht toonden, en ik overpeinsde juist hoe begrijpelijk dat was, toen er vanuit de verte opeens een zwaar, aanzwellend gebrom klonk. Een vliegtuig, net opgestegen van Schiphol, vloog laag over, met veel lichtjes en een rood knipperend lampje. Onder die eindeloze hemel realiseerde ik mij eens te meer de hoogmoed van de nietige mens, die denkt dat hij de natuur naar zijn hand kan zetten. En terwijl het lawaai zich verwijderde en de stilte terugkeerde, zag ik een vallende ster. En ik wist precies wat ik wilde wensen.

Voorzichtig, maar wel ontspannen
Dat we niet langer door konden gaan zoals we de afgelopen decennia deden, was wel duidelijk. Maar dat het een virus zou zijn waardoor de hele machine plotseling knarsend tot stilstand zou komen, dat zag ik niet aankomen. In eerste instantie was ik onrustig, rusteloos, ook. De angst en zorgen van zovelen lieten me niet onberoerd, al voelde ik die niet zozeer als een dreiging voor mij persoonlijk. Ik schrok ’s nachts vaak wakker en dan was ik bang. Tot ik mij realiseerde dat er iets in mij werd aangeraakt dat angstig was en ik daar liefde naar kon sturen, net zoals ik naar ieder ander doe die het nu moeilijk heeft. Langzaamaan kalmeerde de angst en nu slaap ik weer goed. Voelen kan ik hem nog wel. In mijn omgeving werken mensen samen met IC-artsen, die soms in tranen zijn van machteloosheid, vooral waar het om jongere doodzieke patiënten gaat. Mij wordt steeds met klem op het hart gedrukt om toch voorzichtig te zijn en mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik woon bovendien op een steenworp afstand van Heemstede, dat de meeste coronaslachtoffers telt van Noord-Holland. Een triest record. Toch kan ik vrij rustig en redelijk ontspannen met de situatie omgaan.          

Natuurlijk is het niet leuk dat ik mijn kinderen en kleinkinderen niet kan omhelzen, dat ik nu niet kan oppassen. Maar ik zie ze regelmatig, zij het op afstand, in de tuin. En ik kook of bak zo nu en dan iets lekkers om met ze te delen. Als we niet samen kunnen eten, dan maar zo! Mijn vriendinnen spreek ik via videobellen en gelukkig heb ik leuke buren, die ik met dit mooie weer vaak buiten zie. Vergeet ook het voordeel van een hond niet, waardoor je veel mensen tegenkomt. Ik zeg meestal goeiedag, ook al ken ik ze niet. De meesten groeten terug. Dat heeft zo’n bijzonder effect – landelijk, haast. Het geeft even een klein momentje van verbondenheid, van elkaar echt zien. En soms wisselen we een paar woorden.
Vanzelfsprekend mis ik mijn meditatielessen, al voel ik de verbondenheid met mijn mooie meditatiegroepje, ook als ik ze niet zie. Dat zit zo in mijn hart!

Mogelijkheden zien
Aan het begin van de corona ging ik opruimen - en ik was niet de enige. De vuilstort beleeft door het virus een topdrukte en de kringlooporganisaties worden overspoeld met kleding en spullen. Als journaliste schreef ik daar ooit een artikel over: als je je huis opruimt, ruim je ook je hoofd op. Een boeiend gegeven. Je reorganiseert als het ware je gedachten. Bovendien heeft rommel, in de zin van ‘troep’, een negatieve uitwerking. Niet dat ik zo netjes ben, maar af en toe heb ik zo’n bui. Daarom wilde ik een roeiapparaat, dat al jaren opgeklapt in een hoekje stond te verstoffen, via internet verkopen. Ik schreef een wervend stukje, zocht op hoe goed dat roeien voor je conditie was en probeerde het na al die tijd nog eens even. Missie mislukt: ik had mezelf overtuigd, het bleef… in het kader van de herwaardering! Nu train ik er iedere dag tien minuutjes op. Inmiddels ben ik al ver voorbij Zuid-Frankrijk geroeid, dichte grenzen of niet. En ik heb veel meer energie.
Ik kan aardig relativeren en de positieve kant van de dingen zien, de mogelijkheden ook. Meditatie helpt daarbij, die brengt rust en inzicht maar ook geluk, liefde en licht. Dat breng je zo ook weer in de wereld, want jouw energie beïnvloedt je omgeving. Negativiteit trekt je alleen maar naar beneden, maakt hopeloos, machteloos. Terwijl een positieve kijk er juist voor zorgt dat je op ideeën komt, stapjes kunt zetten, hoe klein ook. Zelf gebruik ik deze tijd om aan een boek te schrijven. Ik wil dat al zo lang, dus dit is een mooie kans.   

