Aan het woord is: Bart* (18), hij woont in Haarlem en studeert werktuigbouwkunde aan de TU Delft.

Ik voel me goed, misschien wel iets té goed, zorgeloos. Als een blaadje in de wind dat een beetje meebeweegt met het leven. Ik pas me aan deze tijd aan. Daardoor ervaar ik geen tegenwind. Dat vind ik bijna zorgelijk of onrealistisch misschien, gezien alle problemen die mensen door corona ervaren. Maar ja, het is zo nutteloos om me erg druk te maken over andermans gevoel, daar help ik anderen niet mee. In het begin van coronatijd had ik er wel gesprekken over met vrienden. Het was natuurlijk logisch dat corona volop in het nieuws kwam, want het heeft voor veel mensen een grote invloed op hun leven, maar mijn vrienden ik waren er op een gegeven moment wel klaar mee.

Bij minder studiepunten door naar tweede jaar
Een verandering als gevolg van corona in mijn opleiding is de verlaging van het BSA (bindend studieadvies). Normaal gesproken mogen we alleen door naar het tweede jaar als we in het eerste collegejaar minimaal 45 studiepunten hebben gehaald. Nu geldt dat we bij 30 tot 44 studiepunten door kunnen naar het tweede studiejaar. We moeten aan het eind van dat tweede jaar dan alle 60 studiepunten hebben behaald.

Online colleges en presenteren
De colleges en contactmomenten met docenten verlopen prima online. Wat niet goed gaat nu, is presenteren. Dat doen we via Zoom. Het werkt niet, omdat het niet realistisch overkomt. En online presenteren, dat doen we later toch niet. Laten we geen dingen online gaan doen die we na coronatijd alleen doen als we fysiek bij elkaar zijn. Ik zou het veel zinniger vinden om nu online te leren vergaderen bijvoorbeeld, daar hebben we later wel veel aan.

Efficiënt werken
We zitten ook in projectgroepen. Nu we daarvoor online bij elkaar komen, loopt het veel minder goed dan wanneer we fysiek bij elkaar komen. Er waren wel allerlei frutsels bij bedacht om het onderwijs voor vakken zoals lassen, 3D-modelleren, draaien en frezen wel goed te laten lopen, maar het werkt niet. Mijn medestudenten vinden de opleiding leuker dan ik en nemen de studie serieuzer, ze zijn er graag veel mee bezig. Ook met elkaar, ze zaten voor hun plezier uren met elkaar over koetjes en kalfjes te praten. Dat vond ik irritant. Ik wil graag efficiënt zijn in de tijdsbesteding aan mijn studie.
De oplossing voor mij was dat ik uit de projectgroep ben gestapt. Ik vind het wel wat lastig dat het nu meer op mijn eigen discipline aankomt als ik een deadline moet halen. Maar het is wel heel fijn dat ik nu mijn tijd veel meer zelf kan indelen en meer tijd overhoud voor dingen die ik leuk vind. Ik ben wel luier geworden dan ik al was, denk ik. Het ging voelen als vakantie. Het was ook wel goed om even te relaxen. Maar nu ben ik ook wel weer klaar mee. De komende weken moet ik denk ik wel weer wat meer gaan doen.

Feedback gegeven
We mogen feedback geven aan onze docenten en ik heb gezegd wat ik niet nuttig vind. Maar onze opleiding heeft ongeveer zeshonderd studenten, ik heb niet het gevoel dat mijn mening veel uitmaakt. En veel studenten vinden de opleiding zo leuk, dat ze geen feedback geven.
We blijven in ieder geval tot de zomervakantie online onderwijs krijgen. Hoe het daarna gaat, is nog niet bekendgemaakt.

Wandelen, een ontdekking
Nu ik niet naar Delft heen en weer reis, beweeg ik veel minder. Hardlopen vind ik te intensief en toen besloot ik te gaan wandelen. Dat vind ik wel echt een ontdekking. Het liefst loop ik dagelijks en in mijn eentje. Ik maak dan vanuit huis een rondje langs landgoed Elswout en terug. Met muziek op loop ik zo een beetje na te denken.
Fijn ook omdat ik wel erg veel thuis zit. Daar zijn we nu veel meer dan anders met zijn vieren thuis. Ik zie mijn ouders nu ook meer werken en krijg mee wat ze doen en hoeveel tijd bepaalde zaken kosten waar ze mee bezig zijn.

