Aan het woord is: Natascha Beets (54), zij woont met haar man in Haarlem en werkt als managementassistent op een basisschool in Aerdenhout.

Sinds de eerste nieuwsberichten over corona heb ik verschillende stadia doorlopen. Op het moment van de uitbraak in China dacht ik nog ‘wat een gedoe over een griepje, er gaan wel vaker mensen aan dood’. Toen echter het hele land platging, realiseerde ik me ‘jeetje mina, dat doen ze niet zomaar!’. Het kwam steeds dichterbij en uiteindelijk kwamen we terecht in een intelligente lockdown waarbij ook de school gesloten werd. Ik heb in de eerste weken veel radio geluisterd en op social media kwam ik allerlei verhalen en complottheorieën tegen. Omdat ik me niet mee wil laten zuigen in allerlei verhalen en zeker niet in angst, volg ik alleen nog het hoogstnoodzakelijke. In die eerste weken was het voor mij als hoogsensitief persoon ook behoorlijk heftig om naar buiten te gaan. Ik voelde de angst van anderen en kwam soms zelfs thuis met pijn op mijn borst. Ik heb inmiddels geleerd om me daar meer voor af te sluiten, onder meer door iedere morgen te mediteren. Ook heb ik een timer gezet waarmee ik mezelf ieder uur even herinner om een hartademhaling te doen en een healing prayer (mantra) op te zeggen.

School als spinnende kat in het zonnetje
In de eerste twee weken van de lockdown was alles in school erop gericht de lessen door te laten gaan. De leerkrachten en directie hebben keihard gewerkt om dat (digitaal) voor elkaar te krijgen. Voor mij leek er juist even minder te doen te zijn, wat nogal nutteloos aanvoelde. Totdat ik me bedacht dat er nog genoeg klussen lagen waar over het algemeen geen tijd of geld voor beschikbaar is. Ik ben schilderwerk in het schoolgebouw gaan doen, een aantal dingen die me al lang een doorn in het oog waren heb ik, met hier en daar wat hulp, opgeknapt. Onze facilitymanager – die negen scholen beheert – heeft deze tijd aangegrepen om de hele school van buiten te laten opknappen en schilderen. Het charmante oude gebouw ziet er nu uit als een spinnende kat in de zon, alles is weer mooi. Toen het lesgeven op afstand eenmaal liep, kwam ook mijn werk weer op gang. Sindsdien ben ik weer alle werkdagen bezig op school. Met driehonderdveertig kinderen en vijfentwintig medewerkers die er elke dag rondlopen, is er altijd veel energie in het gebouw, vaak prettig en soms ook vermoeiend. Nu is het, zonder telefoontjes, ad hoc werkzaamheden, collega’s, kinderen en allerlei onverwachte zaken veel rustiger. Daardoor werk ik efficiënter. Gelukkig ben ik niet helemaal alleen, de schilders en de conciërge zijn er natuurlijk ook aan het werk en zo nu en dan komt er een leerkracht langs.

Onthaasten
Ik werk nu meestal tot 16.00 uur, dus ik vertrek wat vroeger dan normaal. Dan kan ik op mijn gemak met de hond gaan wandelen en eten koken. Het is een luxe om wat vroeger te kunnen eten, dat past beter bij mijn natuurlijke ritme en heb ik nog de hele avond. Voor corona sportte ik tweemaal per week, bezocht ik wekelijks een vereniging en volgde ik een cursus op de hondenschool. Toen dat allemaal stil kwam te liggen, vond ik dat zalig! Vier dingen per week betekent ook vaak haasten en ik merk dat ik het heel fijn vind om dat niet te hoeven doen. Ik ben me dan ook aan het bezinnen hoe ik na de crisis door wil gaan. Wil ik al deze activiteiten nog wel? Wat mis ik inmiddels wel en wat mis ik niet? Ik merk dat ik gelukkiger ben als ik de rust opzoek, me laat leiden door wat ik in het moment nodig heb in plaats van mee te doen in de haastmodus van de maatschappij. Ook om spontaan te kunnen besluiten wat ik ga doen zonder rekening te houden met wat ‘moet’ ervaar ik als heel prettig. Wat deze tijd voor mij bevestigt, is dat ik een heel sterke innerlijke motivatie heb om dingen te ondernemen. Ik haal zowel blijdschap als lichtheid uit mijn binnenwereld, ik heb eigenlijk maar heel weinig prikkels van buitenaf nodig om gelukkig te zijn. Tekenen, in de tuin bezig zijn, met hondje de lente natuur in, klusjes doen. Het zijn de kleine dingen die me gelukkig maken en doordat we aan huis gekluisterd zijn realiseer ik me dat nog meer dan anders.

