|
Aan het woord is: Celeste Neelen (60), zij woont 's zomers en 's winters in Oisterwijk en elk voor- en najaar in Epidavros, Griekenland. Daar heeft ze een retraitecentrum opgezet en in Nederland begeleidt zij mensen in hun persoonlijke en leiderschapsontwikkeling vanuit de organisatie Quinx. Daarnaast is zij mede-initiatiefnemer van het vluchtelingenproject Circles of Connection.  De vraag hoe het met me gaat is niet eenduidig te beantwoorden. Persoonlijk voel ik me goed en ben ik blij met de ruimte die er komt voor nieuwe dingen. Tegelijk ben ik ook erg geraakt dat ik mijn moeder niet echt kan ontmoeten. En ik heb alle groepen moeten cancelen, wat ook voor mensen in Griekenland erg is, ik voel de compassie voor veel mensen die lijden. Een heel palet aan gevoelens. Voorjaar in Nederland, voor het eerst in tien jaar Mijn eigen cadeau voor mijn zestigste verjaardag was om in april een pelgrimstocht in Italië te maken. Begin maart dacht ik nog dat het zou lukken, maar ik zag mijn plannen toch in rook opgaan door corona. En in de huidige maand zou ik in Griekenland zijn, de groepen zaten allemaal vol. Nu zit ik voor het eerst in tien jaar in het voorjaar in Oisterwijk. De groepen voor juni in Griekenland heb ik ook moeten cancelen. Financieel nog geen drama voor mij, ik kan met weinig leven. En ik heb het vooruitzicht in september weer met groepen in Nederland en hopelijk Griekenland te kunnen werken. We hebben het programma al aangepast op anderhalve meter. Misschien ga ik in de zomer wel een paar weken naar Griekenland. Ik heb zelf niet zo'n angst om corona te krijgen. Ik houd me netjes aan de regels en ben nu veel op mezelf. Ik beperk de dagelijkse contacten door met één goede vriendin te gaan wandelen en voor de rest is er veel Zoom-contact. Haar hand vastpakken Dat ik nu in Nederland ben, is ook vanwege mijn moeder. Zij is 93 en heeft Alzheimer. Ze had steeds meer zorg nodig en woont sinds anderhalf jaar in een kleinschalige woonvoorziening. Ik ben blij dat ik er ben, want ze is in een maand erg achteruit gegaan, ik voel dat ze wel eens in de laatste maanden van haar leven kan zitten. Het is voor mijn moeder onmenselijk dat we niet naar haar toe mogen. Het liefst wil ik haar hand vastpakken. Ze herkent ons nog goed. En verstandelijk begrijpt ze wel waarom ik niet mag komen, maar ik moet het steeds weer uitleggen. Ze woont er op zich heel goed, maar nu voelt het als een gevangenis. We FaceTimen en dan vraagt ze vaak ‘wanneer kom je?’ en ‘hoe lang blijf ik nog hier?’ Velen vonden het erg niet naar de kapper te kunnen, maar ik vind dit erger. En er zijn mensen die vreselijk vereenzamen, die depressief worden en ophouden te eten. Ik heb even gedacht om een brief te sturen naar minister De Jonge. Maar ik dacht later: ik kan beter zorgen dat ik een afspraak weet te maken met de directeur van het verzorgingshuis over een manier om mijn moeder toch te kunnen opzoeken. Dat lukte, we mogen nu op tuinvisite komen. Ze mag natuurlijk wel met de mensen in huis gezamenlijk koffie drinken en spelletjes doen, maar dat doet ze niet meer. Ze denkt dat ze besmettelijk is, dat ze corona heeft. Haar energie is ook op, ze ligt veel op bed. Het vreemde aan de situatie schetste laatst een verzorgende. Ze zei me: 'jij mag je moeder niet opzoeken. Ik mag haar voor mijn werk wel geregeld aanraken, maar ik mag mijn eigen ouders niet bezoeken.' Pas als mijn moeder terminaal is zou ik haar wel mogen opzoeken. Ik vind dat de minister meer verantwoordelijkheid bij een verzorgingshuis en de mensen zelf kan leggen, het verzorgingshuis zou individuele afspraken over bezoek moeten kunnen maken. Meer investeren in testen en voorwaarden scheppen voor veilig bezoek in plaats van opsluiten. Blijvend ruimte voor de kunstenaar in mij Nu ik veel minder werk en weinig sociale contacten heb, krijgt de kunstenaar in mij meer ruimte. Voor mijn creativiteit had ik in de afgelopen acht jaar weinig tijd. Nu neem ik die serieus, dat is nieuw. Ik heb besloten drie dagen mijn focus te leggen op werk en de andere dagen te schilderen en schrijven. Op mijn website zie je een aantal schilderijen die ik maakte. Ik vind het ook fijn om thuis te zijn, te vertragen en verstillen. Dat zie ik als de gift van corona. Er is een stroom op gang gekomen in mijn creativiteit en ik wil er blijvend ruimte voor inbouwen in mijn leven. Toerisme als belangrijkste inkomstenbron ingestort De wereld is in twee maanden tijd ongekend veranderd. Wat niet klopt in de maatschappij, komt door corona aan de oppervlakte. Het brengt het beste, maar ook het slechtste in mensen omhoog. In het begin was iedereen erg solidair, mensen overstegen zichzelf. Maar