Aan het woord is: Sandra Brandt (46), moeder van drie kinderen (11, 8 en 6) die vier dagen per week bij haar zijn. Zij schreef het boek Klaagvrije Maandag, 7 sleutels voor een rijker leven. Daarnaast produceert ze de Klaagvrij Leven Podcast en deelt ze inspiratie op haar YouTube-kanaal. Hoe kijkt zij als klaagvrij-expert naar deze tijd?
Klaagvrij leven Vier jaar geleden ben ik bewust gestart met klaagvrij leven. Van die jarenlange beoefening pluk ik nu de vruchten. Zoals de keuze hoe ik met mijn ziek zijn en herstellen wilde omgaan. We hebben ook een keuze hoe we in deze tijd willen staan. Ik besloot om dat vanuit nieuwsgierigheid te doen en niet vanuit angst en controle. Hiervoor is het belangrijk om mentaal sterk te zijn, zodat je steeds kunt meeveren en bijschakelen waar nodig. Vandaar dat ik vanaf dag één ook zo bewust aan de slag ging met voeding, beweging, slaap en voldoende contacten. Ik beschouw de lockdown als een welkome fase in het leven. Er is minder mogelijk maar eigenlijk ook veel meer. Denk aan de verbinding die er nu is tussen mensen en de creativiteit die loskomt. Ik kan ook meer de moeder zijn die ik altijd al had willen zijn. Doordat er minder mogelijk is, heb ik minder versplinterde aandacht en ben ik er beter voor de kinderen. Het is de kunst om te erkennen wat je overkomt en daaraan iets toe te voegen. Op vakantie naar Italië Kinderen resoneren met hun ouders. Op de eerste dag van de lockdown heb ik dus niet gezegd dat het zo vervelend is dat ze niet naar vriendjes kunnen. Ik keek naar wat er wél kan en zei: wij hebben coronavakantie waarin we ook wat schoolwerk op de laptop gaan doen. Dat was niet vreemd voor ze, want ze werkten op school ook vaak online. En het gaat dan ook heel organisch zonder dagschema. Ik kijk gewoon wanneer het wat tijd betreft klopt voor ons en dat werkt goed. Als de oudste twee schoolwerk doen, speel ik vakantietje met de jongste. Ik lig dan op mijn rug met m´n voeten omhoog waar hij met zijn buik op ligt. Ik vraag hem: ‘waar gaan we naartoe op vakantie?’ Ik weet nog dat hij in de begintijd riep: ‘Naar Italië!’ Hij had natuurlijk geen flauw benul wat daar gaande was. Pas twee weken later kreeg hij dat een beetje door, want terloops heb ik mijn kinderen verteld over de ernst van corona voor velen over de hele wereld. Maar ik vertel net zo goed over de kansen die het brengt. Aangezien dit een tijd is waar wij de rest van ons leven op terug zullen kijken, maak ik er het beste van en focus ik op wat er wél kan. Ik zie dat het de kinderen goed doet. We sjoelen, we voetballen op het afgesloten parkeerterrein van de supermarkt en we eten eens pannenkoeken in ons tuinhuisje. En ik heb tijd om met aandacht te koken. Ruziën doen we overigens ook nog steeds, het is uiteraard niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Werken in de zorg Ik ben zzp’er. Ik geef trainingen en word als teamcoach ingehuurd. Maar bij de corona-uitbraak werd direct duidelijk dat dat van de baan was. Ik schakelde snel. Als het namelijk niet meer mogelijk is om op die manier bij te dragen, dan zijn er vast andere manieren, zo dacht ik. En zo kwam het dat ik dezelfde week nog een contract kreeg in een zorginstelling voor acht uur per week. Want als de ene vorm (trainingen geven) niet kan, dan is er vast een andere. En dat was mijn oude vak. Ook mijn keuze om aan deze blog mee te werken, komt voort uit mijn wens me in te zetten voor het geheel. In de instelling waar ik werk, hebben tien mensen corona, niet op mijn afdeling. Ik heb ook vrienden die mensen kennen die eraan zijn overleden. Ik zal niet graag op een afdeling met corona werken, ik ga het niet opzoeken, maar als de nood aan de man is, doe ik het wel. Dan kan ik alleen mijn moeder van 77 niet meer zien. Nu tuinieren we nog samen op gepaste