Aan het woord is: Bart* (18), hij woont in Haarlem en studeert werktuigbouwkunde aan de TU Delft. Ik voel me goed, misschien wel iets té goed, zorgeloos. Als een blaadje in de wind dat een beetje meebeweegt met het leven. Ik pas me aan deze tijd aan. Daardoor ervaar ik geen tegenwind. Dat vind ik bijna zorgelijk of onrealistisch misschien, gezien alle problemen die mensen door corona ervaren. Maar ja, het is zo nutteloos om me erg druk te maken over andermans gevoel, daar help ik anderen niet mee. In het begin van coronatijd had ik er wel gesprekken over met vrienden. Het was natuurlijk logisch dat corona volop in het nieuws kwam, want het heeft voor veel mensen een grote invloed op hun leven, maar mijn vrienden ik waren er op een gegeven moment wel klaar mee. Bij minder studiepunten door naar tweede jaar Een verandering als gevolg van corona in mijn opleiding is de verlaging van het BSA (bindend studieadvies). Normaal gesproken mogen we alleen door naar het tweede jaar als we in het eerste collegejaar minimaal 45 studiepunten hebben gehaald. Nu geldt dat we bij 30 tot 44 studiepunten door kunnen naar het tweede studiejaar. We moeten aan het eind van dat tweede jaar dan alle 60 studiepunten hebben behaald. Online colleges en presenteren De colleges en contactmomenten met docenten verlopen prima online. Wat niet goed gaat nu, is presenteren. Dat doen we via Zoom. Het werkt niet, omdat het niet realistisch overkomt. En online presenteren, dat doen we later toch niet. Laten we geen dingen online gaan doen die we na coronatijd alleen doen als we fysiek bij elkaar zijn. Ik zou het veel zinniger vinden om nu online te leren vergaderen bijvoorbeeld, daar hebben we later wel veel aan. Efficiënt werken We zitten ook in projectgroepen. Nu we daarvoor online bij elkaar komen, loopt het veel minder goed dan wanneer we fysiek bij elkaar komen. Er waren wel allerlei frutsels bij bedacht om het onderwijs voor vakken zoals lassen, 3D-modelleren, draaien en frezen wel goed te laten lopen, maar het werkt niet. Mijn medestudenten vinden de opleiding leuker dan ik en nemen de studie serieuzer, ze zijn er graag veel mee bezig. Ook met elkaar, ze zaten voor hun plezier uren met elkaar over koetjes en kalfjes te praten. Dat vond ik irritant. Ik wil graag efficiënt zijn in de tijdsbesteding aan mijn studie. De oplossing voor mij was dat ik uit de projectgroep ben gestapt. Ik vind het wel wat lastig dat het nu meer op mijn eigen discipline aankomt als ik een deadline moet halen. Maar het is wel heel fijn dat ik nu mijn tijd veel meer zelf kan indelen en meer tijd overhoud voor dingen die ik leuk vind. Ik ben wel luier geworden dan ik al was, denk ik. Het ging voelen als vakantie. Het was ook wel goed om even te relaxen. Maar nu ben ik ook wel weer klaar mee. De komende weken moet ik denk ik wel weer wat meer gaan doen. Feedback gegeven We mogen feedback geven aan onze docenten en ik heb gezegd wat ik niet nuttig vind. Maar onze opleiding heeft ongeveer zeshonderd studenten, ik heb niet het gevoel dat mijn mening veel uitmaakt. En veel studenten vinden de opleiding zo leuk, dat ze geen feedback geven. We blijven in ieder geval tot de zomervakantie online onderwijs krijgen. Hoe het daarna gaat, is nog niet bekendgemaakt. Wandelen, een ontdekking Nu ik niet naar Delft heen en weer reis, beweeg ik veel minder. Hardlopen vind ik te intensief en toen besloot ik te gaan wandelen. Dat vind ik wel echt een ontdekking. Het liefst loop ik dagelijks en in mijn eentje. Ik maak dan vanuit huis een rondje langs landgoed Elswout en terug. Met muziek op loop ik zo een beetje na te denken. Fijn ook omdat ik wel erg veel thuis zit. Daar zijn we nu veel meer dan anders met zijn vieren thuis. Ik zie mijn ouders nu ook meer werken en krijg mee wat ze doen en hoeveel tijd bepaalde zaken kosten waar ze mee bezig zijn. Gesprekken thuis We hebben thuis ook wel gesprekken over corona. Vooral over de veranderingen in de stad. Hoe