Gesprekken thuis
We hebben thuis ook wel gesprekken over corona. Vooral over de veranderingen in de stad. Hoe gaat die eruitzien als diverse winkels en restaurants in Haarlem failliet gaan en de online business groter wordt? Zijn de faillissementen negatief of positief voor de stad? En voor het milieu?
Ik denk bijvoorbeeld dat veel mensen nu ervaren dat ze goed via Zoom kunnen overleggen met elkaar en blijvend vaker thuiswerken. Veel kantoren kunnen dan sluiten. Dan gaan we zeker veel merken in de stad. Ik vind trouwens wel dat nieuw personeel ingewerkt moet kunnen werken op een kantoor.
Maar ik denk coronatijd voor blijvende veranderingen op het gebied van thuiswerken minimaal twee jaar zou moeten duren. Dat is denk ik niet het geval. We zullen langzaam weer in het oude ritme komen. Ik denk dat vooral de veranderingen die we nu op sociaal gebied merken, wel blijvend zijn.

Gevolgen van de reddingsmaatregelen
We hebben het ook over de vraag of het goed is dat de overheid zoveel geld stopt in het overeind houden van zoveel kleine bedrijven. Het zou natuurlijk zonde zijn als ze alsnog over de kop gaan, terwijl de staatskas leegraakt, we extra belasting moeten betalen en ons land dieper in een crisis komt. Aan de ene kant denk ik: er zal wel goed over nagedacht zijn. Tegelijk vraag ik me af hoezeer het kortetermijndenken meespeelt als gevolg van het feit dat we elke vier jaar een andere regering hebben. Het klinkt natuurlijk wel lekker in de oren van veel mensen als het kabinet laat weten veel geld te steken in het in leven houden van bedrijven. Maar we moeten ons ook afvragen of het allemaal wel te financieren is, zonder dat Nederland nog veel zwaarder in een crisis terechtkomt. Ik vind dan ook dat alleen mensen zouden moeten kunnen stemmen die weten waar een partij voor staat en kunnen nadenken over wat mensen in het kabinet zeggen en de impact die hun plannen hebben. Mensen die kunnen inzien dat er gevolgen zitten aan bijvoorbeeld de huidige reddingsmaatregelen. We zouden de Nederlandse volwassenen moeten kunnen toetsen op hun kennis. Maar dat zou een onafhankelijk instituut moeten regelen en het zou een non-profitorganisatie moeten zijn. Dus het kan denk ik niet zonder dat het corrupt wordt.

Lui, maar geen hangmat
Pas over vijf jaar zal ik gaan werken, maar ik denk er wel over na. Ik ben geen type voor de politiek, daarvoor heb ik een te sterke eigen mening, ik zal het volk niet mee krijgen. Of ik zou alleenheerser moeten worden, haha. Dat is wel complex, dat lijkt me interessant. Maar nee hoor, dat ga ik niet doen. Ik weet het nog niet precies. Eerst had ik een baan in investment banking voor ogen. Maar dat lijkt me toch te hard werken en te gemakkelijk werk. Ik kies liever iets lastigers dat ik in minder tijd kan doen, dat vind ik boeiender. Ik wil ook geen dingen in elkaar zetten, zoals ik nu in mijn studie leer. Daarom wil ik van studie switchen. Ik heb me ingeschreven voor de opleiding econometrie. Ik ben wel een rekenaar. Ik ben lui, maar mijn hele leven in een hangmat liggen, dat is ook niks voor mij. Ik heb wel afleiding nodig, ik wil iets leuks doen. Misschien ook wel iets in het buitenland. Ik vind het leuk om erover te filosoferen.

*Gefingeerde naam

Aan het woord is: Joyce Wethmar (35), zij woont in Hillegom met haar vriend Jelle, drie katten, twee honden en vier kippen. Drie weekends per maand en de helft van de vakanties zijn de twee kinderen van Jelle van 13 en 11 bij hen.