afstand. Voel je je opgesloten of vrij in jezelf? Veranderingen horen bij het leven, er is altijd beweging, alles gaat altijd anders dan je misschien had verwacht. Dus in essentie is er ook met de komst van corona niets wezenlijks in het leven veranderd. De vorm is alleen veranderd, maar we gaan steeds van de ene vorm in de andere vorm over in het leven. Hoe je naar de dingen kijkt, bepaalt jouw werkelijkheid. Natuurlijk maak ik me ook wel eens zorgen, maar er is altijd meer mogelijk dan je denkt. Welke taal bezig je, welke woorden kies je. Dat is bepalend voor je mindset. Vertel je dat je opgesloten zit, dan is dat ook zo. Het opgesloten gevoel zit dan in jou. Je hebt de keuze om je je van binnen vrij te voelen. Je mag deze tijd ook aannemen om te groeien. Het is aan jezelf wat je kiest. En die keuze bepaalt voor een groot deel je gedrag. Ook voeding, beweging, rust en sociale contacten zijn bepalend voor je mentale kracht. Durf te ontvangen en genieten Misschien zijn er mensen die het lastig vinden om te lezen dat je ook kunt kiezen hoe je om gaat met deze tijd. En dat het ook mogelijk is om er mooie dingen in te zien. Het is niet mijn bedoeling mensen te kwetsen. Toch spreek ik me nu wel uit. Anderhalf jaar geleden ben ik gestopt met sociaal gewenst meepraten. Soms lijkt men meer belang te hechten aan drama dan aan het mogen genieten. Dat heeft te maken met ons reptielenbrein dat voortdurend kijkt of er gevaar is. Het lijkt alsof drama meer waarde heeft. Dat merk je ook aan mensen die zich verontschuldigen als ze vertellen dat ze ook genieten van deze tijd. Alsof er schuld op zit. Terwijl je zowel compassie kunt hebben voor mensen die het moeilijk hebben als kunt genieten. Dat begint met jezelf toestaan dat ook jijzelf liefde en steun mag ontvangen. Dat je niet altijd maar hoeft te geven, maar ook mag ontvangen. Dat je ook inziet dat mensen dit willen geven. Mensen doen dat dan ook meer. Als je altijd de redder bent, hoef je dat niet nu ook te zijn als je eigenlijk op instorten staat. Pak de telefoon en bel je vrienden. Vraag ze om hulp. In flow een boek schrijven Door mijn veranderde mindset heb ik in een jaar tijd in flow een boek kunnen schrijven. Het lag aan mijn nieuwe aanname dat creativiteit er altijd is en dat flow met mij wil samenwerken. Je moet alleen even de deur openzetten en de flow verleiden. Dat deed ik steeds door in het schrijfcafé te gaan zitten en te beginnen met een lekkere kop koffie en fijne muziek. Dan kwam de inspiratie. In flow is hoe we het liefste willen zijn, want dan voelen we ons veilig, verbonden. In die tijd had ik veel aan het boek ‘Big magic’ van Elizabeth Gilbert. Dat ligt nog steeds boven op mijn stapel met inspirerende boeken. Ik maakte een filmpje over het schrijven in flow. Mooiemensenverzameling Door mijn veranderde mindset heb ik ook andere mensen om me heen gekregen. Het zijn mensen die zich verantwoordelijk voelen voor hun eigen mentale en fysieke herstel, die niet met mij of anderen mee klagen en hun kwaliteiten durven in te zetten. Een mooi recent voorbeeld wil ik hier wel delen. Mijn uitgever mailde met de beslissing dat de royalties nu niet uitbetaald konden worden door teruggelopen omzet. Er stond in de mail dat ik moest vertrouwen dat het om uitstel ging en niet om afstel. Voorheen had ik mensen om me heen gehad die hierop hadden gereageerd met: 'zie je wel, het is altijd gedoe met uitgevers.’ Maar nu heb ik een mooiemensenverzameling waar ik dit mee besprak en wat ertoe heeft bijgedragen dat de volgende dag het geld op mijn rekening stond. Klaagvrij, ook naar mijn uitgever. Het heeft ook te maken met het feit dat ik het mijzelf toesta dat het beter mag zijn voor mij, dat ik een mooiemensenverzameling mag hebben en dat ik durf te volgen wat voor mijn gevoel klopt.