Energiefrequentie verhogen
Ook voel ik me nog dankbaarder voor alles dat mooi, goed en waar is in mijn leven. Onze liefdevolle relatie, de gezondheid van mij en mijn dierbaren, inkomen hebben, in Nederland wonen. Ik besef me dan hoe gezegend ik ben. Natuurlijk leef ik mee met degenen die het financieel moeilijk hebben, mensen die in hun eentje thuis zitten en zich eenzaam voelen, mensen die alleen moeten sterven of mensen die driehoog achter wonen en met stress wat betreft werk ook nog hun kinderen moeten lesgeven. Helaas kan ik niet zo veel doen om hen te helpen. Naar mijn idee is alles energie, dus als ik mijn energiefrequentie verhoog door gelukkig te zijn en de meditaties van de I AM Academy te doen, verhoog ik ook het algehele veld van energie. Ook daarom hou ik mijn focus op het positieve. Waar je je aandacht op richt groeit en gedachtekracht manifesteert. Ik denk echt dat we zo veel meer kunnen dan we denken. Daarom wil ik bij de lichtheid blijven en me niet te veel zorgen maken over hoe het verder moet met bijvoorbeeld de economie.

Wat ik mis
Ik mis het ‘echte’ contact met vrienden, dus ik videobel wat vaker met ze, het is fijn om zo het contact te houden. Heel soms wandel ik met iemand op gepaste afstand. Ook mis ik mijn moeder, ze was begin april jarig en we zijn niet bij haar op bezoek gegaan. Ze woont zelfstandig en maakt elke dag een wandeling, ze vermaakt zich gelukkig prima. Met mijn verjaardag gaan we, nu de regels wat versoepeld zijn wel even bij haar op bezoek. Zonder zoenen of knuffelen.

Effect van social distancing
Over zoenen en knuffelen gesproken: ik hoop echt dat er na deze social-distancingperiode één sociale omgangsvorm wordt gevonden om elkaar te begroeten. In ieder geval iets anders dan die drie (zeer oncharmante lucht)zoenen. Het is ongemakkelijk en ik heb er altijd moeite mee gehad. Ik krijg het al benauwd als ik naar een verjaardag moet, de hele kring zoenen of toch alleen maar een hand? Nu is ook de knuffel er de laatste jaren nog bijgekomen, wie wil wat? Eén zoen en een knuffel? Alleen een knuffel? Twee of drie zoenen? Heel sociaal lastig allemaal. Dus één begroeting graag en alleen met heel goede vrienden een lekkere knuffel. Die anderhalve meter is trouwens voor hooggevoeligen wel heel fijn, niemand die ongevraagd je aura binnen dendert.

Meer ruimte voor creativiteit
Ik ben allerlei nieuwe dingen aan het leren, dat vind ik heerlijk. Zo ben ik met online tutorials het programma Illustrator aan het leren zodat ik mijn eigen illustraties kan maken. Ook maak ik mezelf het programma Artrage eigen, een schilderprogramma. Vroeger wilde ik alleen maar tekenen, maar onder druk van mijn omgeving heb ik steeds andere werkrichtingen gekozen. Mijn werk op school is superleuk, ik krijg veel energie van de kinderen en vind het fijn om een regelmatig inkomen te hebben. Dus ik zou het niet willen missen. Mijn hart ligt in creativiteit en daar heb ik nu weer ruimte voor. Als mensen mijn tekeningen zien, zeggen ze vaak ‘Je moet er iets illustratie-achtigs mee doen!’. Ik zie wel, ik teken alleen maar omdat ik er blij van word. Zo maak ik bijvoorbeeld mijn eigen ansichtkaarten. Ook ga ik de meivakantie benutten om mijn portfoliowebsite weer op orde te maken.

Moeten en willen we zo verder?
Naar mijn gevoel legt corona dingen bloot. Mensen die zich al eenzaam voelden, voelen zich nog eenzamer. Stellen bij wie het al niet lekker liep vechten elkaar wellicht de tent uit. Corona vraagt mensen na te denken, hoe ze verder willen leven, hoe ze willen werken. Een pas op de plaats is weleens goed. Het is nodig de verbinding met jezelf te voelen nu je minder kunt rekenen op afleiding van buiten. Een crisis zorgt ervoor dat je eerlijk moet zijn. Wie ben je als er weinig te doen is? Wat blijft er over? Niets blijft verborgen.