Er kan echt iets veranderen
Ik ben veel in de tuin bezig. Ik vind het fijn om samen te werken met de natuur, om te zien dat er veel insecten van meegenieten: vlinders, bijen, lieveheersbeestjes. En allerlei vogels. Ik ben gezegend met een oog voor detail, zie de schoonheid of humor ook in kleine dingen. Het fijne daarvan is, dat je niet veel nodig hebt om je vervuld te voelen.
Iets waar ik mij ook mee bezig houd, is zwerfvuil rapen. Voor de corona vaak op het strand, maar nu is het parkje in de buurt mijn ‘project’ geworden. Met name sigarettenpeuken zijn gemene vervuilers, omdat ze onder dat onschuldig ogende papiertje bestaan uit plastic, en naast chemicaliën ook zware metalen bevatten. Het parkje zelf is een plaatje, een mooi ontwerp van de befaamde landschapsarchitect Leonard Springer. De hoveniers van de gemeente hebben zelfs het gevoel dat ze daar in hun eigen tuin werken. Maar het trekt ook veel hangjongeren, jongens die zich in deze tijd natuurlijk flink vervelen. Ik ruimde en ruimde, maar op een bepaald moment werd ik zo moedeloos van alle troep, dat ik er niet meer heen wilde. Samen met mijn man had ik om acht uur ’s avonds nog opgeruimd en de volgende ochtend lag het weer vol blikjes, flessen, pizzadozen, plastic verpakkingen en honderden peuken. Maar toen bleek dat er meer mensen waren die opruimden! En dat anderen besloten om mee te gaan helpen als ze ons bezig zagen…  Op dat moment besloot ik om de jongens aan te spreken, ze uit te leggen dat die peuken gevaarlijk waren voor de vogels (dat komt aan) en dat zij nog langer met de Aarde moesten doen dan alleen vandaag. Ze beloofden stuk voor stuk om op te ruimen. Daarmee was het nog niet klaar, want degenen die pas kwamen als het donker was, vielen daarbuiten. Maar er verschenen handhavers die een oogje in het zeil beloofden te houden en ervoor zorgden dat de prullenbakken extra werden geleegd. De situatie is nu echt verbeterd! Zulke dingen laten zien, dat er wezenlijk iets kan veranderen.

