Aan het woord is: Jules Bakker (42). Hij had zijn huis verkocht, bijna al zijn spullen weggedaan en zijn baan als grafisch vormgever opgezegd om op wereldreis te gaan. Halverwege brak hij die vanwege de corona-uitbraak af.

Een jaar lang lente, dat leek me heerlijk. Ik had geen vastomlijnd plan welke landen ik wilde zien, ik wilde steeds na een week of twee verder trekken en zo met het lenteseizoen mee reizen over de aardbol. Maar dat plan heb ik losgelaten, want het is vanwege de verschillende hoogtes van landen en de ligging ten opzichte van de evenaar niet zo dat je zeg maar met de lente mee kunt opschuiven naar het oosten. Na een aantal maanden reizen was ik Taiwan rond aan het fietsen toen ik voor het eerst hoorde over corona. Iedereen droeg mondkapjes. Ik niet, want ik wist niet waar ik er eentje kon kopen en voelde me ook wel veilig met alle bescherming van de anderen. Voor China gold toen al een negatief reisadvies, maar Taiwan stond nog op groen. Ik denk dat ze er allemaal een mondkapje droegen omdat ze eerder zwaar getroffen waren door SARS.

Nieuw-Zeeland op slot
Vanuit Taiwan ben ik naar Nieuw-Zeeland gegaan. Toen ik er aankwam, was er nog niets aan de hand, terwijl Nederland al vijf weken te maken had met corona. Op een gegeven moment kregen alle reizigers twee dagen de tijd om zich naar een plek te begeven waar ze een paar weken zouden kunnen verblijven, omdat de wegen afgesloten werden. Als ik ergens naartoe wilde gaan, vroeg de politie me onderweg waarheen ik wilde en waarom. Zonder noodzakelijke reden tot reizen werd ik verzocht weer terug te keren. Op supermarkten na was alles dicht en de temperatuur van mensen werd opgenomen. Op dat moment was ik met een reisgenote, een vriendin van mij, en we besloten naar Christchurch te gaan, de grootste stad op het Zuidereiland. Dat leek ons handig, want daar is een internationaal vliegveld. We hadden Zuid-Amerika op het oog. Maar ook Air New Zealand stopte met vliegen en repatriëren bleek nog de enige optie. Diverse vliegtuigmaatschappijen cancelden steeds vluchten. Ik werd er niet onrustig van, maar in het motel waar we zaten, waren ook reizigers die in de problemen kwamen, omdat ze het geld voor de geannuleerde tickets niet op dat moment terugkregen en steeds weer een vlucht boekten in de hoop naar huis te kunnen. Zo bereikten sommigen de limiet van hun creditcard. Dat was wel heel droevig. Mij lukte het uiteindelijk half april om naar Nederland te vliegen. Een vriendin had op Facebook een bericht over beschikbare woonruimte in Haarlem gezien en daar kon ik terecht.

Nederland als losgeslagen bende
Net weer in Nederland voelde het voor mij als een losgeslagen bende met zoveel mensen op straat, winkels open. Een groot verschil met de strenge lockdown in Nieuw-Zeeland. Daar hielden mensen zich ook strikt aan de maatregelen, ze zijn vanwege de frequente aardbevingen gewend orders van de regering op te volgen.
Ik ging er ook gewoon in mee, ik ben geen type dat lastig gaat doen, ik neem het zoals het komt, ik voeg me naar de regels in een land. Misschien heb ik wat dat betreft de beeldvorming rondom de Nederlander in het buitenland wel wat verbeterd, haha. Ik heb er geen mening over wat ik beter vind, de lockdown van daar of hier. Ik heb gewoon niet snel mijn mening ergens over klaar. Ik aanschouw vooral en neem het zoals het komt.