Ook zien we hoe de natuur opbloeit, hoe schoon de lucht is. Bij ons is het nu heerlijk rustig, doordat er weinig vliegtuigen over komen. Schiphol ligt hier om de hoek en het anders constante geraas en gerommel in de lucht is best heftig. De rust hoeft niet te wennen, ik zie nu al op tegen de heropening van Schiphol. De natuur komt ook op adem nu het rustiger is. De vraag ‘moeten en willen we op deze manier verder?’ geldt niet alleen op kleine maar ook op grote schaal. Ik hoop heel erg dat deze tijd de omslag wordt naar een duurzame economie. Natuurlijk wil ik niet dat mensen werkloos raken, ik hoop wel dat meer mensen voelen dat het ook allemaal wel wat minder kan. Wat langzamer, minder consumeren, minder prikkels. Ik deed er zelf ook aan mee hoor. Heb ik al die jurkjes in mijn kast wel nodig? Ik loop al weken rond in een spijkerbroek en fleece en ik voel me er niet minder gelukkig om...

Aan het woord is: Annemarie van Tijen, zij woont met man en hond in Aerdenhout. Annemarie heeft een yogastudio in Haarlem, Je Bent Nu Hier, waar ze meditatielessen geeft en schrijft over dagelijkse belevenissen die ze deelt op Facebook en www.jebentnuhier.nl. Voor Diepinjehart.nl schreef zij de volgende tekst.

‘s Ochtends om kwart over vier stond ik in het donker in de tuin om naar de vallende sterren te kijken. Meteorenzwerm de Lyriden trok over. Ik keek omhoog en hield mijn adem in: de hemel was ongelofelijk helder en schitterde van de sterren, iets wat ik mij alleen uit het buitenland herinner, zoals de Sahara. Boven ons huis herkende ik duidelijk het steelpannetje van De Grote Beer. Vroeger geloofden mensen dat sterren gaatjes in het firmament waren, die ons het hemelse licht toonden, en ik overpeinsde juist hoe begrijpelijk dat was, toen er vanuit de verte opeens een zwaar, aanzwellend gebrom klonk. Een vliegtuig, net opgestegen van Schiphol, vloog laag over, met veel lichtjes en een rood knipperend lampje. Onder die eindeloze hemel realiseerde ik mij eens te meer de hoogmoed van de nietige mens, die denkt dat hij de natuur naar zijn hand kan zetten. En terwijl het lawaai zich verwijderde en de stilte terugkeerde, zag ik een vallende ster. En ik wist precies wat ik wilde wensen.

Voorzichtig, maar wel ontspannen
Dat we niet langer door konden gaan zoals we de afgelopen decennia deden, was wel duidelijk. Maar dat het een virus zou zijn waardoor de hele machine plotseling knarsend tot stilstand zou komen, dat zag ik niet aankomen. In eerste instantie was ik onrustig, rusteloos, ook. De angst en zorgen van zovelen lieten me niet onberoerd, al voelde ik die niet zozeer als een dreiging voor mij persoonlijk. Ik schrok ’s nachts vaak wakker en dan was ik bang. Tot ik mij realiseerde dat er iets in mij werd aangeraakt dat angstig was en ik daar liefde naar kon sturen, net zoals ik naar ieder ander doe die het nu moeilijk heeft. Langzaamaan kalmeerde de angst en nu slaap ik weer goed. Voelen kan ik hem nog wel. In mijn omgeving werken mensen samen met IC-artsen, die soms in tranen zijn van machteloosheid, vooral waar het om jongere doodzieke patiënten gaat. Mij wordt steeds met klem op het hart gedrukt om toch voorzichtig te zijn en mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik woon bovendien op een steenworp afstand van Heemstede, dat de meeste coronaslachtoffers telt van Noord-Holland. Een triest record. Toch kan ik vrij rustig en redelijk ontspannen met de situatie omgaan.          

