Aan het woord is: Monique Elsing, zij maakt als zzp'er films en woont met haar drie kinderen (23, 20 en 19) in Heemskerk. Ik maakte filmpjes van evenementen voor bijvoorbeeld gemeentes en creatieve instellingen. Ook coachte ik een redactie bestaande uit 70-plussers die voor een platform filmpjes maakten over kunst en cultuur geschikt voor ouderen. We gingen bijvoorbeeld langs bij kunstenaars en bibliotheken. Toen brak de coronacrisis uit. Al mijn werk kwam stil te liggen. Ik dacht: daar gáán we weer...! Ik ben een positief ingesteld mens, ik zie overal mogelijkheden en kansen, ik draaf en ga door. Als ik even echt stilsta bij de situatie waarin ik zit en hoelang al, vind ik het wel zorgelijk. Lange tijd geen vaste basis In 2009 besloten de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar te gaan. Kort daarna raakte ik als gevolg van de economische crisis mijn baan kwijt en nieuw werk vinden lukte niet, ik kon me niet eens inschrijven bij een uitzendbureau, zoveel mensen als er werk zochten. Er volgden jaren zonder vaste inkomsten- en thuisbasis. Ik kon net genoeg geld bij elkaar sprokkelen en moest mijn huis verkopen, ik heb jarenlang in een tuinhuisje in Wijk aan Zee gewoond. Eens in de twee weken waren mijn kinderen een weekend bij mij in dat veel te krappe huis. Toen ik drie jaar geleden een huis vond, kreeg ik kort daarna ook een goede baan. Ik was op een punt in mijn leven aangekomen dat ik dacht: nu kan ik het echt iets gaan opbouwen. Toen werd mijn jongste dochter zo ziek dat ik 24 uur per dag voor haar moest zorgen en mijn baan moest opgeven. Mijn ex kwam voor de zorg voor onze dochter bij ons wonen. Een ingewikkelde, verwarrende periode. Na twee jaar was mijn dochter weer op de rit, ze kon dit schooljaar weer beginnen. En ik kon weer verder werken aan het opbouwen van een basis. Ik was net gestart als zzp'er in het maken van films. En toen kwam de lockdown. Doen wat ik leuk vind Die periode vanaf 2009 voelde als een rommelige, roerige tijd. Tegelijk dacht ik ook: ik heb niets meer te verliezen, ik ga alleen nog maar doen wat ik leuk vind. In 2010, toen ik een halfjaar in Wijk aan Zee woonde, interviewde de lokale radio me over een project dat ik was gestart, overigens met mensen die nu nog een belangrijke basis vormen voor mijn huidige netwerk. Ik merkte door dat interview dat ik zelf eigenlijk graag wilde gaan interviewen. En dat ging ik doen, onbetaald. Ik ben programma's gaan presenteren voor de lokale radio en later ook de tv. Ik vond het heel mooi om te ontdekken dat echt iedereen wel iets te vertellen heeft en was blij op een plek te zitten waar ik de verhalen kon doorgeven. Samen met heel leuke collega's, met wie ik veel lol had. Door en met hen kwam ik in een positieve energie terecht. Ik heb zelden zo gelachen als toen, want er ging ook wel eens iets mis tijdens de uitzendingen en opnames. Omdat ik mezelf wilde bekwamen, heb ik in 2014 gevraagd of ik stage mocht lopen bij RTV Noord-Holland (nu NH Nieuws). Die kans kreeg ik. Ik heb er ongeveer een halfjaar mogen meedraaien. Ontzettend leuk en leerzaam, ik voelde me er als een vis in het water. Profijt van netwerk Ik leerde via het radio- en filmwerk steeds nieuwe mensen kennen en rolde van het ene in het andere. Via het netwerk vond ik ook de baan, met mijn Pabo-opleiding kon ik kinderen met een onderwijsachterstand of gedragsproblemen gaan helpen. En van het netwerk dat ik toen heb opgebouwd, heb ik nog steeds profijt. Toen ik tien jaar ervaring bij de lokale radio had als redacteur en als filmmaker, dacht ik: ik ben vaardig genoeg om te zien of ik er als zzp'er opdrachten mee kan vinden. En dat lukte. Basisgelukskriebels In de voorgaande jaren heb ik mijn positieve instelling en mijn veerkracht altijd gehaald uit het feit dat ik weet hoe ik mijn