Onbewuste stormen
Hoe het verder gaat na deze tijd en of er ook op grotere schaal definitief iets verandert, we zullen het zien. Terug naar het oude kan haast niet meer, al was het maar omdat er in de maatschappij van alles is ontwricht en omdat veel mensen zich duidelijker bewust zijn geworden van de waarde van de natuur, van onze Aarde. Hoe heerlijk die schonere lucht eigenlijk is. Het begint langzaam tot ze door te dringen en ik vind dat veelbelovend. Duurzaamheid wordt steeds hipper en uiteindelijk kan er een echte omslag komen. Nog niet zo lang geleden was yoga iets voor geitenwollensokkentypes. Kijk nu eens hoe gewoon het is… Zorgen voor onze Aarde, waar we allemaal graag langer mee willen doen dan vandaag, heeft prioriteit. Beter omgaan met de dieren, die in feite onze familie zijn, want ook wij zijn een stukje natuur.
Echte verandering komt van binnenuit, die hoef je niet af te dwingen. Als we eenmaal begrijpen hoe vernietigend we onbewust eigenlijk bezig waren, dan kunnen we niet meer terug. Dat wil je dan ook niet meer. Echte verandering komt op een breder niveau ook van onderaf. Die veroorzaakt een opwaartse beweging, waardoor er wel iets moet gaan verschuiven. Allemaal zijn wij een klein lichtje, allemaal hebben we invloed op onze omgeving en we steken zo andermans lichtje ook aan. Je hebt veel meer invloed dan je denkt. Vraag je af wat je nu echt wilt en luister naar je hart. Zo zie ik het, zo voelt het voor mij.
       
Ik zoek uit nieuwsgierigheid de symbolische betekenis op van het sterrenbeeld De Grote Beer, dat zich zo nadrukkelijk liet zien, vannacht. En dit vind ik: ‘De heldere ster in zijn staart is Benetnasch, die ons aanspoort om de onbewuste stormen te bedaren die in en buiten onszelf verwoesting aanrichten. Zet ze om in bewuste actie, in dienst van het Leven zelf. En bouw aan een nieuwe wereld…’ Yes, we can!

Spanjaarden zijn doorgaans echte gezelschapsmensen, er is geen feest dat ze niet vieren. En is er geen aanleiding voor een feest, dan verzinnen ze die. In die zin ben ik half Spaans: ik hou van af en toe feesten, maar van nature ben ik iemand die het liefst thuis is. Al voordat we te maken kregen met COVID-19, verveelde ik me nooit en verveeld voel ik me nog steeds niet. Daarom is de huidige verplichting om thuis te zijn voor mij geen straf.

Ik hou van me creatief uiten. Ik schilder bijvoorbeeld graag. Ik vind mijn werk er niet uitzien, maar ik vind het leuk om te doen, het ontspant me. Daarnaast studeer ik elke dag op het gebied van psychologie. Dat doe ik voor mijn eigen persoonlijke groei en om professioneel bij te leren. Ook doe ik wat aan yoga en krachttraining om fit te blijven. Daarnaast vind ik het heerlijk om films te kijken.

Geen volledige keuzevrijheid meer
Ook al hou ik van thuis zijn, het is een feit dat COVID-19 ons de volledige vrijheid heeft ontnomen om te kiezen wat ik wil doen. Het aparte is dat we veel dingen voor lief nemen, totdat een ‘stomme bug’ ons ineens tegenhoudt om de dingen te doen vanuit keuzevrijheid. Nu mis ik dat ik die had. En dat is een eyeopener voor mij. Deze reflectie houdt me bezig tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden. Ik ben bevoorrecht met een groot veld voor mijn huis, want vanwege de COVID-19-restricties mag ik niet verder dan een kilometer van mijn huis gaan. Ik beken dat ik die regel overtreed. Ik wandel verder, maar met angst, me verstoppend onder bomen, bang dat een patrouillerende drone of helikopter me betrapt. Ik heb dus geen werkelijke vrijheid meer. Ook al is er niemand in de buurt, ik mag me niet vrijuit bewegen buiten. Maar ja, als de Spaanse regering ons zou vertellen dat we ons wel wat vrijer zouden mogen bewegen, zoals in Nederland, zouden we dat ook werkelijk massaal doen, zo is de Spaanse mentaliteit. En dat kan niet. Als Spanjaarden hebben we het nodig regels en beperkingen opgelegd te krijgen, omdat we nog niet zo gek veel beschaving hebben.