Natuurlijk is het niet leuk dat ik mijn kinderen en kleinkinderen niet kan omhelzen, dat ik nu niet kan oppassen. Maar ik zie ze regelmatig, zij het op afstand, in de tuin. En ik kook of bak zo nu en dan iets lekkers om met ze te delen. Als we niet samen kunnen eten, dan maar zo! Mijn vriendinnen spreek ik via videobellen en gelukkig heb ik leuke buren, die ik met dit mooie weer vaak buiten zie. Vergeet ook het voordeel van een hond niet, waardoor je veel mensen tegenkomt. Ik zeg meestal goeiedag, ook al ken ik ze niet. De meesten groeten terug. Dat heeft zo’n bijzonder effect – landelijk, haast. Het geeft even een klein momentje van verbondenheid, van elkaar echt zien. En soms wisselen we een paar woorden.
Vanzelfsprekend mis ik mijn meditatielessen, al voel ik de verbondenheid met mijn mooie meditatiegroepje, ook als ik ze niet zie. Dat zit zo in mijn hart!

Mogelijkheden zien
Aan het begin van de corona ging ik opruimen - en ik was niet de enige. De vuilstort beleeft door het virus een topdrukte en de kringlooporganisaties worden overspoeld met kleding en spullen. Als journaliste schreef ik daar ooit een artikel over: als je je huis opruimt, ruim je ook je hoofd op. Een boeiend gegeven. Je reorganiseert als het ware je gedachten. Bovendien heeft rommel, in de zin van ‘troep’, een negatieve uitwerking. Niet dat ik zo netjes ben, maar af en toe heb ik zo’n bui. Daarom wilde ik een roeiapparaat, dat al jaren opgeklapt in een hoekje stond te verstoffen, via internet verkopen. Ik schreef een wervend stukje, zocht op hoe goed dat roeien voor je conditie was en probeerde het na al die tijd nog eens even. Missie mislukt: ik had mezelf overtuigd, het bleef… in het kader van de herwaardering! Nu train ik er iedere dag tien minuutjes op. Inmiddels ben ik al ver voorbij Zuid-Frankrijk geroeid, dichte grenzen of niet. En ik heb veel meer energie.
Ik kan aardig relativeren en de positieve kant van de dingen zien, de mogelijkheden ook. Meditatie helpt daarbij, die brengt rust en inzicht maar ook geluk, liefde en licht. Dat breng je zo ook weer in de wereld, want jouw energie beïnvloedt je omgeving. Negativiteit trekt je alleen maar naar beneden, maakt hopeloos, machteloos. Terwijl een positieve kijk er juist voor zorgt dat je op ideeën komt, stapjes kunt zetten, hoe klein ook. Zelf gebruik ik deze tijd om aan een boek te schrijven. Ik wil dat al zo lang, dus dit is een mooie kans.   

Er kan echt iets veranderen
Ik ben veel in de tuin bezig. Ik vind het fijn om samen te werken met de natuur, om te zien dat er veel insecten van meegenieten: vlinders, bijen, lieveheersbeestjes. En allerlei vogels. Ik ben gezegend met een oog voor detail, zie de schoonheid of humor ook in kleine dingen. Het fijne daarvan is, dat je niet veel nodig hebt om je vervuld te voelen.
Iets waar ik mij ook mee bezig houd, is zwerfvuil rapen. Voor de corona vaak op het strand, maar nu is het parkje in de buurt mijn ‘project’ geworden. Met name sigarettenpeuken zijn gemene vervuilers, omdat ze onder dat onschuldig ogende papiertje bestaan uit plastic, en naast chemicaliën ook zware metalen bevatten. Het parkje zelf is een plaatje, een mooi ontwerp van de befaamde landschapsarchitect Leonard Springer. De hoveniers van de gemeente hebben zelfs het gevoel dat ze daar in hun eigen tuin werken. Maar het trekt ook veel hangjongeren, jongens die zich in deze tijd natuurlijk flink vervelen. Ik ruimde en ruimde, maar op een bepaald moment werd ik zo moedeloos van alle troep, dat ik er niet meer heen wilde. Samen met mijn man had ik om acht uur ’s avonds nog opgeruimd en de volgende ochtend lag het weer vol blikjes, flessen, pizzadozen, plastic verpakkingen en honderden peuken. Maar toen bleek dat er meer mensen waren die opruimden! En dat anderen besloten om mee te gaan helpen als ze ons bezig zagen…  Op dat moment besloot ik om de jongens aan te spreken, ze uit te leggen dat die peuken gevaarlijk waren voor de vogels (dat komt aan) en dat zij nog langer met de Aarde moesten doen dan alleen vandaag. Ze beloofden stuk voor stuk om op te ruimen. Daarmee was het nog niet klaar, want degenen die pas kwamen als het donker was, vielen daarbuiten. Maar er verschenen handhavers die een oogje in het zeil beloofden te houden en ervoor zorgden dat de prullenbakken extra werden geleegd. De situatie is nu echt verbeterd! Zulke dingen laten zien, dat er wezenlijk iets kan veranderen.

