Ik kies voor zwanger zijn in vertrouwen

Aan het woord is: Joyce Wethmar (35), zij woont in Hillegom met haar vriend Jelle, drie katten, twee honden en vier kippen. Drie weekends per maand en de helft van de vakanties zijn de twee kinderen van Jelle van 13 en 11 bij hen.

---

In februari hoorde ik dat ik zes weken zwanger ben. Dat voelde heel bijzonder, want ik heb een ziekte waardoor het niet heel vanzelfsprekend was dat het zou lukken en zeker niet snel. Kennelijk was ik er gezond genoeg voor, zei mijn arts. In de eerste paar weken vond ik het wel spannend. Een mogelijke miskraam ging door mijn hoofd, want ik val vanwege mijn ziekte/vruchtbaarheidsbehandeling in een risicogroep, ik heb een grotere kans op een miskraam. Maar ik leef per dag, ik ga me geen zorgen maken over dingen die niet uit hoeven te komen. Het loopt zoals het loopt. Ik benader het net als mijn ziekte: die heb ik op mijn pad gekregen, omdat ik er iets van te leren had.

Miste Jelle bij de twintigwekenecho
Wel wil ik voor mijn baby goed zorgen, ik voel een grote verantwoordelijkheid naar ons kindje. Ik probeer steeds de echo elke vier weken te plannen, niet elke twee weken, zoals de arts wil vanwege mijn ziekte. Ik merk dat de geluidsgolven niet zo best zijn. Mijn baby draait er vaak door weg en trapt vanaf een paar uur na de echo nog twee dagen hard in mijn buik.
Vanaf het moment van de lockdown tot kortgeleden mocht Jelle niet mee naar de echo, hij moest buiten blijven. Tijdens de twintigwekenecho belde ik hem toen ik op de behandeltafel lag. Hij kon horen hoe de arts vertelde wat ze zag. Ze vertelt heel duidelijk en leuk, dus zo kon hij het toch een beetje mee beleven. En ik maakte tussentijds een filmpje van het beeldscherm, zodat hij daarna toch kon meekijken. Na de twintigwekenecho kreeg ik een envelop mee, die we buiten samen openmaakten. Zo lazen we samen: we krijgen een jongetje.

Gedachtekracht
Zoals ik in mijn zwangerschap in vertrouwen ben, zo beleef ik ook deze coronatijd. In het begin voelde ik zoveel angst op straat. Ik dacht: ik kan erin meegaan of niet. Ik kan mezelf opsluiten in mijn huis, maar ik heb een keuze. Wat je aandacht geeft, groeit. Angst en verdriet mogen er in mij zijn, maar ik wil er niet in blijven zitten. Ik richt me dan op vertrouwen en voel mijn eigen kracht weer. Ik kies mijn eigen 'wijze' weg. Daardoor voel ik me vrij. Ik doe boodschappen en wandel met de hondjes.

Jelle staat er hetzelfde in als ik. Hij is net als ik gevoelig, maar ook niet zo bang. Hij is hoofd technische dienst van een bedrijf. We zijn allebei even erg verkouden geweest. Jelle mocht toen twee weken niet aan het werk zijn. Dat hebben we positief benaderd door een kamer in huis te verbouwen tot kinderkamer.
Verder zorgen we goed voor onszelf door gezond te eten. Het nieuws keken we al jaren niet, dat geeft rust. Want er is nooit iets leuks in het nieuws, het gaat alleen maar over wat er slecht gaat in de wereld. We lezen boeken. Ik ben nu bezig in 'Vrije geboorte'. Een prachtig boek, ook als je bijvoorbeeld vanwege eerdere baringspijn twijfelt over nog een kindje krijgen. Bevallen kan echt anders! Wellicht heb je ook iets aan het boek als je niet zwanger bent, want het gaat over in vertrouwen zijn.