1 Comment
Aan het woord is: Marget de Haas (59 jaar). Zij woont in Zandvoort én in Twente bij haar vriend Dik. Twee jaar geleden kreeg ik een burn-out en een jaar later werd de diagnose CVS of chronisch vermoeidheidssyndroom vastgesteld. De vermoeidheid speelde namelijk al jaren langer. Het eerste jaar van mijn ziek-zijn bestond uit überhaupt de dag door zien te komen, veel thuis zijn, veel slapen, heel basic. Ik realiseerde mij dat ik de laatste jaren vooral in de overlevingsstand had gestaan. Ik wist: dat nooit meer, ik wil alleen nog maar doen waar ik blij van word; leven in plaats van overleven.
Hamsteren? Er is zoveel te plukken Vlak bij mijn huis in Zandvoort heb ik een volkstuin en daarin werken deed me erg goed. Als ik bezig ben met inzaaien of onkruid weghalen, kan ik al mijn gedachtes en de tijd kwijtraken, het werkt meditatief voor mij. Ik voel me dan echt verbonden met de Aarde. In deze tijd van corona ervaar ik de helende werking van de natuur nog sterker. Momenteel zijn en blijven we voorlopig in Twente, waar Dik in een ruim huis woont. In zijn flinke tuin heeft hij voor mij bakken gemaakt waarin ik kruiden en groenten kan kweken, zo lief. Ik word blij van elk nieuw sprietje en blaadje rucola en spinazie. En ook als ik door de natuur loop, ben ik zo blij als een kind als ik weer wilde (on)kruiden vind. Bij het nieuws over het hamsteren dacht ik ook: dat hoeft helemaal niet, in de natuur is zóveel aan waardevols dat je zo kunt plukken! Ik had Dik leren kennen in de tijd dat ik net mijn burn-out kreeg. Vrij snel kregen we een relatie en ik ben nu veel bij hem. Het vele samen zijn gaat goed. Ik heb altijd geroepen dat ik veel tijd voor mezelf nodig heb. Nu merk ik dat ook als we samen zijn, ik nog steeds mijn eigen dingen kan doen. En ik vind het in dit ‘anderhalvemetertijdperk’ wel héél fijn om iemand te kunnen knuffelen. Naar binnen keren: waar word ik blij van? Aan het eind van mijn tweede jaar ziek zijn kreeg ik wat meer energie om sociale contacten aan te halen en weer eens te dansen of naar een festival te gaan. Ik wilde ook in Twente wat voelsprieten uitgooien en had me aangemeld als vrijwilliger bij het Landgoed Algoed, waar ook het absurdistisch bewustwordingsfestival Ooh La La wordt gehouden. Blij was ik ook om per 1 april te starten met een baantje. En toen kregen we in Nederland te maken met corona. Net nu ik op het punt stond om weer meer de buitenwereld in te treden, kon het niet. Ook mijn baantje ging niet door, ze durfden het in deze tijd niet aan om het contract te ondertekenen. Ik baalde er eerst van, maar nu zie ik het als bonustijd. Ik heb nog meer rust om naar binnen te keren en te voelen waar ik echt blij van word. Wat zijn dingen die ik echt wil doen? Die ik echt belangrijk vind? Een jaar geleden startte ik met een schriftelijke cursus kruidengeneeskunde en een online cursus ‘Leven in harmonie met de natuur’, van Harmony Center, super inspirerend. Ik heb beide succesvol afgerond. En nu volg ik nog een derde training, waarbij we maandelijks fysiek bij elkaar komen. Na de eerste bijeenkomst kwam de uitbraak van corona. Dus ook deze cursus kan voorlopig niet doorgaan. Ondertussen maak ik van alles met medicinale kruiden uit de tuin en de natuur. Thee, zalf, tinctuur. Op de foto’s zie je het proces van douchegel, die ik heb gemaakt met Calendula (goudsbloem). Wellicht ga ik ook professioneel iets met kruiden doen. Ik ben echt helemaal gepassioneerd geraakt en het lijkt me super fijn om ook anderen daarin mee te nemen. Daar wil ik nu al een voorzichtige start mee maken, door mijn kennis te delen via blogs op Facebook. Gewoon omdat ik het leuk vind. Onder een vergrootglas Ik hoop en wens dat mensen dichter bij de natuur gaan leven. In de laatste decennia draaide het erg veel om meer en sneller. Als we niet zoveel hadden gevlogen en op een kluitje in steden zouden wonen, hadden we geen pandemie gekregen. Nu heeft onze Aarde een soort sabbatical. We