In februari hoorde ik dat ik zes weken zwanger ben. Dat voelde heel bijzonder, want ik heb een ziekte waardoor het niet heel vanzelfsprekend was dat het zou lukken en zeker niet snel. Kennelijk was ik er gezond genoeg voor, zei mijn arts. In de eerste paar weken vond ik het wel spannend. Een mogelijke miskraam ging door mijn hoofd, want ik val vanwege mijn ziekte/vruchtbaarheidsbehandeling in een risicogroep, ik heb een grotere kans op een miskraam. Maar ik leef per dag, ik ga me geen zorgen maken over dingen die niet uit hoeven te komen. Het loopt zoals het loopt. Ik benader het net als mijn ziekte: die heb ik op mijn pad gekregen, omdat ik er iets van te leren had.

Miste Jelle bij de twintigwekenecho
Wel wil ik voor mijn baby goed zorgen, ik voel een grote verantwoordelijkheid naar ons kindje. Ik probeer steeds de echo elke vier weken te plannen, niet elke twee weken, zoals de arts wil vanwege mijn ziekte. Ik merk dat de geluidsgolven niet zo best zijn. Mijn baby draait er vaak door weg en trapt vanaf een paar uur na de echo nog twee dagen hard in mijn buik.
Vanaf het moment van de lockdown tot kortgeleden mocht Jelle niet mee naar de echo, hij moest buiten blijven. Tijdens de twintigwekenecho belde ik hem toen ik op de behandeltafel lag. Hij kon horen hoe de arts vertelde wat ze zag. Ze vertelt heel duidelijk en leuk, dus zo kon hij het toch een beetje mee beleven. En ik maakte tussentijds een filmpje van het beeldscherm, zodat hij daarna toch kon meekijken. Na de twintigwekenecho kreeg ik een envelop mee, die we buiten samen openmaakten. Zo lazen we samen: we krijgen een jongetje.

Gedachtekracht
Zoals ik in mijn zwangerschap in vertrouwen ben, zo beleef ik ook deze coronatijd. In het begin voelde ik zoveel angst op straat. Ik dacht: ik kan erin meegaan of niet. Ik kan mezelf opsluiten in mijn huis, maar ik heb een keuze. Wat je aandacht geeft, groeit. Angst en verdriet mogen er in mij zijn, maar ik wil er niet in blijven zitten. Ik richt me dan op vertrouwen en voel mijn eigen kracht weer. Ik kies mijn eigen 'wijze' weg. Daardoor voel ik me vrij. Ik doe boodschappen en wandel met de hondjes.

Jelle staat er hetzelfde in als ik. Hij is net als ik gevoelig, maar ook niet zo bang. Hij is hoofd technische dienst van een bedrijf. We zijn allebei even erg verkouden geweest. Jelle mocht toen twee weken niet aan het werk zijn. Dat hebben we positief benaderd door een kamer in huis te verbouwen tot kinderkamer.
Verder zorgen we goed voor onszelf door gezond te eten. Het nieuws keken we al jaren niet, dat geeft rust. Want er is nooit iets leuks in het nieuws, het gaat alleen maar over wat er slecht gaat in de wereld. We lezen boeken. Ik ben nu bezig in 'Vrije geboorte'. Een prachtig boek, ook als je bijvoorbeeld vanwege eerdere baringspijn twijfelt over nog een kindje krijgen. Bevallen kan echt anders! Wellicht heb je ook iets aan het boek als je niet zwanger bent, want het gaat over in vertrouwen zijn.

Iets voorzichtiger
Ik moest in de afgelopen maanden een paar keer naar de spoedpost in het ziekenhuis. De laatste keer was drie weken geleden. Ik werd op de gipskamer 'gedumpt', Jelle mocht niet mee naar binnen. Ik ging aan het infuus vanwege een te lage cortisolwaarde, terwijl ik van achter het gordijntje mijn buurvrouw hoorde krijsen. Een drukte van jewelste. Dit soort ervaringen wil ik natuurlijk wel zoveel mogelijk voorkomen. Daarom ben ik wat voorzichtiger. Ik kijk bijvoorbeeld uit bij wie ik op bezoek ga en lig wat vaker om te rusten. En als we met Pinksteren gaan kamperen, gaan we naar een camping op een groot terrein met maar vijftien kampeerplekken en we nemen onze eigen wc mee, dus we komen de andere gasten nauwelijks tegen.
Daarnaast hebben we met de ex van Jelle afgesproken hun kinderen twee weken niet te zien. Zijn dochter gaat naar een paardrijkamp en slaapt dan met een ander meisje op een kamer. Ze gaat ook naar school. Omdat nog niet heel duidelijk is in hoeverre kinderen anderen met corona kunnen besmetten, zijn we voorzichtig en ook realistisch.

