Aan het woord is: Annemarie van Tijen, zij woont met man en hond in Aerdenhout. Annemarie heeft een yogastudio in Haarlem, Je Bent Nu Hier, waar ze meditatielessen geeft en schrijft over dagelijkse belevenissen die ze deelt op Facebook en www.jebentnuhier.nl. Voor Diepinjehart.nl schreef zij de volgende tekst. ‘s Ochtends om kwart over vier stond ik in het donker in de tuin om naar de vallende sterren te kijken. Meteorenzwerm de Lyriden trok over. Ik keek omhoog en hield mijn adem in: de hemel was ongelofelijk helder en schitterde van de sterren, iets wat ik mij alleen uit het buitenland herinner, zoals de Sahara. Boven ons huis herkende ik duidelijk het steelpannetje van De Grote Beer. Vroeger geloofden mensen dat sterren gaatjes in het firmament waren, die ons het hemelse licht toonden, en ik overpeinsde juist hoe begrijpelijk dat was, toen er vanuit de verte opeens een zwaar, aanzwellend gebrom klonk. Een vliegtuig, net opgestegen van Schiphol, vloog laag over, met veel lichtjes en een rood knipperend lampje. Onder die eindeloze hemel realiseerde ik mij eens te meer de hoogmoed van de nietige mens, die denkt dat hij de natuur naar zijn hand kan zetten. En terwijl het lawaai zich verwijderde en de stilte terugkeerde, zag ik een vallende ster. En ik wist precies wat ik wilde wensen. Voorzichtig, maar wel ontspannen Dat we niet langer door konden gaan zoals we de afgelopen decennia deden, was wel duidelijk. Maar dat het een virus zou zijn waardoor de hele machine plotseling knarsend tot stilstand zou komen, dat zag ik niet aankomen. In eerste instantie was ik onrustig, rusteloos, ook. De angst en zorgen van zovelen lieten me niet onberoerd, al voelde ik die niet zozeer als een dreiging voor mij persoonlijk. Ik schrok ’s nachts vaak wakker en dan was ik bang. Tot ik mij realiseerde dat er iets in mij werd aangeraakt dat angstig was en ik daar liefde naar kon sturen, net zoals ik naar ieder ander doe die het nu moeilijk heeft. Langzaamaan kalmeerde de angst en nu slaap ik weer goed. Voelen kan ik hem nog wel. In mijn omgeving werken mensen samen met IC-artsen, die soms in tranen zijn van machteloosheid, vooral waar het om jongere doodzieke patiënten gaat. Mij wordt steeds met klem op het hart gedrukt om toch voorzichtig te zijn en mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik woon bovendien op een steenworp afstand van Heemstede, dat de meeste coronaslachtoffers telt van Noord-Holland. Een triest record. Toch kan ik vrij rustig en redelijk ontspannen met de situatie omgaan. Natuurlijk is het niet leuk dat ik mijn kinderen en kleinkinderen niet kan omhelzen, dat ik nu niet kan oppassen. Maar ik zie ze regelmatig, zij het op afstand, in de tuin. En ik kook of bak zo nu en dan iets lekkers om met ze te delen. Als we niet samen kunnen eten, dan maar zo! Mijn vriendinnen spreek ik via videobellen en gelukkig heb ik leuke buren, die ik met dit mooie weer vaak buiten zie. Vergeet ook het voordeel van een hond niet, waardoor je veel mensen tegenkomt. Ik zeg meestal goeiedag, ook al ken ik ze niet. De meesten groeten terug. Dat heeft zo’n bijzonder effect – landelijk, haast. Het geeft even een klein momentje van verbondenheid, van elkaar echt zien. En soms wisselen we een paar woorden. Vanzelfsprekend mis ik mijn meditatielessen, al voel ik de verbondenheid met mijn mooie meditatiegroepje, ook als ik ze niet zie. Dat zit zo in mijn hart! Mogelijkheden zien Aan het begin van de corona ging ik opruimen - en ik was niet de enige. De vuilstort beleeft door het virus een topdrukte en de kringlooporganisaties worden overspoeld met kleding en spullen. Als journaliste schreef ik daar ooit een artikel over: als je je huis opruimt, ruim je ook je hoofd op. Een boeiend gegeven. Je reorganiseert als het ware je gedachten. Bovendien heeft rommel, in de zin van ‘troep’, een negatieve uitwerking. Niet dat ik zo netjes ben, maar af en toe heb ik zo’n bui. Daarom wilde ik een roeiapparaat, dat al jaren opgeklapt in een hoekje stond te verstoffen, via internet verkopen. Ik schreef een wervend stukje, zocht op hoe goed dat roeien voor je conditie was en probeerde het na al die tijd nog eens even. Missie mislukt: ik had mezelf overtuigd, het bleef… in het kader van de herwaardering! Nu train ik er iedere dag tien minuutjes op. Inmiddels ben ik al ver voorbij Zuid-Frankrijk geroeid, dichte grenzen of niet. En ik heb veel meer energie. Ik kan aardig relativeren en de positieve kant van de dingen zien, de mogelijkheden ook. Meditatie helpt daarbij, die brengt rust en inzicht maar