De balans herstellen kan klein beginnen

Aan het woord is: Gerjanne Sluijter (64), ze woont in Haarlem en werkt als assistent-begeleider bij Kinderdienstencentrum (KDC) de Wollewei.

---

Normaal gesproken werk ik met kinderen met een verstandelijke en soms ook een lichamelijke beperking. Ze komen gewoon naar je toe, ze begrijpen niet dat lichamelijk contact hebben nu niet mag. Ook is het belangrijk voor ze, ze kunnen rustig worden van een arm om hen heen, een knuffel. En we moeten ook luiers verwisselen, de meeste kinderen dragen die. Dus op anderhalve meter afstand blijven is onmogelijk. Ik sta sinds corona niet op de groep, maar maak alles schoon dat aangeraakt wordt. Bijvoorbeeld deur- en lichtknoppen en toetsenborden. Ook speelgoed, want dat stoppen de kinderen in hun mond. Zo is er een jongen met autisme die dat de hele dag door doet nadat hij het steeds eerst heeft laten vallen. Van die gewoonte wordt hij rustig.

Coronaprotocollen en teststraat
Momenteel zijn we beperkt open met twee, hooguit drie kinderen per groep. Dat zijn kinderen die echt niet thuis kunnen zijn overdag of van wie de ouders in vitale beroepen werken. Vanaf 11 mei gaan we weer open voor alle kinderen. De GGD is bij ons op het werk geweest om informatie te geven en onze vragen te beantwoorden. Wat wel en niet te doen als we geen anderhalve meter afstand kunnen houden tot de kinderen en elkaar? Bijvoorbeeld de chauffeurs die de kinderen halen en brengen, ook kinderen in rolstoelen. Dragen we wel of geen mondkapjes en handschoenen? Hoelang blijft corona in je haar hangen, wat kun je ertegen doen? Alle adviezen worden nu uitgeschreven in protocollen. Zo weten we al dat we de tennisballen moeten vervangen door gladde ballen, die we makkelijker kunnen schoonmaken. Alle maatregelen bespreken we met de ouders. Sommigen zijn heel bezorgd vanwege hun kwetsbare kinderen. Gelukkig kunnen ze wel uitgaan van een grote kans dat we als medewerkers gezond zijn, omdat we zo nauwkeurig zijn. Bij verkoudheid blijven we thuis en we laten ons bij gezondheidsklachten testen op corona. Bij de ijsbaan gebeurt dat. Daar is voor zorgmedewerkers in Haarlem een zogeheten teststraat ingericht, een drive in, naar Koreaans voorbeeld. Je rijdt er met de auto in en blijft erin zitten, terwijl een helemaal in plastic ingepakte medewerker van de GGD de test afneemt. Een paar collega's hebben de test laten doen. Ze hadden geen corona. Dat is geruststellend, ook voor de paar collega's die zwanger zijn.

Misschien eerder met pensioen
Hoewel ik nu dus nog niet dicht bij de kinderen kom, ben ik soms angstiger dan ik had gedacht. Ik ben bang om zelf ziek te worden, want ik heb vanwege mijn leeftijd meer risico. En ik ben huiverig om straks weer in de buurt te komen van de kinderen. Zo hebben we kinderen met een meervoudige handicap die sondevoeding krijgen en kinderen met epileptische aanvallen. Het is nog niet bekend of hun immuunsysteem anders werkt dan bij kinderen zonder een beperking en of ze bevattelijker zijn voor corona en/of anderen eerder kunnen besmetten dan kinderen zonder beperking. Hopelijk wordt dat in de loop van het jaar duidelijk. Ik denk momenteel wel na over de vraag of ik eerder met pensioen ga, zodat ik een extra risico op het krijgen of verspreiden van corona vermijd.

Angst transformeren
Als hooggevoelige neem ik ook snel angst bij anderen waar. Op mijn werk ervaar ik het niet. Ik denk doordat we respectvol met elkaar omgaan, ook dankzij de duidelijke afspraken. We hoeven niet te 'vechten en knokken'. Dat gebeurt in een supermarkt, op straat of op de markt natuurlijk ook niet, maar energetisch zijn er wel irritaties voelbaar als mensen denken 'ik wil iets uit het schap pakken waar jij net staat' of 'je pakt net het laatste pak toiletpapier dat ik had willen hebben'.
Ik meng me daarom ook zo min mogelijk in groepen, ik voel me er niet op m'n gemak. Wel in online meditaties  waar soms tot wel vijfhonderd mensen tegelijk aan meedoen. Voor vrede in de wereld en met de intentie dat mensen vergevingsgezind worden en 'het licht van hun ziel' kunnen laten schijnen. Daarnaast doe ik aan Pranic Healing, wat het zelfherstellend vermogen van je lichaam vergroot.