Onbewuste stormen
Hoe het verder gaat na deze tijd en of er ook op grotere schaal definitief iets verandert, we zullen het zien. Terug naar het oude kan haast niet meer, al was het maar omdat er in de maatschappij van alles is ontwricht en omdat veel mensen zich duidelijker bewust zijn geworden van de waarde van de natuur, van onze Aarde. Hoe heerlijk die schonere lucht eigenlijk is. Het begint langzaam tot ze door te dringen en ik vind dat veelbelovend. Duurzaamheid wordt steeds hipper en uiteindelijk kan er een echte omslag komen. Nog niet zo lang geleden was yoga iets voor geitenwollensokkentypes. Kijk nu eens hoe gewoon het is… Zorgen voor onze Aarde, waar we allemaal graag langer mee willen doen dan vandaag, heeft prioriteit. Beter omgaan met de dieren, die in feite onze familie zijn, want ook wij zijn een stukje natuur.
Echte verandering komt van binnenuit, die hoef je niet af te dwingen. Als we eenmaal begrijpen hoe vernietigend we onbewust eigenlijk bezig waren, dan kunnen we niet meer terug. Dat wil je dan ook niet meer. Echte verandering komt op een breder niveau ook van onderaf. Die veroorzaakt een opwaartse beweging, waardoor er wel iets moet gaan verschuiven. Allemaal zijn wij een klein lichtje, allemaal hebben we invloed op onze omgeving en we steken zo andermans lichtje ook aan. Je hebt veel meer invloed dan je denkt. Vraag je af wat je nu echt wilt en luister naar je hart. Zo zie ik het, zo voelt het voor mij.
       
Ik zoek uit nieuwsgierigheid de symbolische betekenis op van het sterrenbeeld De Grote Beer, dat zich zo nadrukkelijk liet zien, vannacht. En dit vind ik: ‘De heldere ster in zijn staart is Benetnasch, die ons aanspoort om de onbewuste stormen te bedaren die in en buiten onszelf verwoesting aanrichten. Zet ze om in bewuste actie, in dienst van het Leven zelf. En bouw aan een nieuwe wereld…’ Yes, we can!

Aan het woord is: Hedy Koopman (47). Zij woont met haar man Marcel en twee dochters (15 en 13) in Lochem. Door het vele hersenletsel dat ze in haar leven heeft opgelopen, kan ze geen prikkels verdragen.

Voor mijn ziekte was ik altijd druk. Met mijn kinderen, werk als activiteitenbegeleidster in de zorg, huishouden. En toen moest ik als gevolg van mijn hersenletsel ‘terug naar af’. Ik heb rust in huis heel hard nodig om overeind te kunnen blijven. Ons 'gewone' gezinsleven was dus al ontzettend veranderd in vergelijking met de tijd dat ik nog alles kon.

Als gevolg van de lockdown is mijn prikkelarme huis ineens vol enthousiasme en gezelligheid door onze dochters die (logisch) hun draai opnieuw moeten vinden. Voor mij voelt dat als een polonaise die de hele dag om je bureau heen loopt met alle toeters en bellen die je maar kunt verzinnen erbij, en dan in standje aller hardst. Waarbij het de bedoeling is dat je dan rustig moet zien te blijven. Ook voor mijn man en dochters is het heel pittig met een vrouw en moeder die zomaar instabiel kan zijn.

Stille strijd
Je hoort nu vaak over het missen van sociale contacten, maar weinig over de (stille) strijd van gezinnen binnenshuis zoals de onze om deze plotselinge chaos zo rustig en (geestelijk) gezond mogelijk door te komen. Daarom vind ik het belangrijk mijn verhaal te doen. Er is ook een artikel over mij verschenen op Linda.nl.
Ik zeg wel eens: hoe langer 'lang leve de lol' buiten, hoe langer deze strijd in gezinnen binnenshuis is. Ja, wij zouden alle vier zo ongelooflijk blij zijn als het gewone leven met werk en school weer een beetje doorgang kan vinden.