Voorbereiden op bevalling
Ik wilde naar zwangerschapsyoga, maar dat kon vanwege corona niet doorgaan. Nu doe ik eens per week mee met een filmpje. Dat geef rust. Wat mij nu ook goed doet, is lopen op 'barefootschoenen'. De voorkant is breder dan bij andere schoenen. Daardoor helpen ze voeten zich weer te vormen zoals ze horen te zijn, zoals we geboren worden, met een bredere kant bij de tenen. De zool is dun, waardoor ik de Aarde beter voel, zonder dat steentjes pijn doen. Ze helpen me meer vanuit mijn hart te leven.
Ook gaan we een cursus Hypnobirthing doen om ons kindje rustiger en positiever ter wereld te brengen en hebben we ons een beetje verdiept in een lotusbevalling, waarbij de navelstreng niet wordt doorgeknipt. De baby blijft dan verbonden met alle voedingsstoffen, totdat de navelstreng er vanzelf afvalt. Ik wil graag thuis bevallen, maar dat kan niet, want ik moet aan het infuus. Dan mag Jelle er gelukkig wel bij zijn. Sommige mensen zijn bang dat ze ons kind dan niet mogen vasthouden. Maar Jelle en ik zijn niet zo van ons kind achter het raam laten zien. Ach, we zien wel, het duurt nog zoveel maanden. Wie weet hoe de wereld er dan uitziet.

Beter zorgen voor jezelf en elkaar
Tijdens mijn zwangerschap keer ik meer naar binnen en coronatijd doet dat nog extra met me. Nu ik weinig sociale afspraken heb, heb ik alle tijd om contact met onze baby te maken. Ook heb ik alle tijd en rust om kwesties in mezelf te zien die ik nog wilde oplossen. En ik sta stil bij de veranderingen die ik opmerk in coronatijd. De lucht is nu vaak knalblauw met wat echte wolkjes, niet met vliegtuigstrepen. Ik realiseer me dan weer erg hoezeer we de natuur verpesten. Het zou zo mooi zijn als we ons er bewuster van worden. Ik vind het zo mooi dat de natuur opleeft, dat is echt heel belangrijk. Ik hoop zo dat we die verbetering vast kunnen houden. Dat we met onze reislust merken dat ook Nederland heel mooi kan zijn.

De rust op straat vind ik fijn. Het raasde allemaal zo. Ik zou het mooi vinden als mensen, nu ze meer tijd hebben om te voelen en gewoon te 'zijn', beter voor zichzelf en elkaar zorgen. Ik hoop ook dat we meer oog hebben voor menselijke verschillen en er rekening mee houden. Zo zijn sommige volwassenen en kinderen gevoeliger dan anderen. Ik merk bijvoorbeeld dat de zoon van Jelle met het thuisonderwijs beter functioneert. Hij heeft rust thuis zonder afleiding van andere leerlingen. Op werkvlak zie je ook dat de ene wel vaart bij op kantoor zijn, de ander bij thuiswerken.

Ik wens ieder toe dat hij vanuit liefde kan kijken wat de wereld en de mens nodig heeft. Laten we de angst loslaten en vanuit vertrouwen leven dat hetgeen we meemaken nodig is. Wat je aandacht geeft, groeit ♥

Aan het woord is: Marcia van Vliet (56), zij is Rebalancing-therapeut in Bloemendaal.

Ik heb altijd veel gehouden van individuele contacten, zowel in mijn werk als ook in mijn privéleven, en ben gewend om met mijn aandacht naar binnen te gaan en veel thuis te zijn. In die zin veranderde er in coronatijd niet veel voor mij. En ik liet me aanvankelijk niet meeslepen met de angstgolf die het virus met zich meebracht. Wel heb ik me via het nieuws proberen te verdiepen in wat het virus wereldwijd en ook in mijn persoonlijke contacten te betekenen heeft.

Veilige basis
Het hoort nou eenmaal bij een crisis dat we worden geconfronteerd met onze diepste angsten. Als onze vertrouwde manier van met onszelf en de wereld om ons heen ingrijpend aan het veranderen is, is het begrijpelijk dat we zoeken naar een veilige basis om dit te kunnen verwerken. Die veilige basis vond ik in mezelf door te ervaren hoe gemakkelijk ik me kon aanpassen aan de nieuwe situatie. En ook door de ruimte die er vrij kwam om te voelen wat belangrijk voor me is. Dat is het genieten van de stilte in de atmosfeer en in de natuur. Door alle tijdsdruk die wegviel, kon ik er mooie gesprekken met mijn vrienden voeren.