nu keren we alweer wat terug naar de oude tijd, merk ik. Kijk naar de animo om te vliegen. Het zou zo goed zijn voor het milieu om blijvend minder het vliegtuig en de auto te nemen, de natuur komt nu echt tot haar recht. Ik ben daar over aan het nadenken in verband met mijn eigen activiteiten. Want mensen moeten het vliegtuig uit Nederland nemen om bij mij de programma's te volgen in Griekenland. Maar minder vliegen betekent minder werk voor mij daar. Ik ben er nog niet uit wat ik daarmee wil doen. Het nieuwe normaal begint alweer gewoner te worden. Ik voel me nog geprivilegieerd, ik kan wel even zonder geld, maar er zijn ook mensen die al hun financiële reserves kwijt zijn. Zeker in Griekenland. Het was net een beetje uit de crisis gekomen. Het land drijft op toerisme, maar in het voorjaar is er nu helemaal geen business en voor de zomer is het nog maar de vraag. Vandaag sprak ik met een bevriende taxichauffeur in Griekenland. Hij heeft van de staat eenmalig € 800 gekregen, maar hij heeft vrijwel geen ritten meer. Gezien de bezuinigingen in de zorg van de afgelopen jaren in de gezondheidszorg vreesde het land erg voor corona. Daarom gold er al snel een totale lockdown en werd het land afgesloten. Mensen mochten alleen de deur uit voor boodschappen onder voorwaarde dat ze er toestemming voor hadden. Gelukkig is door het snelle, ingrijpende handelen het dodental van corona wel vrij laag. In Epidavros, met circa 8.000 inwoners, is niemand besmet, er zijn maar een paar haarden in Griekenland. Beeldvorming over vluchtelingen veranderen Gelukkig is corona nog niet uitgebroken in de vluchtelingenkampen. Laten we hopen dat het zo blijft, want er is veelal geen stromend water om je handen te wassen en er is op het Griekse eiland Lesbos geloof ik maar één IC-bed bijvoorbeeld. In januari heb ik er voor de organisatie Because We Carry vrijwilligerswerk gedaan, in de kampen Kara Tepe en Moria. Met de groep van toen willen we dat er een nieuw verhaal en perspectief voor vluchtelingen komt. Het zouden gelukszoekers en criminelen zijn. Dat klopt zeker niet, de meesten zijn op de vlucht voor oorlog en geweld. Ik heb ze gezien, ook kinderen, oude mensen. Maar onbekend maakt onbemind. Dus we dachten: wat kunnen we daaraan doen? Hoe kunnen we eraan bijdragen dat er een voedingsbodem wordt gecreëerd dat vluchtelingen welkom zijn? Dat er een humane behandeling is en we uit het denken in ‘ons’ en ‘zij’ gaan. Verbinden met de vluchteling als mens We hebben Circles of Connection bedacht: we koppelen mensen uit Nederland en België aan vluchtelingen. We brengen mensen hier in contact met mensen daar, om dialoog en warme verbinding te ondersteunen, we willen een brug slaan tussen ‘ons’ en ’hen’. Daarbij willen we de mensen daar een stem, een gezicht geven. Door elkaar op een persoonlijker niveau te leren kennen, willen we een nieuw verhaal helpen creëren. Een verhaal over menselijke waardigheid en vriendelijkheid. Twee weken geleden zijn we met een pilotgroepje gestart van zes Nederlanders en zes mensen uit onder meer Afghanistan, Iran en Pakistan. Ik heb de eerste gesprekken met vluchtelingen gevoerd om het project te introduceren en te vragen of ze mee wilden doen. Het was heel ontroerend om te horen hoe ze het waarderen. Over twee weken willen we starten met een nieuwe groep. Ook willen we kijken of we een schoolklasje in Nederland aan een klasje daar kunnen koppelen en of we bekende Nederlanders een tijdje kunnen verbinden aan Circles of Connection. Je kunt op de hoogte blijven door de Facebookpagina te liken. Enorme tweedeling Koning Willem-Alexander zei in zijn speech dat we de tweedeling in de maatschappij nooit normaal moeten vinden. Maar kijk naar vluchtelingen: er is al een enorme tweedeling. Mensen leven in erbarmelijke omstandigheden. Zitten veel te lang vast op de eilanden, zonder basale voorzieningen, zonder menswaardige opvang. In het begin was er nog controle op mensen in nood met patrouilleboten, maar dat is een jaar of twee al afgeschaft en nu lopen mensen grote kans om op zee te verdrinken. Ik vind het bizar dat wij dat goed vinden. Griekenland en Italië roepen om hulp en het antwoord van Nederland is om geld te sturen en weg te kijken. Bang om stemmen te verliezen aan rechtse partijen en dat belangrijker te vinden dan de basisrechten van een medemens. Het antwoord van staatssecretaris Broekers-Knol op de vraag om alleenreizende kinderen op te nemen is daar weer een goed voorbeeld van. Ik hoop dat we niet teruggaan naar normaal, maar dat we er een betere wereld van maken. Meer vanuit verbinding en verbeelding, vanuit een gezond perspectief.
0 Comments
Leave a Reply. |