Sterker eruit komen

Aan het woord is: Marisa Richelle de Jong (41), Spaanse met Nederlandse ouders, psycholoog van beroep. Marisa is mijn nicht.
In Spanje mogen mensen sinds 14 maart alleen voor essentiële zaken zoals boodschappen het huis uit. Wie zich er niet aan houdt, riskeert een boete van 300 tot 1.000 euro. Marisa ontwikkelt nu thuis cursussen over persoonlijke en professionele groei die ze in de toekomst wil geven. Zij heeft de onderstaande tekst geschreven in het Engels (we communiceren in een mix van Nederlands, Engels en een beetje Spaans), ik heb deze vertaald.

---

Spanjaarden zijn doorgaans echte gezelschapsmensen, er is geen feest dat ze niet vieren. En is er geen aanleiding voor een feest, dan verzinnen ze die. In die zin ben ik half Spaans: ik hou van af en toe feesten, maar van nature ben ik iemand die het liefst thuis is. Al voordat we te maken kregen met COVID-19, verveelde ik me nooit en verveeld voel ik me nog steeds niet. Daarom is de huidige verplichting om thuis te zijn voor mij geen straf.

Ik hou van me creatief uiten. Ik schilder bijvoorbeeld graag. Ik vind mijn werk er niet uitzien, maar ik vind het leuk om te doen, het ontspant me. Daarnaast studeer ik elke dag op het gebied van psychologie. Dat doe ik voor mijn eigen persoonlijke groei en om professioneel bij te leren. Ook doe ik wat aan yoga en krachttraining om fit te blijven. Daarnaast vind ik het heerlijk om films te kijken.

Geen volledige keuzevrijheid meer
Ook al hou ik van thuis zijn, het is een feit dat COVID-19 ons de volledige vrijheid heeft ontnomen om te kiezen wat ik wil doen. Het aparte is dat we veel dingen voor lief nemen, totdat een ‘stomme bug’ ons ineens tegenhoudt om de dingen te doen vanuit keuzevrijheid. Nu mis ik dat ik die had. En dat is een eyeopener voor mij. Deze reflectie houdt me bezig tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden. Ik ben bevoorrecht met een groot veld voor mijn huis, want vanwege de COVID-19-restricties mag ik niet verder dan een kilometer van mijn huis gaan. Ik beken dat ik die regel overtreed. Ik wandel verder, maar met angst, me verstoppend onder bomen, bang dat een patrouillerende drone of helikopter me betrapt. Ik heb dus geen werkelijke vrijheid meer. Ook al is er niemand in de buurt, ik mag me niet vrijuit bewegen buiten. Maar ja, als de Spaanse regering ons zou vertellen dat we ons wel wat vrijer zouden mogen bewegen, zoals in Nederland, zouden we dat ook werkelijk massaal doen, zo is de Spaanse mentaliteit. En dat kan niet. Als Spanjaarden hebben we het nodig regels en beperkingen opgelegd te krijgen, omdat we nog niet zo gek veel beschaving hebben.

Iedereen was op mijn verjaardag
Aan de andere kant waardeer ik de quarantaine om een aantal dingen. Ik was jarig op 16 april en al mijn vrienden waren er! Een aantal jaren geleden had ik ook vrienden uitgenodigd om te komen en had ik geen idee wie er daadwerkelijk zou verschijnen. Dit jaar vond ik dan ook ontzettend fijn. En ik hoefde niet iedereen te trakteren op een biertje, haha! Natuurlijk miste ik wel de knuffels en zoenen, maar die komen zeker nog wel.

Contact met familie en vrienden in het buitenland
Onze werkelijkheid is veranderd en onze manier van communiceren. Of het beter of slechter geworden is door COVID-19, dat wil ik in het midden laten. Maar het is wel dankzij deze tijd dat ik – via videobellen - sinds lange tijd weer eens echt face-to-face-contact had met Colette. Ik had er eerder niet eens bij stilgestaan elkaar via deze weg te spreken. We stuurden elkaar wel af en toe berichtjes via WhatsApp, Messenger of e-mail, maar dat was het ook. Precies hetzelfde gebeurde met vrienden in de Verenigde Staten. Ik heb een bericht naar ze verzonden dat ik had ingesproken via Messenger. Nu ik er zo over nadenk: kun je ook videogesprekken verzenden? Dat ga ik direct even uitproberen als ik deze tekst heb geschreven.

Persoonlijke issues aangaan
De quarantaine helpt me ook om te kijken naar een persoonlijk probleem dat ik al langere tijd van binnen voelde en dat ik in de waan van de dag nooit aanging. Ik dacht dat ik er geen tijd voor had. En eigenlijk was het vooral dat ik het verstopte door maar aldoor bezig te zijn. Ik vermeed het. Nu er tijd is, kan ik er niet langer omheen. Nou ja, dat zou wel kunnen, maar ik wil het aangaan. Ik vind het echt tijd om te reflecteren op de manier waarop ik leef, wat ik wil, hoe ik dat wil, waarom dezelfde struggle maar steeds terugkomt. ‘Dat wat je wilt tegenhouden, blijft bestaan. Dat wat je accepteert, zal je transformeren.’ De laatste paar dagen zie ik de dingen wat helderder. Ik verlang naar dingen die resoneren, die overeenkomen met mijn passie, waarden en principes. Zo heb ik ook te erkennen dat er dagen zijn die ik liever vergeet, maar die ik accepteer. Ik weet dat ze er ook bij horen, maar dat ze ook weer voorbijgaan. Eén ding is me heel duidelijk: ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor mijn beslissingen en acties. Ik heb wat minder fijne dingen gedaan in het verleden, dat geef ik toe. Maar ik geef mezelf er niet de schuld voor. Ik leef in het moment. Ik wil leren van wat ik niet zo best heb gedaan om een mooier persoon te worden. Ik zit in dat proces.

Blauwe of rode pil, welke kies je?
Dankjewel voor het initiatief van deze website, Colette. Ik wilde graag zelf schrijven om mijn gedachten en gevoel te ordenen. Daar heeft het me erg bij geholpen. Deze reflectie en emoties uiten heeft voor mij een doel: ik weet dat ik niet de enige ben die zijn of haar demonen aankijkt. Ik wil mensen graag aanmoedigen om henzelf te uiten. Want uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ik weet dat er mensen zijn in heel nare situaties. Mensen die bijvoorbeeld te maken hebben met problemen met hun partner en/of kinderen. Mensen met zorgen, onzekerheid, angsten, gevoel van onveiligheid, depressie. Tegelijkertijd is het de tijd om aan introspectie te doen en sterker uit deze quarantaine te komen. We kunnen er niet aan ontkomen, zo is het gewoon. Zoals in de film Matrix: wat kies je? De blauwe pil, waarmee je beslist hoe je dag eruitziet, of de rode pil, die je emoties met jou aan de haal laat gaan...

Medeleven voor naasten van overledenen
Nog een laatste gedachte voor alle mensen die een familielid hebben verloren aan COVID-19. Velen van hen kunnen niet persoonlijk afscheid nemen van hun geliefde. In het nieuws lees ik wat dat betreft veel onmacht, woede, boosheid en verdriet. Heel begrijpelijk. Mijn medeleven gaat uit daar iedereen die dit meemaakt.

---