Kleine avonturen
Met de ambulante zorg heb ik afgesproken dat ik nu mijn energie stop in alleen het voelen wat mij energie kost en waar ik energie van krijg. Dat voelen op zich is al veel voor mij. Dus ik hou het bij de simpele dingen in het leven. Dan hou ik energie over om bijvoorbeeld een klein spelletje te doen of 'gewoon' met elkaar te kunnen eten ‘s avonds.

Vaste prik is bijvoorbeeld dat ik met de fiets op pad te ga met onze hond Sella achter in de bak. Dan gaan we de bossen en weilanden in. Heerlijk. Ook wandel ik zeker vijf keer per dag een rondje met haar. Het is zó goed dat ze er is! Voor de kinderen is ze een vriendje om mee te spelen en te praten, maar ze 'leest' mij ook. Ben ik te chaotisch, dan gaat zij ook heen en weer lopen. Ben ik rustig, gaat zij ook liggen. Ze is een mooie spiegel. En een 'excuus' om even naar buiten te gaan op de drukke momenten. Daar komt meestal een mooi fotomoment uit dat ik direct even deel in de WhatsAppgroep van ons gezin, waarmee we elkaar de mooie tussendoormomenten laten zien. Ik vind het goed om te laten weten hoe mooi de wereld om me heen is en hoe ik daarvan kan genieten. Of om te laten weten waar ik nu weer beland ben.

Toen Sella laatst naast mijn fiets mee rende, was ze me te snel en vloog ik met de fiets uit de bocht tegen een molshoop aan. Die brak de snelheid, anders had ik tegen een boom gezeten. Misschien klungelig, roekeloos, dom, maar ik kan er zo om lachen dat iets simpels als een molshoop mij en die fiets kon tegenhouden. Heerlijk, die kleine avonturen.

Foto’s en video’s maken
Van foto’s en ook video’s maken hield ik altijd al. Zo nu en dan kan ik nog wat maken, maar zelfs dat is lastig. Dus ik zoek de middenweg. Het focussen door de camera is een mooie oefening om me te concentreren. Ik moet wel alles in de automatische stand maken, het handmatig instellen is te intensief voor me. Dat geldt ook voor het bewerken op de computer, dat is veel te inspannend voor mijn ogen en brein. Alle vormen van schermen triggeren migraine. Daarom zit ik ook weinig op sociale media. Foto’s maken snel duidelijk waar je mee bezig bent. De mooiste of fijnste momenten deel ik via Instagram of Facebook, om zo contact te houden met mijn sociale netwerk en niet iedereen per se apart te hoeven appen. De vele appjes die ik krijg, zijn ontzettend lief bedoeld, maar voor mij vaak te veel.

Als een kroelkip
Iets kleins waar ik veel bewuster van geniet dan eerst, zijn bloemen. Mijn dochter Cadine werkt in een bloemenzaak en neemt wel eens iets moois mee naar huis. Ik kan me erover verbazen hoe prachtig bloemen zijn. Ook scharrel ik graag in de tuin, ik ben net onze vroegere kroelkip. Mijn doel is vaak water geven, frambozen opbinden of een dood takje snoeien, maar intussen ben ik snel afgeleid door kleine, mooie, grappige dingen in de tuin. Of ik bedenk me dat het toch wel leuk is om ergens nog een plantje te poten, zaadjes op te scharrelen of te kijken of ergens nog tomaten willen groeien. En we hebben heerlijke plekken in de tuin om me rustig te kunnen terugtrekken. Een boek lezen gaat niet, hooguit een paar krantenkoppen. De letters gaan dansen en de inhoud blijft er niet in. Luisterboeken zijn daarom ideaal voor mij. Creatief bezig zijn vond ik ook altijd al heerlijk. Ik ben ook een heel eenvoudig haakwerk begonnen. Gewoon het zitten met een koptelefoon op en dan onder nadenken de herhalende, simpele handeling verrichten, dat is fijn.

De timer, mijn maatje
Ik zet steeds de timer, alles doe ik maximaal twintig minuten, anders glipt de tijd weg. Als ik mijn ritme kwijtraak en word geleefd door de adrenaline om me heen, dan word ik opgeslurpt. Dan doet mijn stopknop het niet meer, totdat ik knallende hoofdpijn heb of ontplof. Dat gebeurt helaas soms, ik ben er niet trots op, ik vind ik heel naar. De stand is nu 'rode magneet', dus ik stop, ik ga weer even liggen.