basisgelukskriebels kan voelen. Ik voel ze als ik in rust ben, bijvoorbeeld als ik in stilte op de bank zit. Ik krijg veel energie en een blij gevoel van ze. Sommige mensen halen het gevoel misschien van buitenaf, ze hebben er bijvoorbeeld drank of drugs voor nodig. Maar dat geluksgevoel is nep. Je kunt het vanuit jezelf halen. Daar zit het echt. Het helpt me om altijd weer in balans te komen en verder te gaan. Het is voor mij wel steeds moeilijker om met die basisgelukskriebels contact te maken. Met mijn kinderen in huis heb ik minder momenten dat ik in volledige rust kan zijn. En steeds als ik in de afgelopen jaren even voelde 'nu kan ik gaan opbouwen', gebeurde er weer iets dat ik moest oplossen. Er is een soort muur ontstaan waardoor ik minder goed bij mijn basisgelukskriebels kan komen. Als ik echt stilsta bij de gedachte niet te weten hoelang deze coronatijd gaat duren, voel ik de onzekerheid en word ik onrustig. Ik red het financieel nog wel, maar het hangt aan een zijden draadje, het kan zomaar de andere kant op kantelen. Ik ben wel bang om dat te voelen en steek dan mijn kop in het zand door in beweging te blijven, zo van 'we moeten doorgaan'. In beweging blijven En zo gebeurt er nu ook weer van alles, ik heb het druk. Zonder betaalde opdrachten is het ook wel een periode om iets nieuws te ontwikkelen. Daarbij heb ik profijt van het netwerk dat ik in al die jaren heb opgebouwd en ik ontmoet steeds weer nieuwe mensen. Bijna niemand van de zzp'ers heeft nu inkomsten. We zoeken elkaar nog sterker op dan voorheen om dingen te maken en elkaar te helpen. Ik ben bijvoorbeeld aan de slag met Nanneke Bastiaan. Ik had haar al vaker geïnterviewd, ze geeft creatieve workshops voor het cultuurhuis, scholen, in een bejaardenhuis. Nu komen we wekelijks samen in haar atelier, waar ik haar workshops opneem. Onze recente productie is een moederdagworkshop. Ik kan me helemaal zen voelen van kijken hoe Nanneke bezig is. We zetten de films op een YouTube-kanaal en we hebben de nieuwe website met een webshop bijna af. Het is een hele ontdekkingsreis, het uitzoeken hoe we ons samenwerkingsverband vormgeven, leuk en leerzaam. Ook onze zonen helpen mee, ze zijn thuis in mediavormgeving en het maken van illustraties en animaties. Het levert allemaal nog geen cent op. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik na de lockdown mijn filmwerk weer kan oppakken. En Nanneke en ik zien wel hoe het loopt. Blij hoe het thuis gaat Het helpt me erg om te zien hoe wij het thuis redden met z'n viertjes. Hoe ze met de woningnood ooit kunnen uitvliegen, weet ik niet, maar zeker nu vind ik het heel gezellig dat mijn kinderen nog alle drie thuis wonen. Ik ben blij om te zien hoe ze het oppakken. Ze zijn flexibel. Ik geniet ervan als we allemaal ergens in huis zitten te werken of studeren, soms met een paar aan tafel. Of we gaan samen wat bakken. We zijn ook allemaal graag creatief bezig, het geeft ons een gevoel van rust en stabiliteit. En mijn dochter bedacht spontaan de schutting weer eens in de verf te zetten. Ook ben ik blij met mijn vriendinnen. Eens per week hebben we een virtuele borrel, ook om elkaar op de hoogte te houden. We zijn bijna allemaal alleenstaand moeder en ons werk is divers. In de gezondheidszorg, stoelmassage, afvalverwerking, het onderwijs. We kennen elkaar al lange tijd en hebben allemaal ons eigen verhaal. Dat helpt me te relativeren, het voelt als grote steun. En ik heb hele lieve, bijzondere ouders. Zeventigers, ze zijn allebei fit en vitaal. Mijn moeder werkt nog fulltime in haar bedrijf. Zij is mijn voorbeeld als het gaat om positief in het leven staan en doorzetten, ook al zit het soms niet mee.
1 Comment
Marget Haas
11/5/2020 03:05:53 pm
Mooi woord. Basisgelukskriebels 😍
Reply
Leave a Reply. |
Copyright © 2020