gaat die eruitzien als diverse winkels en restaurants in Haarlem failliet gaan en de online business groter wordt? Zijn de faillissementen negatief of positief voor de stad? En voor het milieu? Ik denk bijvoorbeeld dat veel mensen nu ervaren dat ze goed via Zoom kunnen overleggen met elkaar en blijvend vaker thuiswerken. Veel kantoren kunnen dan sluiten. Dan gaan we zeker veel merken in de stad. Ik vind trouwens wel dat nieuw personeel ingewerkt moet kunnen werken op een kantoor. Maar ik denk coronatijd voor blijvende veranderingen op het gebied van thuiswerken minimaal twee jaar zou moeten duren. Dat is denk ik niet het geval. We zullen langzaam weer in het oude ritme komen. Ik denk dat vooral de veranderingen die we nu op sociaal gebied merken, wel blijvend zijn. Gevolgen van de reddingsmaatregelen We hebben het ook over de vraag of het goed is dat de overheid zoveel geld stopt in het overeind houden van zoveel kleine bedrijven. Het zou natuurlijk zonde zijn als ze alsnog over de kop gaan, terwijl de staatskas leegraakt, we extra belasting moeten betalen en ons land dieper in een crisis komt. Aan de ene kant denk ik: er zal wel goed over nagedacht zijn. Tegelijk vraag ik me af hoezeer het kortetermijndenken meespeelt als gevolg van het feit dat we elke vier jaar een andere regering hebben. Het klinkt natuurlijk wel lekker in de oren van veel mensen als het kabinet laat weten veel geld te steken in het in leven houden van bedrijven. Maar we moeten ons ook afvragen of het allemaal wel te financieren is, zonder dat Nederland nog veel zwaarder in een crisis terechtkomt. Ik vind dan ook dat alleen mensen zouden moeten kunnen stemmen die weten waar een partij voor staat en kunnen nadenken over wat mensen in het kabinet zeggen en de impact die hun plannen hebben. Mensen die kunnen inzien dat er gevolgen zitten aan bijvoorbeeld de huidige reddingsmaatregelen. We zouden de Nederlandse volwassenen moeten kunnen toetsen op hun kennis. Maar dat zou een onafhankelijk instituut moeten regelen en het zou een non-profitorganisatie moeten zijn. Dus het kan denk ik niet zonder dat het corrupt wordt. Lui, maar geen hangmat Pas over vijf jaar zal ik gaan werken, maar ik denk er wel over na. Ik ben geen type voor de politiek, daarvoor heb ik een te sterke eigen mening, ik zal het volk niet mee krijgen. Of ik zou alleenheerser moeten worden, haha. Dat is wel complex, dat lijkt me interessant. Maar nee hoor, dat ga ik niet doen. Ik weet het nog niet precies. Eerst had ik een baan in investment banking voor ogen. Maar dat lijkt me toch te hard werken en te gemakkelijk werk. Ik kies liever iets lastigers dat ik in minder tijd kan doen, dat vind ik boeiender. Ik wil ook geen dingen in elkaar zetten, zoals ik nu in mijn studie leer. Daarom wil ik van studie switchen. Ik heb me ingeschreven voor de opleiding econometrie. Ik ben wel een rekenaar. Ik ben lui, maar mijn hele leven in een hangmat liggen, dat is ook niks voor mij. Ik heb wel afleiding nodig, ik wil iets leuks doen. Misschien ook wel iets in het buitenland. Ik vind het leuk om erover te filosoferen. *Gefingeerde naam
0 Comments
Aan het woord is: Pieter Stierman (68), hij woont in Lelystad en is voorzitter van de stichting One Fine Day. In oktober vorig jaar ging ik als projectmanager bij ReumaNederland (voorheen Reumafonds genaamd) met pensioen. Ik wilde niet achter de beroemde geraniums gaan zitten. Dus toen ik werd benaderd om mijn kennis en kunde in te zetten voor een Lelystadse stichting, was ik snel overstag. Het toenmalig bestuur van de stichting One Fine Day zocht voor een nieuw te vormen dagelijks bestuur een voorzitter. Dat heb ik met veel plezier op mij genomen. Met name de doelstelling van de stichting om kinderen met een beperking een geweldige dag op het water te bezorgen, spreekt mij heel erg aan. Dagjes zeilen voor kinderen met een beperking One Fine Day organiseert vaartochten op het IJsselmeer en Markermeer voor kinderen van zes