Helderheid over de lockdown prettig
Ik werd me bewust van de ernst van corona toen er iemand uit Noord-Brabant voor een sessie naar me toe zou komen. Zij zei zelf: ik kom uit een gebied waar corona ernstig heerst. Ik heb toen met collega's overlegd en besloten die afspraak uit te stellen tot een tijd waarin het wel weer volledig veilig kan. Ik wilde geen risico nemen voor het eventueel verspreiden van het coronavirus via de cliënt en/of via mij.

Ik vond het een stuk overzichtelijker worden toen premier Rutte op 17 maart voor ons als gemeenschap het besluit nam over de anderhalve meter afstand tot elkaar en het thuisblijfbeleid. Doordat het helder was dat dit voor iedereen gold, hoefde ik niet na te denken over mogelijk kwetsbare cliënten en andersom hoefden zij zich niet af te vragen wie ik als andere cliënten voor hen had gehad. Die beslissing droeg daardoor voor mij ook bij aan een veilige basis. Ik besloot in overleg met mijn beroepsgenoten mijn praktijk tijdelijk te sluiten om onze veiligheid zo goed als mogelijk te beschermen voor dit ongrijpbare virus. Ook hoefde ik voor mijn privécontacten niet meer, zoals ik eerst van plan was, per persoon de overweging te maken of we elkaar wel of niet kunnen aanraken en omhelzen.

Keerpunt in ons bewustzijn
In het prille begin van de pandemie stuurde Colette me een artikel door dat als waarheid voor me voelde en me goed heeft ondersteund. Ik had al lange tijd het gevoel dat de balans ver was doorgeslagen naar het verkrijgen of in stand houden van materiële welstand. En dat we onze essentiële voedingsbronnen aan het uitputten zijn: onze bron van bestaan, de Aarde, en ook de wellevendheid naar elkaar toe. Ik denk dat de wereldwijde uitbraak van het virus ons wil laten zien wat en wie in ons leven werkelijk belangrijk is. Wat gaat voor alles? Dat zijn onze dierbaren. Als je ze dreigt te verliezen, besef je pas echt hoe belangrijk ze voor je zijn. En mensen die zelf erg ziek of vlak voor hun dood zijn, denken niet aan hun geld of materiële bezittingen. Op het sterfbed zeggen mensen hoe dankbaar ze zijn voor de liefde en zorgzaamheid van mensen om hen heen. Pas dan kan iemand zich overgeven aan het overgaan, aan het onbekende, de dood of nieuw leven…
Een treffend voorbeeld daarvan hoorde ik van een vriendin wiens broer op de IC in coma aan de beademing lag. Hij was helemaal afgesloten van iedereen. Zelfs zijn vrouw die arts in dat ziekenhuis is, mocht niet bij hem komen. Ze heeft toen zijn lievelingsconcert aan hem laten horen op een recorder. Op de monitoren was te zien hoe zijn hartslag daar levendig op reageerde. Het geeft troost te weten dat iemand op een of andere manier welzeker aangeraakt kan worden, ook al is het contact niet tastbaar.

De verzorgers verzorgen
Ik hoop dat de ingrijpende veranderingen die het virus teweeggebracht heeft, in positieve zin doorbreken. Dat we moeder Aarde, die ons voedt, met eer behandelen en niet meer uitputten, zoals we deden. En dat we onszelf en elkaar beter verzorgen, ook innerlijk. Hopelijk krijgt alle verzorging in de wereld die we lange tijd onderschat hebben, nu ook blijvend de waardering die ze verdienen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen als ik denk aan het verplegend personeel op IC's. Zij riskeren hun eigen gezondheid en die van hun gezinsleden om zich – ook met onderbetaling – met hart en ziel in te zetten om mensenlevens te redden.
Ik denk niet dat salaris hun sterkste drijfveer is. Ik denk dat ze meer gebaat zijn bij het voelen dat er ook voor hen wordt gezorgd. Ik zou het goed vinden als er bijvoorbeeld een fonds komt waaruit alle IC-verplegers en aanverwanten een toelage krijgen die ze zelf mogen besteden om weer gevoed en aangevuld te worden. Naar eigen voorkeur te besteden, misschien aan een (doorbetaalde) rustperiode, een massage, of aan ondersteuning voor de traumatische ervaringen door liefdevolle aandacht en een gesprek. Dat zou ik vanuit mijn betrokkenheid en bevoegdheid als Rebalancing-therapeut wel willen geven, ook om de lange wachtlijsten in hulpvragen bij de GGZ te ontlasten.