vliegen en rijden minder. Het is duidelijk drukker met wandelaars en fietsers. Ook meer Twentenaren gaan hun mooie omgeving ontdekken en merken denk ik wel dat de natuur helend werkt. Voor de mensen die nu gedwongen thuis zijn, is deze tijd een soort sabbatical waarin je nog meer kunt nadenken en voelen: wat vind ik belangrijk in het leven? Onze manier van leven op Aarde ligt onder een vergrootglas. Ik liep vanochtend langs een schoenwinkel en zag daar de witte gympen die ik al heel lang wil hebben. Ineens vroeg ik me af hoe belangrijk ik dat echt vind. Ga ik nu die winkel binnen? Ik kan best zonder die schoenen. Ik hoop dat mensen zijn wakker geschud en zich beseffen dat we niet kunnen doorgaan met de 24-uursmaatschappij en spullen kopen. Ik wens dat er een collectieve bewustzijnsverandering plaatsvindt dat we goed gaan zorgen voor lichaam, geest en ziel. En vooral: dat we ons verbinden met de Aarde. De planeet redt zich wel, die hoeven we niet te fiksen. Wij moeten zelf veranderen door letterlijk meer met de voeten in de aarde te staan en te voelen dat we één zijn met alles dat leeft. Ik voel ook dat de groenten en kruiden die ik kweek, een heel andere energie hebben dan die van de massale landbouw die in de winkels liggen. Vanuit vertrouwen creëren Ik vind het fijn te merken dat ik niet in de angst schiet van corona. Niets menselijks is mij vreemd uiteraard. Kijken naar het journaal haalt me uit balans. Daarom let ik erop niet te veel te lezen en horen over corona. Complottheorieën op Facebook halen mijn vertrouwen al helemaal omlaag, omdat ze het ego en angst voeden. Eckhart Tolle schrijft hier bijvoorbeeld over in het boek ‘Een nieuwe aarde’, een van de boeken waarvan ik na een eerste keer lezen al dacht ‘dát is ‘m voor mij’. De kunst is om bij angst een stap naar achter te doen. De natuur in gaan helpt mij dan. Dan kom ik weer in vertrouwen. Een andere inspiratiebron zijn voor mij de boeken van Anastasia, een spirituele vrouw die als kluizenaar zelfvoorzienend in een Russische taiga woont. Zij heeft een revolutie veroorzaakt met haar leefwijze in verbinding met de Aarde en je ziet steeds meer mensen die dat ook doen. Daarnaast ben ik jaren bezig geweest met ‘Een cursus in wonderen’. Het uitgangspunt daarin is dat we als mensen creators zijn en – samen met het Goddelijke - onze eigen werkelijkheid scheppen. Creëren we gezamenlijk, dan is de creatiekracht nog sterker, we kunnen dan meer voor elkaar krijgen. De wereld die wij zien, weerspiegelt slechts onze eigen ideeën, wensen en emoties. Je kunt niet altijd kiezen voor wat er om je heen gebeurt, maar wel hoe je erop reageert. Ik ga zelf nog nadenken hoe ik straks vanuit vertrouwen de wereld in kan stappen. Dat ik ervan kan uitgaan dat ik genoeg kwaliteiten heb en dingen kan creëren die daarbij passen. Niet vanuit de angst voor tekort. Op cruciale momenten in mijn leven creëerde ik al wat goed voor me was. De juiste dingen kwamen op mijn pad. Ik visualiseerde ook vaak wat ik wilde zien gebeuren, bijvoorbeeld voorafgaand aan een moeilijk gesprek. Dat werkte, dus ik weet dat ik het kan. Ik heb daarin veel geleerd van Tineke Lehman en haar dochter Romy, die je laten zien hoe je met behulp van een ademsessie zelf contact maakt met je kern of authentieke ik. Ook krijg ik inspiratie van Bonnie Bessem en Yvette Visser van het Levenscollege. Veel mensen durven niet te veranderen en geen stappen te nemen. Maar er is gewoon geen zekerheid in het leven. Als je daarmee kunt leven en je eraan kunt overgeven, is alles mogelijk. Aan het woord is: Julia Mulder (10). Zij woont met haar ouders in Hoofddorp en is mijn nichtje. Ik slaap nog steeds als een blok. Maar nu ik niet naar school kan, kom ik wel moeilijker mijn bed uit. Als ik dan naar de wc ga, zit ik daar en denk ik ‘piepcorona’. Iets met een k. En een u. En een t. Ik wil spelen. Gun het me, wereld! Dat zeg ik dan. Soms speel ik wel met vriendinnen binnen, met LEGO of barbies, of we gaan tekenen. We hebben ook geschilderd op het raam en vier beertjes neergezet voor de berenjacht. Maar ik zie soms kinderen die geen broer of zus zijn van elkaar toch te dicht bij elkaar komen voor het raam. Ik zing dan het liedje 1,5 meter afstand. Ik heb voor dat liedje van een pvc-buis een meetstok gemaakt van anderhalve meter. Maar ook met vriendinnen komen we binnen per ongeluk wel eens te dicht bij elkaar. Dan kunnen we elkaar toch aansteken. Daarom ben ik wel voorzichtiger met afspreken. Corona of COVID-19? Ik denk vaak ‘stomme COVID-19, wanneer is het nou over?'