Iets voorzichtiger
Ik moest in de afgelopen maanden een paar keer naar de spoedpost in het ziekenhuis. De laatste keer was drie weken geleden. Ik werd op de gipskamer 'gedumpt', Jelle mocht niet mee naar binnen. Ik ging aan het infuus vanwege een te lage cortisolwaarde, terwijl ik van achter het gordijntje mijn buurvrouw hoorde krijsen. Een drukte van jewelste. Dit soort ervaringen wil ik natuurlijk wel zoveel mogelijk voorkomen. Daarom ben ik wat voorzichtiger. Ik kijk bijvoorbeeld uit bij wie ik op bezoek ga en lig wat vaker om te rusten. En als we met Pinksteren gaan kamperen, gaan we naar een camping op een groot terrein met maar vijftien kampeerplekken en we nemen onze eigen wc mee, dus we komen de andere gasten nauwelijks tegen.
Daarnaast hebben we met de ex van Jelle afgesproken hun kinderen twee weken niet te zien. Zijn dochter gaat naar een paardrijkamp en slaapt dan met een ander meisje op een kamer. Ze gaat ook naar school. Omdat nog niet heel duidelijk is in hoeverre kinderen anderen met corona kunnen besmetten, zijn we voorzichtig en ook realistisch.

Voorbereiden op bevalling
Ik wilde naar zwangerschapsyoga, maar dat kon vanwege corona niet doorgaan. Nu doe ik eens per week mee met een filmpje. Dat geef rust. Wat mij nu ook goed doet, is lopen op 'barefootschoenen'. De voorkant is breder dan bij andere schoenen. Daardoor helpen ze voeten zich weer te vormen zoals ze horen te zijn, zoals we geboren worden, met een bredere kant bij de tenen. De zool is dun, waardoor ik de Aarde beter voel, zonder dat steentjes pijn doen. Ze helpen me meer vanuit mijn hart te leven.
Ook gaan we een cursus Hypnobirthing doen om ons kindje rustiger en positiever ter wereld te brengen en hebben we ons een beetje verdiept in een lotusbevalling, waarbij de navelstreng niet wordt doorgeknipt. De baby blijft dan verbonden met alle voedingsstoffen, totdat de navelstreng er vanzelf afvalt. Ik wil graag thuis bevallen, maar dat kan niet, want ik moet aan het infuus. Dan mag Jelle er gelukkig wel bij zijn. Sommige mensen zijn bang dat ze ons kind dan niet mogen vasthouden. Maar Jelle en ik zijn niet zo van ons kind achter het raam laten zien. Ach, we zien wel, het duurt nog zoveel maanden. Wie weet hoe de wereld er dan uitziet.

Beter zorgen voor jezelf en elkaar
Tijdens mijn zwangerschap keer ik meer naar binnen en coronatijd doet dat nog extra met me. Nu ik weinig sociale afspraken heb, heb ik alle tijd om contact met onze baby te maken. Ook heb ik alle tijd en rust om kwesties in mezelf te zien die ik nog wilde oplossen. En ik sta stil bij de veranderingen die ik opmerk in coronatijd. De lucht is nu vaak knalblauw met wat echte wolkjes, niet met vliegtuigstrepen. Ik realiseer me dan weer erg hoezeer we de natuur verpesten. Het zou zo mooi zijn als we ons er bewuster van worden. Ik vind het zo mooi dat de natuur opleeft, dat is echt heel belangrijk. Ik hoop zo dat we die verbetering vast kunnen houden. Dat we met onze reislust merken dat ook Nederland heel mooi kan zijn.

De rust op straat vind ik fijn. Het raasde allemaal zo. Ik zou het mooi vinden als mensen, nu ze meer tijd hebben om te voelen en gewoon te 'zijn', beter voor zichzelf en elkaar zorgen. Ik hoop ook dat we meer oog hebben voor menselijke verschillen en er rekening mee houden. Zo zijn sommige volwassenen en kinderen gevoeliger dan anderen. Ik merk bijvoorbeeld dat de zoon van Jelle met het thuisonderwijs beter functioneert. Hij heeft rust thuis zonder afleiding van andere leerlingen. Op werkvlak zie je ook dat de ene wel vaart bij op kantoor zijn, de ander bij thuiswerken.

Ik wens ieder toe dat hij vanuit liefde kan kijken wat de wereld en de mens nodig heeft. Laten we de angst loslaten en vanuit vertrouwen leven dat hetgeen we meemaken nodig is. Wat je aandacht geeft, groeit ♥

---