Wat ik doe als ik me angstig voel, is door de angst heen gaan. Want ik weet dat ik dan bij mijn gaven kom, die onder de angsten zitten. Daarom hoop ik de angst te transformeren. Ik zie het ook als een heel transformatieve tijd. Helpend zijn de ademhalingsoefeningen van Tineke en Romy en Transformational Breathing. Ze brengen me weer terug bij mezelf. Daarnaast geeft het rust als ik me realiseer dat ik niet de angst ben, maar angst heb. Zo bén ik ook niet dit lichaam, een ziekte, mijn gedachtes of emoties. Ik héb een lichaam, ziekte, gedachtes of emoties. Zo met een afstandje naar mezelf kijken werkt heel direct, in combinatie met diep ademen naar een punt 3,75 cm onder mijn navel. Daar zit je chi, je levenskracht.  
Tai chi doe ik nu via Zoom. Het voelt meer op afstand, ook omdat ik de anderen minder voel en de begeleider moeilijker kan zien en horen. Maar ik heb voldoende les gehad, zodat ik weet wat de bedoeling is. Verder geniet ik van de stilte op straat en in de lucht, de vogelgeluiden, de schone lucht, dat heeft iets troostrijks, net als het besef dat het voor de dieren nu lekker rustig is. Troost put ik ook uit een gedicht van Franciscus van Assisi.

Angstig zijn een aantal bewoners in het hofje waar ik woon. Mijn bovenbuurvrouw van 84 jaar is mentaal nog heel goed, maar heeft fysieke klachten en gaat bewust de deur niet meer uit. Voor haar doe ik boodschappen.
Zo zijn er nog een paar vrouwen met klachten die zich isoleren. AIs minigemeenschapje kunnen we voor elkaar zorgen, het gaat ook eenzaamheid tegen. We hebben een WhatsAppgroep en we gaan af en toe om de centrale eikenboom zitten met een kop koffie. Zo'n praatje op ruim twee meter afstand van elkaar wordt erg gewaardeerd.

Wake-upcall
Ik zie de coronacrisis als een wake-upcall. Wat doen we met onszelf en de Aarde? De natuurlijke balans is verstoord. De Aarde is één groot lichaam. En zoals je ziek wordt als je eigen lichaam niet in balans is, wordt de Aarde dat ook. Laten we niet wegkijken, maar onderzoeken wat we kunnen doen. Tenslotte hangt alles met alles samen. Ik zie de Aarde als mijn moeder of 'mijn grote zus'. Voor haar wil ik goed zorgen, net als voor mezelf en me op het zelf-helend vermogen richten.

De verspreiding van het virus is onder meer ontstaan doordat dieren uit hun natuurlijke habitat zijn verdreven. Ik heb een aantal jaar als vrijwilliger in Bolivia gewerkt en mede een kleinschalige woning voor kinderen zonder ouders opgezet. In die tijd heb ik meegemaakt dat er veel oerbos gekapt werd voor het aanleggen van soja- en rietsuikervelden. Het gaat dan om bomen van wel anderhalve meter dikte, zoveel als de afstand die we nu moeten houden... De leefgebieden van onze mede-Aardebewoners zoals apen en andere wilde dieren gaan eraan. De dieren komen in het nauw en zo kunnen we als mens meer in contact komen met dieren die ziek zijn of besmet. Het is bijvoorbeeld bekend dat dieren zoals apen en nertsen corona kunnen krijgen. Doordat de kap illegaal gebeurt, wordt er dik aan verdiend en blijft het rendabel. Het gaat me erg aan het hart.

Ook blijft het virus in stand doordat mensen schieten op wilde dieren om te eten te hebben. Zo heb ik nog contact met gezinnen in Bolivia die als gevolg van corona hun werk in een winkel of de cementfabriek verloren hebben en nu in armoede en honger zitten. Er is geen sociale verzekering waarop ze een beroep kunnen doen. Die mensen hebben wel veel grond om hun huis, maar als gevolg van de klimaatveranderingen is het er vaker heet en te droog, waardoor er niets groeien kan, ze kunnen zelf geen eten verbouwen.
De klimaatveranderingen, waar de kap van oerbos aan bijdraagt, zijn ook te merken aan de hoeveelheid aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Ik las laatst een wetenschappelijk artikel over het effect van extreme regenval en poreuze grond. De grote hoeveelheden water die daardoor plots het binnenste van de Aarde bereiken, kunnen aardverschuiving en aardbeving veroorzaken.

Creatief en inventief
De uitdaging is om uit die vicieuze cirkel te komen door meer zelfvoorzienend te worden en minder afhankelijk van buitenlandse im- en export. In Bolivia ben ik bezig geweest met grondverbetering door het composteren van organisch afval en mensen maken er bijvoorbeeld van plastic flesjes plantenbakken. Ook zijn er van rivierkeien plantenbakken gemaakt waarin mensen groenten kunnen verbouwen. Daarmee hebben ze het probleem opgelost dat varkens en kippen door de grond harken met hun poten en de zaden opeten.
In Nederland wonen we met vele mensen op weinig grond, waardoor zelfvoorzienend worden lastig is. Ik heb goede hoop dat we toch ook hier door creativiteit inventiever worden.
Bij een school bij mij om de hoek bedacht iemand dat het maaien achterwege gelaten kon worden, zodat er een bijenveldje gemaakt kon worden. Daar heb ik zaadjes geplant. De balans herstellen kan klein beginnen.

---