Even naast de maatschappij
Het eerste halfjaar reizen is me heel goed bevallen en in totaal een jaar weggaan voelde behapbaar, ik mis alles dan één keer. Eén keer de verjaardagen van familie en vrienden, één keer het internationale jeugdbadmintontoernooi dat ik jaarlijks organiseer, één keer het bevrijdingsfestival. Dus ik ga zeker nog een halfjaar op pad. Ik houd een paar websites over de wereldwijde coronasituatie in de gaten, zoals die van IATA. Het eerste land dat opengaat, daar ga ik heen. Maar alleen als er niet allerlei reserveringsregels gelden die toch een quarantainegevoel geven. Ik hoop dat het over een maand of twee, drie mogelijk is.
Als het een halfjaar zou duren voordat ik weer weg kan, dan zou ik me nutteloos gaan voelen. Maar voor nu voel ik geen stress over het wachten. Even naast de maatschappij staan voelt wel lekker. Ik ben gewoon blij als de zon schijnt. Het is wel wat saai. Na het vele wandelen hou ik daar inmiddels niet meer van, haha.

Bevrijdend
Niets te doen hebben hier in Nederland zet me ook niet sterker aan tot nadenken. Hoewel ik de merkwaardigheid van ruim veertig jaar onafgebroken werken wel nog meer begin in te zien. Jarenlang voelde het voor mij als geen keus hebben, het leven was gewoon zo. Maar ik vind het toch wel een erg verstikkend regime wat we onszelf aandoen. Misschien hoort het ook bij de midlifecrisis dat ik daar zo over nadenk. Ik vond het niet niks om dak- en werkloos te worden en als ik mijn wereldreis heb afgemaakt, zal ik ook wel weer met frisse tegenzin aan het werk gaan. Maar als ik erbij nadenk, ook bij weer een vaste woonplek krijgen, voelt het als bij mijn keel gegrepen worden. Het voelde zo bevrijdend om mijn huis uit 1898 te verkopen. Zo begon mijn plan van de wereldreis. Er zou een noodzakelijke, dure verbouwing aan het huis aankomen en ik dacht: met dat geld kan ik ook heel andere dingen doen. Ik zag ook hoe mijn moeder van 72 inmiddels niet meer goed op reis durft en dan denk ik: ik wil niet alleen maar sparen voor later.

Eigen plan trekken
Het was erg grappig om te ervaren hoe verschillend mensen reageerden toen ik vertelde dat ik mijn baan had opgezegd, mijn huis had verkocht en bijna al mijn spullen had weggedaan om te gaan reizen. De ene helft begreep me totaal niet, de andere helft was heel enthousiast. Bij sommigen had ik ook precies een tegenovergestelde reactie verwacht dan ze gaven, juist enthousiasme in plaats van ontsteltenis of andersom. Ik trok me in ieder geval niets aan van hun meningen, dat is wel echt een voordeel van ouder worden. Dat was ooit wel anders. Toen ik een bedrijfsfiets had gekocht en me afvroeg wat ik er eigenlijk mee zou doen, zag ik in het centrum van Haarlem een vertrekpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Zo kwam ik op het idee: een week later vertrok ik op de fiets daarheen. Ik had bij wijze van spreken nooit verder gefietst dan naar de badmintonclub in Haarlem, dus ik zag de reacties al voor me... Ik vertelde daarom alleen tegen mijn moeder en een paar andere naasten over mijn reisplan. De tocht is niet van spirituele betekenis voor me geweest. Inzichten krijg ik toch elke dag wel. Ik heb een mooie dag als ik lekker heb gegeten en een ooievaar heb gezien, bij wijze van. Ik ben misschien wel onbedoeld bekwaam in mindful zijn. Wel kalmeerde de fietstocht me. Ik kreeg bijvoorbeeld weer een heel ontspannen arm waarmee ik weer in leesbaar handschrift kon schrijven zoals ik het had geleerd van juf Gerda, haha.

Ik hoop dat meer mensen zich gaan afvragen of de invulling van hun leven is wat ze willen. Ik ken veel mensen voor wie het goed zou zijn om een tijdje te gaan reizen. Ook om met eigen ogen te zien hoe anderen op de wereld leven en te beseffen dat we in Nederland bij de 3% van de meest welvarende landen horen. Maar, net als bij goede voornemens aan het begin van het jaar, denk ik dat veel mensen veranderingen uiteindelijk niet daadwerkelijk doorvoeren. Ik geloof ook niet in de anderhalvemetersamenleving. We staan gewoon in de pauzestand. Nu we aan het versoepelen zijn, zijn mensen niet meer te stoppen.