tot achttien jaar met een beperking of met een langdurige ziekte. Zij, en ook hun begeleiders zoals gezinsleden en verzorgers, kunnen door het buiten zijn een dagje ontspannen en even afstand nemen van de dagelijkse moeilijkheden. Ze varen mee op grote tweemasters zoals de Abel Tasman, de Bounty en de Hoop. Deze zeilboten maken deel uit van de historische vloot van Kampen en hebben als thuishaven Lelystad. Ze bieden plaats voor groepen van twaalf tot honderd kinderen met begeleiding. De kinderen krijgen opdrachten en als ze ertoe in staat zijn, mogen ze ook meehelpen met zeilen, de catering en aan het roer staan. De dagjes kunnen we organiseren dankzij de steun van vele donateurs en sponsors, en natuurlijk de vrijwilligers. De stichting One Fine Day bestaat al ruim twintig jaar en heeft in totaal al meer dan zesduizend kinderen een onvergetelijke dag bezorgd. Varen nu niet mogelijk Het zijn kwetsbare kinderen voor wie we de dagjes organiseren en de groepen zijn flink groot. Dus in coronatijd ligt het varen stil. Heel erg jammer, want het doet de kinderen en hun begeleiders altijd zo goed. Zoals een organisatie voor kinderen met onder meer autisme ons na afloop schreef in een bedankbrief: 'Er is al zo weinig voor onze kinderen en vaak zitten ze in een vergeethoekje. Toen we de uitnodiging kregen, werden we totaal overrompeld.' Ook de schippers en de andere vrijwilligers missen het. Met name de interactie tussen de bemanning van de schepen en de kinderen. Elke tocht is er weer veel gezelligheid en onbevangenheid, daar kijken we met zijn allen erg naar uit. Ondanks de crisis staan de werkzaamheden van het dagelijks bestuur niet op een laag pitje. Zoals het onderhoud van een schip dat als het stilligt gewoon doorgaat, gaat ook het onderhoud aan de stichting gewoon door. Denk aan het actualiseren van de website, het aanschaffen van een nieuw CRM-systeem en de blijvende zoektocht naar sponsoren en ook naar vrijwilligers. Zo zijn we momenteel naarstig op zoek naar een webmaster, een socialemedia-redacteur en een relatiebeheerder. Ik mis de (klein)kinderen Ondanks het feit dat ik mij niet hoef te vervelen, is door COVID-19 mijn wereld en die van de stichting wel veranderd. Zoals de schippers de kinderen missen, geldt dat voor mij ook. Daarnaast zie ik mijn vier kleinkinderen ook een stuk minder. Onze jongste kleindochter van vijf maanden zien we nu uit de verte en dat is een hard gelag. We weten dat we hierin als opa en oma niet alleen staan, er zijn meer mensen met dat probleem. Maar het blijft zuur. Vaststaat dat we in een sterk veranderende wereld leven. Het virus zal nog wel een hele tijd bij ons blijven en afhankelijk van de ontwikkeling van een vaccin of medicijn zullen we met een anderhalvemetersamenleving te maken hebben. Zoals onze Johan Cruyff ooit zei dat ieder nadeel ook zijn voordeel heeft, hoop ik dat we met name onze kijk op het milieu, economische waarden en de gezondheidszorg opnieuw tegen het licht houden en weer herontdekken dat we onze planeet toch wat beter moeten hoeden. Zee maakt mijn dag goed Als iemand met Schevenings bloed in de aderen heeft de zee altijd al een behoorlijke invloed op mij gehad. Ook in deze wat moeilijke tijd speelt dat een rol. Met name de schilderijen van Mesdag kunnen mijn dag weer goed maken als het soms wat onrustig in mijn hoofd is. Virtueel varen op zee rond de tijd van Oud Scheveningen van voor de oorlog is voor mij een rustmomentje. Gelukkig dat er zoiets als internet bestaat. Horizon afspeuren Ik vaar zelf op onze schepen een heel enkele keer mee, niet virtueel maar voor het echie. Ik word er altijd weer heel blij van als ik vanuit mijn werkkamer over het Markermeer kijk en een van onze grote zeilschepen voorbij zie varen. Nu is het erg rustig op het water. Het is een triest gezicht als ik al de prachtige zeilschepen stil langs de kade van de haven zie liggen zonder de gewoonlijke bedrijvigheid aan boord. Het is helaas nog onvoorspelbaar