Iedereen was op mijn verjaardag
Aan de andere kant waardeer ik de quarantaine om een aantal dingen. Ik was jarig op 16 april en al mijn vrienden waren er! Een aantal jaren geleden had ik ook vrienden uitgenodigd om te komen en had ik geen idee wie er daadwerkelijk zou verschijnen. Dit jaar vond ik dan ook ontzettend fijn. En ik hoefde niet iedereen te trakteren op een biertje, haha! Natuurlijk miste ik wel de knuffels en zoenen, maar die komen zeker nog wel.

Contact met familie en vrienden in het buitenland
Onze werkelijkheid is veranderd en onze manier van communiceren. Of het beter of slechter geworden is door COVID-19, dat wil ik in het midden laten. Maar het is wel dankzij deze tijd dat ik – via videobellen - sinds lange tijd weer eens echt face-to-face-contact had met Colette. Ik had er eerder niet eens bij stilgestaan elkaar via deze weg te spreken. We stuurden elkaar wel af en toe berichtjes via WhatsApp, Messenger of e-mail, maar dat was het ook. Precies hetzelfde gebeurde met vrienden in de Verenigde Staten. Ik heb een bericht naar ze verzonden dat ik had ingesproken via Messenger. Nu ik er zo over nadenk: kun je ook videogesprekken verzenden? Dat ga ik direct even uitproberen als ik deze tekst heb geschreven.

Persoonlijke issues aangaan
De quarantaine helpt me ook om te kijken naar een persoonlijk probleem dat ik al langere tijd van binnen voelde en dat ik in de waan van de dag nooit aanging. Ik dacht dat ik er geen tijd voor had. En eigenlijk was het vooral dat ik het verstopte door maar aldoor bezig te zijn. Ik vermeed het. Nu er tijd is, kan ik er niet langer omheen. Nou ja, dat zou wel kunnen, maar ik wil het aangaan. Ik vind het echt tijd om te reflecteren op de manier waarop ik leef, wat ik wil, hoe ik dat wil, waarom dezelfde struggle maar steeds terugkomt. ‘Dat wat je wilt tegenhouden, blijft bestaan. Dat wat je accepteert, zal je transformeren.’ De laatste paar dagen zie ik de dingen wat helderder. Ik verlang naar dingen die resoneren, die overeenkomen met mijn passie, waarden en principes. Zo heb ik ook te erkennen dat er dagen zijn die ik liever vergeet, maar die ik accepteer. Ik weet dat ze er ook bij horen, maar dat ze ook weer voorbijgaan. Eén ding is me heel duidelijk: ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor mijn beslissingen en acties. Ik heb wat minder fijne dingen gedaan in het verleden, dat geef ik toe. Maar ik geef mezelf er niet de schuld voor. Ik leef in het moment. Ik wil leren van wat ik niet zo best heb gedaan om een mooier persoon te worden. Ik zit in dat proces.

Blauwe of rode pil, welke kies je?
Dankjewel voor het initiatief van deze website, Colette. Ik wilde graag zelf schrijven om mijn gedachten en gevoel te ordenen. Daar heeft het me erg bij geholpen. Deze reflectie en emoties uiten heeft voor mij een doel: ik weet dat ik niet de enige ben die zijn of haar demonen aankijkt. Ik wil mensen graag aanmoedigen om henzelf te uiten. Want uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ik weet dat er mensen zijn in heel nare situaties. Mensen die bijvoorbeeld te maken hebben met problemen met hun partner en/of kinderen. Mensen met zorgen, onzekerheid, angsten, gevoel van onveiligheid, depressie. Tegelijkertijd is het de tijd om aan introspectie te doen en sterker uit deze quarantaine te komen. We kunnen er niet aan ontkomen, zo is het gewoon. Zoals in de film Matrix: wat kies je? De blauwe pil, waarmee je beslist hoe je dag eruitziet, of de rode pil, die je emoties met jou aan de haal laat gaan...

Medeleven voor naasten van overledenen
Nog een laatste gedachte voor alle mensen die een familielid hebben verloren aan COVID-19. Velen van hen kunnen niet persoonlijk afscheid nemen van hun geliefde. In het nieuws lees ik wat dat betreft veel onmacht, woede, boosheid en verdriet. Heel begrijpelijk. Mijn medeleven gaat uit daar iedereen die dit meemaakt.