Zuiveringstijd
Volgens het artikel is corona ook een zuiveringstijd. Ik herken dat. Ik neem mijn gedachten en gevoelens helderder waar. Ook is mijn gevoel voor mijn eigen waarheid krachtiger geworden en ik merk dat ik er bij wil zijn en blijven zoals het zich laat zien aan of in mij, ook al is het soms niet zoals ik het graag zou zien. Het betekent bijvoorbeeld dat sommige mensen dichterbij me zijn gekomen en dat ik aan de andere kant verwijdering merk van contacten die niet meer passen voor mij. Ik geloof niet zozeer in een breuk, want met elke gedachte die ik wijd aan een verloren contact, voel ik nog steeds de verbinding met diegene en mezelf. Ik vertrouw de tijd. Zoals de eerste regels van het gedicht Eb van Vasalis: 'Ik trek mij terug en wacht. Dit is de tijd die niet verloren gaat: Iedre minuut zet zich in toekomst om.'

Mijn handen als instrument
Wat is gebleven in de coronatijd en ook intenser is geworden omdat ik daar alle vrije tijd voor had, is het boetseren van het portret van mijn zoon Jasha. Ik heb een enorme interesse in kijken naar een gezicht, het waarnemen van een gelaatsuitdrukking en alle nuances, en dat heel precies doen, steeds weer opnieuw heel open en nieuwsgierig kijken en verkennen. Hoe zit dit, hoe zit dat? Heel leuk, het voelt als spelen. Daarom verveel ik me ook niet gauw. Ik ben dan helemaal in het moment, meditatief, wakker, levendig. Ik denk dan ook niet na hoe het moet worden. Ik neem steeds waar met mijn handen en voel dan: 'ja, dit is hem'. Alle tijd hebben voor dat waarnemen heeft me in deze tijd zo goed gedaan. Want het voelt als mijn opdracht in het leven om het eigene het speciale van zoals iemand is aan het licht te brengen wat er in essentie is. Iemands eigenheid is intiem. Daar dichtbij mogen zijn is zo wonderschoon. Mijn handen zijn daarbij mijn instrument, ook in mijn werk als Rebalancing-therapeut.

Mijn zoon woont op kamers in Delft en bleef uit veiligheid daar. Gelukkig voelde hij heel dichtbij als ik bezig was met zijn portret. Toen ik het beeld in de mal had gegoten en ik het in het zonnetje in de tuin onder de uitbundige blauwe regen zag staan drogen, realiseerde ik me ineens dat ik precies negen maanden eraan bezig was geweest. Ik vond het een heel mooie symboliek, ook omdat ik het hem gaf voor zijn eenentwintigste verjaardag. We hadden elkaar ruim twee maanden niet gezien en na een begroeting was zijn eerste vraag: waar is het beeld? Hij vond het heel mooi, hij zag zichzelf erin, anderen trouwens ook. Ze voelen zijn innerlijke vastberadenheid in het beeld. Die eigenschap heeft hij altijd gehad en die heb ik bij hem opgevangen. En die is via mijn handen in het beeld terechtgekomen.

Voor mijzelf is het bijzonder geweest zijn beeld te maken, omdat we samen mooie gesprekken hebben gevoerd als hij zat te poseren. Hij voelde heel dichtbij als hij poseerde en ik zo aandachtig naar hem mocht kijken. In coronatijd heb ik aan zijn beeld verder gewerkt met foto's. Voor mijn gevoel is onze gemeenschappelijke liefde uit het beeld tevoorschijn gekomen. Het heeft me erg veel plezier gegeven steeds dichter bij hem te zijn gekomen. En dat hij er zo goed uit is gekomen, geeft me zelfvertrouwen om meer portretten te gaan maken.

Video
Bekijk de video om te zien hoe het portret van mijn zoon is geworden: