|
Aan het woord is: Marcia van Vliet (56), zij is Rebalancing-therapeut in Bloemendaal.  Ik heb altijd veel gehouden van individuele contacten, zowel in mijn werk als ook in mijn privéleven, en ben gewend om met mijn aandacht naar binnen te gaan en veel thuis te zijn. In die zin veranderde er in coronatijd niet veel voor mij. En ik liet me aanvankelijk niet meeslepen met de angstgolf die het virus met zich meebracht. Wel heb ik me via het nieuws proberen te verdiepen in wat het virus wereldwijd en ook in mijn persoonlijke contacten te betekenen heeft. Veilige basis Het hoort nou eenmaal bij een crisis dat we worden geconfronteerd met onze diepste angsten. Als onze vertrouwde manier van met onszelf en de wereld om ons heen ingrijpend aan het veranderen is, is het begrijpelijk dat we zoeken naar een veilige basis om dit te kunnen verwerken. Die veilige basis vond ik in mezelf door te ervaren hoe gemakkelijk ik me kon aanpassen aan de nieuwe situatie. En ook door de ruimte die er vrij kwam om te voelen wat belangrijk voor me is. Dat is het genieten van de stilte in de atmosfeer en in de natuur. Door alle tijdsdruk die wegviel, kon ik er mooie gesprekken met mijn vrienden voeren. Helderheid over de lockdown prettig Ik werd me bewust van de ernst van corona toen er iemand uit Noord-Brabant voor een sessie naar me toe zou komen. Zij zei zelf: ik kom uit een gebied waar corona ernstig heerst. Ik heb toen met collega's overlegd en besloten die afspraak uit te stellen tot een tijd waarin het wel weer volledig veilig kan. Ik wilde geen risico nemen voor het eventueel verspreiden van het coronavirus via de cliënt en/of via mij. Ik vond het een stuk overzichtelijker worden toen premier Rutte op 17 maart voor ons als gemeenschap het besluit nam over de anderhalve meter afstand tot elkaar en het thuisblijfbeleid. Doordat het helder was dat dit voor iedereen gold, hoefde ik niet na te denken over mogelijk kwetsbare cliënten en andersom hoefden zij zich niet af te vragen wie ik als andere cliënten voor hen had gehad. Die beslissing droeg daardoor voor mij ook bij aan een veilige basis. Ik besloot in overleg met mijn beroepsgenoten mijn praktijk tijdelijk te sluiten om onze veiligheid zo goed als mogelijk te beschermen voor dit ongrijpbare virus. Ook hoefde ik voor mijn privécontacten niet meer, zoals ik eerst van plan was, per persoon de overweging te maken of we elkaar wel of niet kunnen aanraken en omhelzen. Keerpunt in ons bewustzijn In het prille begin van de pandemie stuurde Colette me een artikel door dat als waarheid voor me voelde en me goed heeft ondersteund. Ik had al lange tijd het gevoel dat de balans ver was doorgeslagen naar het verkrijgen of in stand houden van materiële welstand. En dat we onze essentiële voedingsbronnen aan het uitputten zijn: onze bron van bestaan, de Aarde, en ook de wellevendheid naar elkaar toe. Ik denk dat de wereldwijde uitbraak van het virus ons wil laten zien wat en wie in ons leven werkelijk belangrijk is. Wat gaat voor alles? Dat zijn onze dierbaren. Als je ze dreigt te verliezen, besef je pas echt hoe belangrijk ze voor je zijn. En mensen die zelf erg ziek of vlak voor hun dood zijn, denken niet aan hun geld of materiële bezittingen. Op het sterfbed zeggen mensen hoe dankbaar ze zijn voor de liefde en zorgzaamheid van mensen om hen heen. Pas dan kan iemand zich overgeven aan het overgaan, aan het onbekende, de dood of nieuw leven… Een treffend voorbeeld daarvan hoorde ik van een vriendin wiens broer op de IC in coma aan de beademing lag. Hij was helemaal afgesloten van iedereen. Zelfs zijn vrouw die arts in dat ziekenhuis is, mocht niet bij hem komen. Ze heeft toen zijn lievelingsconcert aan hem laten horen op een recorder. Op de monitoren was te zien hoe zijn hartslag daar levendig op reageerde. Het geeft troost te weten dat iemand op een of andere manier welzeker aangeraakt kan worden, ook al is het contact niet tastbaar. De verzorgers verzorgen Ik hoop dat de ingrijpende veranderingen die het virus teweeggebracht heeft, in positieve zin doorbreken. Dat we moeder Aarde, die ons voedt, met eer behandelen en niet meer uitputten, zoals we deden. En dat we onszelf en elkaar beter verzorgen, ook innerlijk. Hopelijk krijgt alle verzorging in de wereld die we lange tijd onderschat hebben, nu ook blijvend de waardering die ze verdienen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen als ik denk aan het verplegend personeel op IC's. Zij riskeren hun eigen gezondheid en die van hun gezinsleden om zich – ook met onderbetaling – met hart en ziel in te zetten om mensenlevens te redden. Ik denk niet dat salaris hun sterkste drijfveer is. Ik denk dat ze meer gebaat zijn bij het voelen dat er ook voor hen wordt gezorgd. Ik zou het goed vinden als er bijvoorbeeld een fonds komt waaruit alle IC-verplegers en aanverwanten een toelage krijgen die ze zelf mogen besteden om weer gevoed en aangevuld te worden. Naar eigen voorkeur te besteden, misschien aan een (doorbetaalde) rustperiode, een massage, of aan ondersteuning voor de traumatische ervaringen door liefdevolle aandacht en een gesprek. Dat zou ik vanuit mijn betrokkenheid en bevoegdheid als Rebalancing-therapeut wel willen geven, ook om de lange wachtlijsten in hulpvragen bij de GGZ te ontlasten. Zuiveringstijd Volgens het artikel is corona ook een zuiveringstijd. Ik herken dat. Ik neem mijn gedachten en gevoelens helderder waar. Ook is mijn gevoel voor mijn eigen waarheid krachtiger geworden en ik merk dat ik er bij wil zijn en blijven zoals het zich laat zien aan of in mij, ook al is het soms niet zoals ik het graag zou zien. Het betekent bijvoorbeeld dat sommige mensen dichterbij me zijn gekomen en dat ik aan de andere kant verwijdering merk van contacten die niet meer passen voor mij. Ik geloof niet zozeer in een breuk, want met elke gedachte die ik wijd aan een verloren contact, voel ik nog steeds de verbinding met diegene en mezelf. Ik vertrouw de tijd. Zoals de eerste regels van het gedicht Eb van Vasalis: 'Ik trek mij terug en wacht. Dit is de tijd die niet verloren gaat: Iedre minuut zet zich in toekomst om.' Mijn handen als instrument Wat is gebleven in de coronatijd en ook intenser is geworden omdat ik daar alle vrije tijd voor had, is het boetseren van het portret van mijn zoon Jasha. Ik heb een enorme interesse in kijken naar een gezicht, het waarnemen van een gelaatsuitdrukking en alle nuances, en dat heel precies doen, steeds weer opnieuw heel open en nieuwsgierig kijken en verkennen. Hoe zit dit, hoe zit dat? Heel leuk, het voelt als spelen. Daarom verveel ik me ook niet gauw. Ik ben dan helemaal in het moment, meditatief, wakker, levendig. Ik denk dan ook niet na hoe het moet worden. Ik neem steeds waar met mijn handen en voel dan: 'ja, dit is hem'. Alle tijd hebben voor dat waarnemen heeft me in deze tijd zo goed gedaan. Want het voelt als mijn opdracht in het leven om het eigene het speciale van zoals iemand is aan het licht te brengen wat er in essentie is. Iemands eigenheid is intiem. Daar dichtbij mogen zijn is zo wonderschoon. Mijn handen zijn daarbij mijn instrument, ook in mijn werk als Rebalancing-therapeut. Mijn zoon woont op kamers in Delft en bleef uit veiligheid daar. Gelukkig voelde hij heel dichtbij als ik bezig was met zijn portret. Toen ik het beeld in de mal had gegoten en ik het in het zonnetje in de tuin onder de uitbundige blauwe regen zag staan drogen, realiseerde ik me ineens dat ik precies negen maanden eraan bezig was geweest. Ik vond het een heel mooie symboliek, ook omdat ik het hem gaf voor zijn eenentwintigste verjaardag. We hadden elkaar ruim twee maanden niet gezien en na een begroeting was zijn eerste vraag: waar is het beeld? Hij vond het heel mooi, hij zag zichzelf erin, anderen trouwens ook. Ze voelen zijn innerlijke vastberadenheid in het beeld. Die eigenschap heeft hij altijd gehad en die heb ik bij hem opgevangen. En die is via mijn handen in het beeld terechtgekomen. Voor mijzelf is het bijzonder geweest zijn beeld te maken, omdat we samen mooie gesprekken hebben gevoerd als hij zat te poseren. Hij voelde heel dichtbij als hij poseerde en ik zo aandachtig naar hem mocht kijken. In coronatijd heb ik aan zijn beeld verder gewerkt met foto's. Voor mijn gevoel is onze gemeenschappelijke liefde uit het beeld tevoorschijn gekomen. Het heeft me erg veel plezier gegeven steeds dichter bij hem te zijn gekomen. En dat hij er zo goed uit is gekomen, geeft me zelfvertrouwen om meer portretten te gaan maken. Video Bekijk de video om te zien hoe het portret van mijn zoon is geworden: 
0 Comments
Leave a Reply. |
|||