wanneer en hoe we weer kunnen gaan varen. Zoals onze schippers door hun kijker de horizon afspeuren voor een veilige vaart, zo speur ik de horizon af naar onze toekomst, wetende dat we uiteindelijk toch weer van een mooie zonsopkomst kunnen genieten. Aan het woord is: Connie Lau, (47), zij woont in Hongkong en schreef de onderstaande tekst, die ik uit het Engels vertaalde. Als buren van China zaten we in de voorhoede van COVID-19, dat ongeveer drie maanden geleden uitbrak, rond de vieringen van het Chinees Nieuwjaar. Ik vond het beangstigend om de cijfers van infecties en overlijdens dagelijks te zien oplopen terwijl er nog zo weinig over de ziekteverwekker bekend was. Het zorgelijkst vond ik dat je COVID-19 gemakkelijk blijkt te kunnen overdragen terwijl je zelf wekenlang zonder merkbare symptomen kunt rondlopen. Het maakt het opsporen lastig. Hongkong is zeer dichtbevolkt*. Er zijn wijken waar alleen appartementengebouwen staan. Vrijwel niemand van de mensen die daar woont, heeft een eigen kamer. Dus het infectierisico is groot. Gelukkig zijn er in Hongkong sinds de uitbraak van SARS in 2003 experts in besmettelijke ziekten die klaar staan. Wat ook helpt, is dat mensen in het algemeen gewend zijn om te zorgen voor goede thuishygiëne. Ze gebruiken producten van verdund bleekwater en alcohol. De meesten dragen ook een mondkapje voor de veiligheid van zichzelf en anderen in openbare gelegenheden. De infectie- en overlijdenscijfers van COVID-19 zijn niet hoog. Hamsteren Weerstand tegen de lockdown en social distancing was er in eerste instantie weinig, totdat we een paar weken verder waren en de economische impact duidelijk voelbaar werd. De hardste klappen voelden winkels, het openbaar vervoer, het toerisme, de horeca, sportscholen, schoonheidssalons. En het is nog wel een tijd wat uitzichtloos, want de overheid heeft ons voorgehouden er rekening mee te houden dat we het nog in 2021 zullen voelen. Ik vond het raar om te zien hoe de paniek het won van de nuchterheid. Mensen gingen massaal rijst, toiletpapier en schoonmaakproducten inslaan. Ik zou het begrepen hebben als het zou zijn gegaan om mondkapjes, want daaraan was een ernstig tekort. Maar rijst en toiletpapier?! Mijn complottheorie is dat het om zakelijke grofheid ging. Dat er bewust geruchten verspreid werden over bevoorradingsproblemen om schaamteloos geld te slaan uit de menselijke kwetsbaarheid in die donkere tijden. Het toonde ook een lelijke kant van de menselijke natuur om te hamsteren om egoïstische redenen. Ongelooflijk. Drukte keert terug En dan loop ik even snel door de COVID-19-tijd heen naar de afgelopen weken. De terugkeer van inwoners van Hongkong uit het buitenland leidde tot een nieuwe golf van besmettingen. Die was snel onder controle en de laatste twee weken zijn er geen besmettingen bij gekomen. Een zucht van verlichting na weken van discipline. Mensen smachten naar een verandering van omgeving buiten de vier muren van hun woning en het zomerse weer is te mooi om binnen te zitten. Het voelt alsof Hongkong staat te trappelen om terug te keren naar de gebruikelijke drukte. In de straten wemelt het weer van de mensen die naar hun werk gaan en de regering heeft eetgelegenheden geadviseerd de regels voor social distancing te versoepelen door niet vier maar acht personen aan een tafel toe te staan. Het is een voorzichtig opheffen van de lockdown in fases, maar niet voor bars, sportscholen, massagepraktijken, bioscopen of openbare sportveldjes, die blijven nog gesloten. Elke keuze bewust maken Een grote verandering in mijn dagelijks leven vind ik dat ik me bewuster moet zijn van elke beslissing, hoe klein die ook is. Alles om zoveel mogelijk te voorkomen dat ik ziek word of kom te overlijden, of dat ik anderen besmet. Neem boodschappen doen. Ik moet nadenken over het tijdstip en de route om drukte te voorkomen, dat ik een mondkapje op doe als ik mijn appartement uit stap, dat ik zo weinig mogelijk deurklinken