Femke Jorritsma (57) woont met haar man in Zandvoort. Zij verhuren ruimtes aan groepen voor bijvoorbeeld trainingen en workshops, en faciliteren dan met catering. Fjori is de praktijk aan huis van Femke voor astrologie, familieopstellingen en het begeleiden van mensen.

Mijn twee pijlers zijn astrologie en familieopstellingen. Sinds de lockdown begeleid ik familieopstellingen telefonisch en online. Normaal gesproken zijn we in opstellingen altijd gericht op wat ik de schaduwkant noem of wat je zou kunnen zien als het graven in de modder. Op het ontdekken wat de pijn in een familie is, wat er in de liefde verstrikt is geraakt. Daarin merk ik een verandering. In de sessies die ik onlangs gaf, raakten we de schaduwkant wel even aan, maar keken we intuïtief ineens veel meer naar de kracht in de familie, naar dat wat er onder de verstrikking zit. Daar is een kwaliteit die vervormd is geraakt. Dit voelt honderdtachtig graden anders dan hoe het altijd ging bij familieopstellingen. Ik merk zelf dat ik na twee decennia opstellingen begeleiden eigenlijk ook wel voelde dat de oude manier toe is aan vernieuwing. Het is niet de bedoeling om een schaduwkant te negeren, maar om helder te krijgen waar het eigenlijk om gaat. Als je juist het licht of een kwaliteit ergens in kunt zien, kun je daarmee aan de slag en daar energie uit halen. Je kunt er je eigen vorm aan geven.

Ik was verbaasd over de kostbaarheid die ik er al uit zag komen. Een aantal dagen geleden deed ik via Skype een opstelling met een man die door zijn vader fysiek en emotioneel mishandeld werd. Ik vroeg of hij dieper kon voelen wat de kwaliteit van de mannenlijn is waar hij bij hoort. Ineens zag ik een blij gezicht. Hij zei dat er naast de kracht juist ook kwetsbaarheid en gevoeligheid waren. Hij straalde. De vergeving gebeurde bijna meteen.

Eigen verantwoordelijkheid nemen
Voordat Nederland op slot ging, merkte ik de laatste tijd al dat er in opstellingen geen sprake meer was van de oorzaken in de buitenwereld zoeken. Oude patronen van gezinnen kwamen wel naar buiten, maar de deelnemers waren erg bereid om in zichzelf te kijken, ze namen eigen verantwoordelijkheid. Zo anders dan toen ik twintig jaar geleden opstellingen ging begeleiden. Drie weken voor de lockdown begeleidde ik een groep die zo sterk de diepte in ging, de deelnemers pakten echt de essentie. Ook was er een sterke verbindende energie, iedereen was heel toegewijd. Het was zo’n veld van zuiverheid. Het viel ze zelf ook op, ze zeiden het uit zichzelf. Ik vind het heel bijzonder dat de groep achteraf gezien al een soort van afgestemd was op wat de bedoeling is voor deze tijd. En dat ik tijdens die opstelling een soort golf in me voelde die zei ‘dit is voorlopig de laatste keer op deze manier’. Toen kon ik nog niet weten dat we drie weken daarna een lockdown zouden hebben.