Aan het woord is: René Laenen (45), hij woont in Hoofddorp, werkt bij een verffabrikant als sales promotor en is medeoprichter van Beards4Life. De vijf mannen zouden op 3 juli 'Rondje Nederland' rennen en geld ophalen voor de Hersenstichting. Het kan door corona niet doorgaan. Via de Facebookpagina en Instagram kun je de laatste stand van zaken volgen.

Ritchie, Maarten, Sven, Frank en ik kennen elkaar van obstakelruns. Dat zijn hardloopevenementen, vaak door de natuur, waarbij je onderweg allerlei obstakels tegenkomt. Bijvoorbeeld door modder glijden, door sloten zwemmen, over houten muren en touwnetten klimmen, en onder prikkeldraad door kruipen. Het gaat er niet om hoe snel je bent, het gaat om de duur, om het opzoeken van je fysieke en psychologische grenzen in de sport. Een van de baarden (Ritchie) kwam op het idee om als een team Rondje Nederland te gaan lopen. Op eentje na hadden we allemaal een baard en zo werd het Beards4Life. Die vijfde heeft zijn stoppelbaardje ook laten groeien.

Binnen het obstakelrunwereldje zijn we redelijk bekend geworden doordat we hebben meegedaan met wereldkampioenschappen en filmpjes maken. En het is een relatief klein wereldje, je komt altijd dezelfde mensen tegen. In de top van Nederland ken ik 150 tot 200 mensen die aan bijna elk evenement deelnemen. Het is ook een broederlijke community waarbinnen iedereen elkaar het beste gunt. In een wedstrijdje zijn we elkaars tegenstander, na de wedstrijd drinken we samen een biertje. De community is ook erg begaan met goede doelen, zoals we wel gemerkt hebben toen we met dit plan naar buiten kwamen. Dat vind ik wel vrij uniek. Bij andere sporten zie ik het veel minder.

Rondje Nederland in het water gevallen
Een van ons team heeft te maken gehad met depressie. Hij zegt: 'ik ben er pas beter uit gekomen toen ik meer ging sporten, toen ik m'n koppie leeg kon lopen.' Je bent natuurlijk niet genezen van depressie zodra je gaat bewegen, maar het helpt wel. Ik merk bij mezelf ook dat ik na een zware dag weer fris ben en rust voel zodra ik heb gelopen. Samen hadden we het plan opgevat om vanaf 3 juli dit jaar een Rondje Nederland te lopen en fietsen. Ruim 1600 kilometer in 7 dagen, 24 uur per dag, non-stop, als een estafette elkaar aflossend. We lopen zoveel mogelijk tegen de Nederlandse grens als symbool voor de grens waar veel mensen als gevolg van een depressie mee te maken krijgen.
Ons evenement is in het water gevallen door corona, want we konden de veiligheid niet waarborgen en hadden te maken met de sponsoren die de nadelige financiële gevolgen van corona ondervonden. Ze zeiden: als we weer op de rit zijn, kunnen we jullie ondersteunen. Ook zouden we nu niet de aandacht voor depressie weten te genereren die we voor ogen hadden. Hoewel de urgentie van de aandacht voor depressie wel groter wordt in coronatijd. Ik merk in mijn kennissenkring dat diverse mensen veel moeite hebben met alleen zijn. Mensen die toch al niet zo lekker in hun vel zaten, krijgen corona er bovenop.

We hebben besloten rondje Nederland uit te stellen naar juli 2021. Wat we al geregeld hadden, staat nu in de ijskast. Maar het kost nog wel meer organisatie om het volgend jaar vloeiend te laten verlopen. Daarover overleggen we met videobellen, want we wonen verspreid over het land, in Hilversum, Callantsoog, Braamt en Hoofddorp.