en liftknopjes aanraak, dat ik voldoende afstand houd tot anderen in de supermarkt, dat ik thuis mijn handen met alcohol schoonmaak, dat ik mijn kleren verwissel voor schone, dat ik mijn gekochte artikelen schoonmaak voordat ik ze in de (koel)kast zet en dat ik het blad waarop ik de boodschappen bij binnenkomst even op had gezet, grondig poets. En ga zo maar door. Ik ben ook voorzichtig omdat ik hier woon samen met mijn ouders van in de zeventig en tachtig, die een groot risico lopen COVID-19 te krijgen. Daarbij is het zo dat oudere mensen minder snel de nieuwe COVID-19-gewoontes aanleren. Dus ik houd dat in de gaten als ze weggaan en thuiskomen. Kortom, ik denk dat we door COVID-19 onze keuzes in het dagelijks leven bewuster maken, ook gewoontes waar we niet bij nadachten hoe we ze deden. Social distancing is niet moeilijk voor mij, omdat ik van nature iemand ben die graag thuis is. Thuiswerken Ik heb nu geen werk, ik ben me aan het oriënteren op een nieuwe baan. Ik maak me wel zorgen over de arbeidsmarkt aangezien er nog geen vaccin op korte termijn beschikbaar is. Bedrijven zijn nu huiverig om mensen aan te nemen en sollicitatieprocedures duren veel langer. De toekomst is onvoorspelbaar. Ik kan alleen maar hoopvol blijven en bij de dag leven. Het goede van geen werk hebben is dat ik nu de tijd heb om te experimenteren met bakken. Ik maak mijn eigen brood. Het ziet er niet zo smakelijk uit als wanneer ik het in de winkel haal, maar het is eetbaar. Gisteren heb ik ook bananenbrood gemaakt. Daar moet de volgende keer wat minder suiker in, haha. De meeste sollicitatiegesprekken die ik voer, vinden plaats via videobellen en vrijwel alle gesprekspartners zitten dan thuis. In andere delen van de wereld vinden mensen het fijn om flexibiliteit in hun werk te hebben en voor langere tijd vanuit huis te werken. Dat geldt veel minder in Hongkong. Grotere bedrijven bieden wel de mogelijkheid, maar we leven in een kleine stad, mensen zien niet in waarom ze niet naar kantoor zouden gaan. Sommigen zijn ook bang dat hun werkgever ze erop aankijkt als ze thuiswerken. Toch denk ik wel dat deze manier van werken blijvend is. Het is denk ik een gewaardeerde arbeidsvoorwaarde en het is goed voor de continuïteit van bedrijven. Recycling geen prioriteit Social distancing heeft de omzet van veel bedrijven in Hongkong doen afnemen en velen op de knieën gedwongen. Je zou denken dat dit hét keerpunt is voor de aanpak van de klimaatsverandering, maar ik betwijfel of het echt zo is. Een eigen observatie: COVID-19 heeft geleid tot een grote vraag naar afhaalmaaltijden. Mensen in Hongkong zijn gek op eten! Sommige eetgelegenheden kiezen voor recyclede bakjes, maar de meeste gebruiken plastic en piepschuim bakjes. Een enorme toename van op olie gebaseerde producten, lijkt mij dus. Hongkong staat niet vooraan bij het aanpakken van de klimaatsverandering en recycling is geen prioriteit voor de meesten. Dus er is geen sterke roep om afval te scheiden. Het gebeurt op vrijwillige basis en weinigen voelen zich geroepen om ervoor te zorgen. Verdrietig Als ik kijk naar de wereld, ging het er in de tijd voor de pandemie om wie of wat voor de grootste beroering of verandering kon zorgen, wie of wat de meeste aandacht kreeg. Tsja, de winnaar is duidelijk, COVID-19. Nog nooit heb ik in een paar weken tijd honderdduizenden overlijdens meegemaakt, iconische steden waar de ziel uit was, miljoenen mensen in economische malaise, disfunctionele regeringen en gezondheidszorgstelsels, extreme druk op personeel in de gezondheidszorg, en een weerzinwekkende toename van politieke intimidatie tussen landen en vermeende neutrale wereldorganisaties. Verdrietig... * Halverwege 2018 was de bevolkingsdichtheid van Hongkong 6.880 inwoners/km2. In dat jaar was die in de Randstad 1.101 inwoners/km2. Bronnen: https://www.gov.hk/en/about/abouthk/facts.htm https://www.clo.nl/indicatoren/nl000118-bevolkingsomvang-en-huishoudens |
Copyright © 2020