Met de rug tegen de muur
Ik zag wel wat op tegen dit jaar. Het gaat heftig worden, dat zag ik door de standen van de heel diepgaande planeten Saturnus, Pluto en Mars. Wat gaan we nou weer meemaken, vroeg ik me af. Want deze planeten zijn geen zachte heelmeesters. Ze confronteren ons steeds dieper met onze diepste pijn en waarheid. We kunnen daar niet omheen, de planeten gaan net zo lang door totdat je op gaat staan. Pluto is de planeet die de onderste steen boven wil hebben en Saturnus gaat gestaag door om alles op te zuiveren, hij gaat over de grens van leven en dood. Daarbij hebben we ook nog Jupiter, die van geen ophouden weet en ook de planeet is van nieuwe mogelijkheden. En de planeet Mars gaat over de mannelijke energie van daadkracht, niet om te veroveren en steeds meer te willen, maar juist om samen te werken met het vrouwelijke, op basis van gelijkwaardigheid. Dus de transformatie gaat heel erg over de waarde van ons leven en de kostbaarheid van de aarde. En daar mogen we een nieuwe, gezondere manier mee omgaan. We kunnen maar één kant op en dat is de goede. Maar ik had eind vorig jaar niet kunnen bedenken dat ze zo’n intense uitwerking zouden hebben in opstellingen. En dat we deze coronatijd meemaken. Het gaat nu niet meer alleen om oude karmische dingen bevrijden en loslaten. Saturnus drukt ons met de rug tegen de muur, om echt in verbinding te komen met je eigen bron.

Transformeren
Als mensen ziek worden, was er onbewust al een proces gaande. Er speelde al van alles, maar je kunt er nog niet naar kijken. Ziekte is een bewustwordingsproces. Je mag dieper kijken en het aangaan. Maar in je eigen tempo, stapje voor stapje. Zo zie ik ook het proces op Aarde. Wereldwijd kan het niet langer zoals we leefden, we mogen dingen gaan doen die echt met onze waarheid kloppen. In de laatste decennia zochten we als een bezetene afleiding en aandacht in de buitenwereld om maar niet met ons innerlijk bezig te hoeven zijn. Kijk bijvoorbeeld naar het gebruik van sociale media. We waren ook vaak niet meer in verbinding met hele simpele dingen. Je telt bijna niet mee als je op Bali drie yogaretraites hebt gedaan. En het ergste vind ik eigenlijk nog hoe vrouwen omgaan met zichzelf. Je bent bijna raar als je niets aan jezelf hebt laten doen. Opgespoten lippen, grotere borsten, haarextensions. Hoever ben je dan van je essentie verdwaald? Het erge is dat jonge meisjes al echt geloven dat ze er ‘perfect’ moeten uitzien. Dat raakt me altijd in opstellingen. Ik krijg ook steeds jongere mensen, al van een jaar of twintig. Door scheidingen van hun ouders voelen ze zich soms heel verantwoordelijk voor hun ouders, waardoor ze ver van zichzelf af raken. Het is zo belangrijk om een stabiele thuissituatie te creëren waarin er kwetsbaarheid mag zijn. Waarin je kunt uitspreken wat je voelt, je jezelf werkelijk kunt laten zien en er werkelijk geluisterd wordt. Ook in deze zin worden we uitgedaagd om nu in het gezin en in een partnerrelatie echt te voelen hoe de liefde voor elkaar geuit wordt.

Alle planeten stonden in de elementen water of in aarde. Water staat voor gevoel, emotie. In combinatie met aarde krijg je stilstaand water, modder. Dat gaat rotten, al het gevoel was aan het gisten. Nu komen de planeten te staan in de elementen lucht en vuur. We worden gedwongen werkelijk naar de essentie te kijken. Hoe meer mensen de verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf, waar Saturnus over gaat, hoe meer we kunnen transformeren. Vuur zet daarbij aan tot nieuwe ideeën, passie, het ontwikkelen van nieuwe dingen. En lucht staat voor communicatie, dus daarin zijn we nu al op een hele andere manier bezig.