Coronakilo's, maar wel blijven bewegen
Intussen zitten we niet stil. Hoewel, de coronakilo's zitten er bij sommige baarden wel aan, haha. Ik let nu niet zo op m’n voeding als wanneer we aan runs meedoen. Daar ga ik in het najaar weer serieus mee aan de gang. Maar we blijven wel alle vijf trainen. We zitten op het niveau dat we Rondje Nederland aan zouden kunnen en dat willen we zo houden. Ik train regelmatig met Maarten; een van de andere 'baarden' die ook in Hoofddorp woont. We plaatsen er berichtjes over op onze Facebookpagina.

Ik heb zelf nu ook veel tijd voor het trainen, want corona heeft grote impact op mijn werk. Mijn klanten zijn verfwinkels in het hele land. Ik train en coach winkelpersoneel hoe ze hun klanten kunnen adviseren over verfgereedschappen zoals kwasten en rollers. Die winkels zijn wel open, maar mijn werkgever heeft bepaald dat ik vanwege het besmettingsgevaar de winkels nu niet mag bezoeken. Ik baal ervan, want ik mis het contact met mijn klanten. Nu werk ik achter mijn computer, ik help klanten via mail met vragen of problemen. De situatie heeft er ook voor gezorgd dat mijn taken wat veranderd zijn. Ik schrijf voiceoverteksten voor filmpjes om klanten op die manier te kunnen trainen en spreek ze ook thuis in. Ik ben zeker geen hele werkdagen bezig, dus ga ik tussendoor af en toe hardlopen om weer fris achter mijn computer te verschijnen en mijn conditie op peil te houden. Verder heb ik afgelopen maand veel vrij genomen omdat ik eigenlijk op vakantie zou gaan. En afgelopen week ben ik ook een dagje op de Veluwe gaan wandelen met mijn vrouw.

Meetrainen, doneren, sponsoren
Tot volgend jaar juli organiseren we ook allerlei evenementen om meer mensen te betrekken bij dit megaproject die willen meetrainen, doneren en/of sponsoren. Ons laatste evenement was bijvoorbeeld een duurtraining, rondjes in en rond Schagen lopen in 30 uur. We hadden een estafetteschema gemaakt en ervoor gezorgd dat ook mensen die kleinere stukjes willen lopen, konden meedoen. We geven ook bij elk evenement aan wat we precies doen en wat je moet kunnen.
Daarnaast organiseert een grote partij in obstakelruns, Strong Viking, in het komende jaar de Virtual Viking. Je gaat dan niet naar een run ergens in het land, maar je rent in je eigen omgeving een van de afstanden en je plaatst daarover berichtjes op Facebook. Volgende week gaan wij als team Beards4Life meedoen om Strong Viking te ondersteunen. Wat we verder in de komende tijd kunnen doen, is afhankelijk van de coronamaatregelen. Als sportscholen open kunnen en grote groepen weer zijn toegestaan, kunnen we social trails organiseren. Dan gaan we met groepjes hardlopen door de duinen of langs het strand.

Snelstgroeiende sport
Vorig jaar was obstacle running trouwens de snelstgroeiende sport in Nederland. Ik denk dat het komt doordat iedereen het kan. Als recreant beleef je het als buiten spelen, als een klein kind mag je vies worden, klimmen, klauteren. Voor bedrijven is het een mooie vorm van teambuilding, je ziet veel inschrijvingen vanuit die hoek. En er doen vriendengroepen mee. Het is een heel sociaal gebeuren tijdens een run. Iedereen helpt elkaar, wacht op elkaar. Iemand die niet zo fit is, wordt geholpen door anderen om toch de finish te bereiken. Ik doe het als wedstrijdsport, dan zijn er regels en gelukkig ook leeftijdscategorieën zodat iedereen tegen gelijkgestemden kan racen. Ik kan niet met de jonkies meedoen omdat die veel te snel zijn, maar in mijn categorie kan ik (nog) redelijk meekomen.