ook geluk, liefde en licht. Dat breng je zo ook weer in de wereld, want jouw energie beïnvloedt je omgeving. Negativiteit trekt je alleen maar naar beneden, maakt hopeloos, machteloos. Terwijl een positieve kijk er juist voor zorgt dat je op ideeën komt, stapjes kunt zetten, hoe klein ook. Zelf gebruik ik deze tijd om aan een boek te schrijven. Ik wil dat al zo lang, dus dit is een mooie kans. Er kan echt iets veranderen Ik ben veel in de tuin bezig. Ik vind het fijn om samen te werken met de natuur, om te zien dat er veel insecten van meegenieten: vlinders, bijen, lieveheersbeestjes. En allerlei vogels. Ik ben gezegend met een oog voor detail, zie de schoonheid of humor ook in kleine dingen. Het fijne daarvan is, dat je niet veel nodig hebt om je vervuld te voelen. Iets waar ik mij ook mee bezig houd, is zwerfvuil rapen. Voor de corona vaak op het strand, maar nu is het parkje in de buurt mijn ‘project’ geworden. Met name sigarettenpeuken zijn gemene vervuilers, omdat ze onder dat onschuldig ogende papiertje bestaan uit plastic, en naast chemicaliën ook zware metalen bevatten. Het parkje zelf is een plaatje, een mooi ontwerp van de befaamde landschapsarchitect Leonard Springer. De hoveniers van de gemeente hebben zelfs het gevoel dat ze daar in hun eigen tuin werken. Maar het trekt ook veel hangjongeren, jongens die zich in deze tijd natuurlijk flink vervelen. Ik ruimde en ruimde, maar op een bepaald moment werd ik zo moedeloos van alle troep, dat ik er niet meer heen wilde. Samen met mijn man had ik om acht uur ’s avonds nog opgeruimd en de volgende ochtend lag het weer vol blikjes, flessen, pizzadozen, plastic verpakkingen en honderden peuken. Maar toen bleek dat er meer mensen waren die opruimden! En dat anderen besloten om mee te gaan helpen als ze ons bezig zagen… Op dat moment besloot ik om de jongens aan te spreken, ze uit te leggen dat die peuken gevaarlijk waren voor de vogels (dat komt aan) en dat zij nog langer met de Aarde moesten doen dan alleen vandaag. Ze beloofden stuk voor stuk om op te ruimen. Daarmee was het nog niet klaar, want degenen die pas kwamen als het donker was, vielen daarbuiten. Maar er verschenen handhavers die een oogje in het zeil beloofden te houden en ervoor zorgden dat de prullenbakken extra werden geleegd. De situatie is nu echt verbeterd! Zulke dingen laten zien, dat er wezenlijk iets kan veranderen. Onbewuste stormen Hoe het verder gaat na deze tijd en of er ook op grotere schaal definitief iets verandert, we zullen het zien. Terug naar het oude kan haast niet meer, al was het maar omdat er in de maatschappij van alles is ontwricht en omdat veel mensen zich duidelijker bewust zijn geworden van de waarde van de natuur, van onze Aarde. Hoe heerlijk die schonere lucht eigenlijk is. Het begint langzaam tot ze door te dringen en ik vind dat veelbelovend. Duurzaamheid wordt steeds hipper en uiteindelijk kan er een echte omslag komen. Nog niet zo lang geleden was yoga iets voor geitenwollensokkentypes. Kijk nu eens hoe gewoon het is… Zorgen voor onze Aarde, waar we allemaal graag langer mee willen doen dan vandaag, heeft prioriteit. Beter omgaan met de dieren, die in feite onze familie zijn, want ook wij zijn een stukje natuur. Echte verandering komt van binnenuit, die hoef je niet af te dwingen. Als we eenmaal begrijpen hoe vernietigend we onbewust eigenlijk bezig waren, dan kunnen we niet meer terug. Dat wil je dan ook niet meer. Echte verandering komt op een breder niveau ook van onderaf. Die veroorzaakt een opwaartse beweging, waardoor er wel iets moet gaan verschuiven. Allemaal zijn wij een klein lichtje, allemaal hebben we invloed op onze omgeving en we steken zo andermans lichtje ook aan. Je hebt veel meer invloed dan je denkt. Vraag je af wat je nu echt wilt en luister naar je hart. Zo zie ik het, zo voelt het voor mij. Ik zoek uit nieuwsgierigheid de symbolische betekenis op van het sterrenbeeld De Grote Beer, dat zich zo nadrukkelijk liet zien, vannacht. En dit vind ik: ‘De heldere ster in zijn staart is Benetnasch, die ons aanspoort om de onbewuste stormen te bedaren die in en buiten onszelf verwoesting aanrichten. Zet ze om in bewuste actie, in dienst van het Leven zelf. En bouw aan een nieuwe wereld…’ Yes, we can!
1 Comment
Hans Vullers
6/7/2020 01:25:27 pm
Mooi geschreven en hele goed verwoord. Mensen zijn deel van de natuur en de manier waarop 'we' de laatste tijd bezig waren was je eigen nest vervuilen. Ik ben ook erg vóór meer natuurschoon en schone lucht en dergelijke.
Reply
Leave a Reply. |
Copyright © 2020