. Ik wil zonder afstand spelen. Ik gebruik ook het woord corona, maar COVID-19 is een nettere naam. Ik vind het wel eng als papa en mama vertellen hoeveel doden erdoor zijn. Het jeugdjournaal kijk ik normaal altijd op school in de pauze, maar nu niet. ‘s Avonds kijk ik ook geen nieuws, dat ben ik zat. Ik kijk StukTV, Nickelodeon en hilarische video’s op YouTube, ook over corona. En ‘Er was eens de mens’, ken je dat? Over de oerknal en hoe ons lichaam werkt en hoe een baby wordt gemaakt. School in kleine groepjes Met school gaat het goed. We zijn allemaal ingedeeld in vaste groepjes van vijf leerlingen. In de afgelopen weken heb ik geleerd hoe Microsoft Teams werkt. Ook na corona is dat handig, want als je ziek bent kun je dan toch aan school werken. In Microsoft Teams staan nu onze opdrachten voor drie dagen vooruit en we kunnen ze daarin ook inleveren. Eens per week, op dinsdag om 10.15 uur, bellen we als groepje met de juf voor uitleg over de opdrachten. Dat vind ik handig. Tussendoor chatten we, soms met beeld erbij. Ik kan ook zelf contacten toevoegen van mijn eigen school. Mama helpt me als ik heb uitgelegd welke opdrachten ik heb. Kilometers berekenen en spelling vind ik normaal al niet zo makkelijk en dat is nu thuis nog wat moeilijker. Voor mama is het uitleggen wat lastiger dan voor mijn twee juffen en de stagemeester, want mama heeft geen uitlegboekje, digibord en whiteboard. We hadden ook een knutselopdracht voor Pasen, een konijn vouwen. Ik vind het wel fijn dat ik in een paar uurtjes per dag klaar ben met school. Dan kan ik Nintendo Switch spelen of mijn vriendinnen bellen. Showdansen mis ik niet, want ik oefen nu voor de tv met musicalles. Ik denk niet dat onze theatershow in juni met vierhonderd mensen in de zaal doorgaat. Of misschien alleen met de ouders van de kinderen en niemand anders, dat is wel eerlijk. Dan maken de ouders een filmpje en sturen ze dat door naar familie. Of ze zetten de stoelen in de zaal meer uit elkaar. Als corona over is Ik denk dat de lockdown in juli over is. Maar we moeten denk ik nog wel een jaar anderhalve meter afstand houden. Dat zal het ministerie van Gezondheid moeten zeggen. Mama liet trouwens laatst een brief zien van het ministerie van Schone Zaken dat ik een boete zou krijgen als ik mijn kamer niet zou opruimen. Dat heb ik meteen gedaan. Bleek het een 1 aprilgrap te zijn. Ik ben wel bang dat mensen straks weer allemaal naar het bos en strand gaan. Dan gaat het weer slechter met de natuur, het is voor de dieren niet fijn en we kunnen elkaar weer sneller aansteken. Misschien kunnen we dan wel een inenting krijgen. Maar ik hou niet van prikjes. Komkommers kweken Het eerste dat ik wil doen als het weer kan, is met papa in Drievliet in de Formule X, die gaat zeventig kilometer per uur en twee keer over de kop. En twee maanden voor corona wilde ik al naar McDonalds, maar papa en mama wilden dat niet. Ik wil dan een Happy Meal bestellen. Of kipnuggets en een McFlurry. Dan bestel ik voor pap en mam wel pizza. En ik wil naar opa en oma. En bij Ikea nieuwe verf kopen, die is heel fijn om mee te schilderen. Natuurlijk wil ik ook weer gewoon spelen met vriendinnen. En ik kweek zelf komkommers, kijk, ze groeien goed. Ik vind ze heel lekker. Als de corona over is, ga ik ze misschien wel verkopen met salade voor drie euro. Ik ben wel goed in afrekenen. |
Copyright © 2020