Foto’s: Judith de Vos, Mantis Photography

Aan het woord is: Bart* (18), hij woont in Haarlem en studeert werktuigbouwkunde aan de TU Delft.

Ik voel me goed, misschien wel iets té goed, zorgeloos. Als een blaadje in de wind dat een beetje meebeweegt met het leven. Ik pas me aan deze tijd aan. Daardoor ervaar ik geen tegenwind. Dat vind ik bijna zorgelijk of onrealistisch misschien, gezien alle problemen die mensen door corona ervaren. Maar ja, het is zo nutteloos om me erg druk te maken over andermans gevoel, daar help ik anderen niet mee. In het begin van coronatijd had ik er wel gesprekken over met vrienden. Het was natuurlijk logisch dat corona volop in het nieuws kwam, want het heeft voor veel mensen een grote invloed op hun leven, maar mijn vrienden ik waren er op een gegeven moment wel klaar mee.

Bij minder studiepunten door naar tweede jaar
Een verandering als gevolg van corona in mijn opleiding is de verlaging van het BSA (bindend studieadvies). Normaal gesproken mogen we alleen door naar het tweede jaar als we in het eerste collegejaar minimaal 45 studiepunten hebben gehaald. Nu geldt dat we bij 30 tot 44 studiepunten door kunnen naar het tweede studiejaar. We moeten aan het eind van dat tweede jaar dan alle 60 studiepunten hebben behaald.

Online colleges en presenteren
De colleges en contactmomenten met docenten verlopen prima online. Wat niet goed gaat nu, is presenteren. Dat doen we via Zoom. Het werkt niet, omdat het niet realistisch overkomt. En online presenteren, dat doen we later toch niet. Laten we geen dingen online gaan doen die we na coronatijd alleen doen als we fysiek bij elkaar zijn. Ik zou het veel zinniger vinden om nu online te leren vergaderen bijvoorbeeld, daar hebben we later wel veel aan.

Efficiënt werken
We zitten ook in projectgroepen. Nu we daarvoor online bij elkaar komen, loopt het veel minder goed dan wanneer we fysiek bij elkaar komen. Er waren wel allerlei frutsels bij bedacht om het onderwijs voor vakken zoals lassen, 3D-modelleren, draaien en frezen wel goed te laten lopen, maar het werkt niet. Mijn medestudenten vinden de opleiding leuker dan ik en nemen de studie serieuzer, ze zijn er graag veel mee bezig. Ook met elkaar, ze zaten voor hun plezier uren met elkaar over koetjes en kalfjes te praten. Dat vond ik irritant. Ik wil graag efficiënt zijn in de tijdsbesteding aan mijn studie.
De oplossing voor mij was dat ik uit de projectgroep ben gestapt. Ik vind het wel wat lastig dat het nu meer op mijn eigen discipline aankomt als ik een deadline moet halen. Maar het is wel heel fijn dat ik nu mijn tijd veel meer zelf kan indelen en meer tijd overhoud voor dingen die ik leuk vind. Ik ben wel luier geworden dan ik al was, denk ik. Het ging voelen als vakantie. Het was ook wel goed om even te relaxen. Maar nu ben ik ook wel weer klaar mee. De komende weken moet ik denk ik wel weer wat meer gaan doen.

Feedback gegeven
We mogen feedback geven aan onze docenten en ik heb gezegd wat ik niet nuttig vind. Maar onze opleiding heeft ongeveer zeshonderd studenten, ik heb niet het gevoel dat mijn mening veel uitmaakt. En veel studenten vinden de opleiding zo leuk, dat ze geen feedback geven.
We blijven in ieder geval tot de zomervakantie online onderwijs krijgen. Hoe het daarna gaat, is nog niet bekendgemaakt.

