Rare wereld

Aan het woord is: Mariëtte Mulder-de Jong (72), zij schreef de onderstaande overdenking over de coronatijd. Mariëtte is mijn moeder.

---

Een gelukkig en gezond nieuwjaar, dat wensten we elkaar nog maar zo kortgeleden toe. Wie had toen gedacht dat de wereld in zo’n korte tijd op zijn kop zou staan. Alsof er keihard op een rem is getrapt en we massaal, zonder veiligheidsriemen om, frontaal tegen de voorruit zijn geklapt. De wereld komt piepend en knarsend tot stilstand. Praktisch alles ligt plat, zowel letterlijk als figuurlijk. Lamgelegd door een onzichtbare vijand,  COVID-19. In ziekenhuizen wordt gevochten voor mensenlevens. De IC’s kunnen het werk nauwelijks aan. Anderen zitten werkloos thuis of draaien minder uren. Waar we voor deze crisis bakken euro’s naar de schatkist brachten, brengt de schatkist nu bakken geld naar burgers en ondernemingen.

De wereld schilderen
Wat een rare wereld. Zo noemde ik ook een paar jaar geleden een schilderij dat ik had gemaakt (je ziet het op de foto hierboven). Het hangt nu bij Colette aan de muur. Nog voor de corona-uitbraak was ik van plan een serie schilderijen te gaan maken die te maken hadden met mijn kijk op de wereld. Het eerstvolgende werk zou de titel krijgen ‘Verscheurde wereld’. Maar misschien moet ik er maar meteen een werk achteraan maken met als titel ‘Nieuwe wereld in verbondenheid’. Dat is wat ik hoop voor de toekomst. Meer solidariteit en meer omkijken naar elkaar en vooral naar de minderbedeelden in onze samenleving. Wat ik mij deze tijd wel eens afvraag, is of alle oorlogen momenteel stilliggen en of alle vechtjassen, rebellen en dictators ook zijn opgehokt of in quarantaine zitten. Als dat zo is, kunnen we dat dan niet levenslang zo houden? Zou dat niet fijn zijn?

Blij met digitale tijdperk
Als gepensioneerde ervaar ik deze tijd voor mijn persoonlijke leven (nog) niet als heel erg. Ik sta toch al vanwege de leeftijd in een lagere versnelling. Iedere dag als ik wakker word, probeer ik me een of meer doelen te stellen. Bijvoorbeeld minstens drie kwartier wandelen of fietsen voor de broodnodige beweging, puzzelen, een nieuw pianostuk instuderen, een boek lezen of schilderen. Het zijn geen wereldschokkende doelen, maar het brengt een ritme in het dagelijks leven. Natuurlijk mis ik de contacten met familie en vrienden. De knuffels, de warmte van de omarming. Maar wat zijn we blij met de mogelijkheden van het digitale tijdperk. Mail, WhatsApp. FaceTime, Skype. Het ene na het andere filmpje komt voorbij om elkaar te laten lachen. Wat ik wel als bizar ervaar, is de social distance van anderhalve meter. We lopen met bogen om elkaar heen met het idee dat iedereen waar je omheen zeilt een besmet persoon is en zo word ik ook door anderen bekeken.

Nieuwe wereld in verbondenheid
Deze tijd stemt tot nadenken over het hoe en waarom van deze crisis en wat we ervan kunnen leren. We krijgen nu een lesje in nederigheid ten aanzien van de Aarde. We worden ons nog veel meer bewust hoe kostbaar gezondheid is, hoe fijn het is dat de lucht schoner is, hoe heerlijk het is om de vogels te horen fluiten, hoe fijn het is om minder aan materiële zaken te hechten. Hoe gelukkig je wordt van het helpen van een medemens. Ik hoop zo heel echt dat we als betere mensen uit deze crisis komen. Wat zou dat mooi zijn! Dan kan mijn laatste schilderij in de serie over de wereld de titel ‘De nieuwe wereld in verbondenheid’ krijgen.