Verbinden met jezelf
Ik merkte al wat verandering de laatste tijd. Mensen zeiden ‘je adviseerde me te gaan mediteren, dat ben ik ook elke dag aan het doen’. Voorheen zeiden mensen vaak dat het er niet van kwam. Ik vind het zo fijn om te merken dat ieder voor zich voelt dat we op Aarde zijn om te ontdekken wie we zijn, als mens, als bewustzijn. Het is heel erg de bedoeling te gaan zien ‘wat heb ik hier te leren’. Om veel dieper in jezelf te zakken en te onderzoeken waar je het rustpunt in je leven vindt, waar je energie uithaalt en waar je van kunt genieten. Vaak zijn er nog onverwerkte emoties uit ons verleden, omdat onze generatie vaak niet heeft geleerd om gevoel uit te spreken.
Het gaat erom daar heel rustig in te zijn. Zacht en liefdevol te zijn voor jezelf, te vertragen. Het doel is niet om dingen in de maatschappij neer te zetten voor het vergaren van meer aandacht en aanzien, maar om te creëren van binnenuit, vanuit liefde en zachtheid. Dan kun je niet onaardig zijn naar anderen en de Aarde beschadigen, dan lukt dat niet meer.

Schilderen
Het huidige proces is in 2012 al gestart met de toenmalige planeetstanden. Dat was al een heftig jaar. Mijn vader is in dat jaar ook heel plotseling en veel te jong overleden. Mijn hele leven ben ik al met creativiteit bezig, schilderen en keramiek, maar mijn inspiratie was ineens helemaal weg.  Onlangs merkte ik in een meditatie dat ik altijd een opgejaagd gevoel had gehad wat betreft het creëren en nu voelde ik ‘ik moet helemaal niks’. Ik mag zakken, tot rust komen. Vanuit de rust kwam toen van binnenuit een verlangen om te schilderen. Ik heb direct een doek gepakt en een nieuw schilderij gemaakt. Dat gaf zo’n diepe voldoening en rust. Ik ben blij en dankbaar dat ik in deze tijd het schilderen heb kunnen oppakken. Het hoort heel erg bij mij en mijn familie. Mijn beide ouders waren beeldend kunstenaar en mijn vader gaf les aan de Gerrit Rietveld Academie. Ook mijn opa’s en oma’s waren creatief.

Innerlijk kind helen
Ook ben ik in de laatste paar weken weer aan de slag gegaan met het helen van mijn innerlijk kind. De aanleiding was dat ik flink van slag was door de televisiebeelden van ziekenhuizen in de afgelopen tijd. Een jeugdtrauma kwam als een boemerang naar me terug. Tot mijn zesde heb ik diverse keren in het ziekenhuis gelegen vanwege bronchitis. Ik had buisjes op mijn neus om door adem te halen. Ik lag aan het bed vastgebonden. Dat was toen gebruikelijk, omdat ze in het ziekenhuis bang waren dat kinderen de buisjes van hun neus afhaalden. In mijn beleving zat ik continu vast aan het bed als ik weer in het ziekenhuis lag. En vroeger mochten ouders ook maar een uurtje in het ziekenhuis op visite komen. Ik heb in die tijd een oerangst ontwikkeld en heb er daar al vaak aan moeten werken. Vanuit meditaties kan ik me nu op nieuwer energieniveau openstellen voor de kosmische bron van energie, die onuitputtelijk is. Ik kan me daar goed op aansluiten en me eraan opladen. Ik voel de overvloed die er is. Daardoor voel ik me fysiek sterk.

Oervertrouwen
De ruimtes in ons huis kunnen we nu niet verhuren en dat zal voorlopig wel zo blijven. Onze bestaanszekerheid is weggeschoffeld. Gek genoeg heb ik toch een soort oervertrouwen. Ik heb een paar heftige periodes in mijn leven meegemaakt waarin ik een angst voelde voor het instorten van vertrouwde dingen. Toen merkte ik ook steeds weer dat er iets anders is dat toch gewoon blijft leven in jezelf: levensvertrouwen, zo van ‘stap voor stap kom je waar je moet zijn’. Ik merk in meditatie zo’n rust. Mijn man en ik hebben eerder moeilijke tijden samen doorgemaakt, we zijn dertig jaar bij elkaar. En ook nu merk ik dat we elkaar steunen en vertrouwen hebben, dat geeft kracht.