Wandelen, een ontdekking
Nu ik niet naar Delft heen en weer reis, beweeg ik veel minder. Hardlopen vind ik te intensief en toen besloot ik te gaan wandelen. Dat vind ik wel echt een ontdekking. Het liefst loop ik dagelijks en in mijn eentje. Ik maak dan vanuit huis een rondje langs landgoed Elswout en terug. Met muziek op loop ik zo een beetje na te denken.
Fijn ook omdat ik wel erg veel thuis zit. Daar zijn we nu veel meer dan anders met zijn vieren thuis. Ik zie mijn ouders nu ook meer werken en krijg mee wat ze doen en hoeveel tijd bepaalde zaken kosten waar ze mee bezig zijn.

Gesprekken thuis
We hebben thuis ook wel gesprekken over corona. Vooral over de veranderingen in de stad. Hoe gaat die eruitzien als diverse winkels en restaurants in Haarlem failliet gaan en de online business groter wordt? Zijn de faillissementen negatief of positief voor de stad? En voor het milieu?
Ik denk bijvoorbeeld dat veel mensen nu ervaren dat ze goed via Zoom kunnen overleggen met elkaar en blijvend vaker thuiswerken. Veel kantoren kunnen dan sluiten. Dan gaan we zeker veel merken in de stad. Ik vind trouwens wel dat nieuw personeel ingewerkt moet kunnen werken op een kantoor.
Maar ik denk coronatijd voor blijvende veranderingen op het gebied van thuiswerken minimaal twee jaar zou moeten duren. Dat is denk ik niet het geval. We zullen langzaam weer in het oude ritme komen. Ik denk dat vooral de veranderingen die we nu op sociaal gebied merken, wel blijvend zijn.

Gevolgen van de reddingsmaatregelen
We hebben het ook over de vraag of het goed is dat de overheid zoveel geld stopt in het overeind houden van zoveel kleine bedrijven. Het zou natuurlijk zonde zijn als ze alsnog over de kop gaan, terwijl de staatskas leegraakt, we extra belasting moeten betalen en ons land dieper in een crisis komt. Aan de ene kant denk ik: er zal wel goed over nagedacht zijn. Tegelijk vraag ik me af hoezeer het kortetermijndenken meespeelt als gevolg van het feit dat we elke vier jaar een andere regering hebben. Het klinkt natuurlijk wel lekker in de oren van veel mensen als het kabinet laat weten veel geld te steken in het in leven houden van bedrijven. Maar we moeten ons ook afvragen of het allemaal wel te financieren is, zonder dat Nederland nog veel zwaarder in een crisis terechtkomt. Ik vind dan ook dat alleen mensen zouden moeten kunnen stemmen die weten waar een partij voor staat en kunnen nadenken over wat mensen in het kabinet zeggen en de impact die hun plannen hebben. Mensen die kunnen inzien dat er gevolgen zitten aan bijvoorbeeld de huidige reddingsmaatregelen. We zouden de Nederlandse volwassenen moeten kunnen toetsen op hun kennis. Maar dat zou een onafhankelijk instituut moeten regelen en het zou een non-profitorganisatie moeten zijn. Dus het kan denk ik niet zonder dat het corrupt wordt.

Lui, maar geen hangmat
Pas over vijf jaar zal ik gaan werken, maar ik denk er wel over na. Ik ben geen type voor de politiek, daarvoor heb ik een te sterke eigen mening, ik zal het volk niet mee krijgen. Of ik zou alleenheerser moeten worden, haha. Dat is wel complex, dat lijkt me interessant. Maar nee hoor, dat ga ik niet doen. Ik weet het nog niet precies. Eerst had ik een baan in investment banking voor ogen. Maar dat lijkt me toch te hard werken en te gemakkelijk werk. Ik kies liever iets lastigers dat ik in minder tijd kan doen, dat vind ik boeiender. Ik wil ook geen dingen in elkaar zetten, zoals ik nu in mijn studie leer. Daarom wil ik van studie switchen. Ik heb me ingeschreven voor de opleiding econometrie. Ik ben wel een rekenaar. Ik ben lui, maar mijn hele leven in een hangmat liggen, dat is ook niks voor mij. Ik heb wel afleiding nodig, ik wil iets leuks doen. Misschien ook wel iets in het buitenland. Ik vind het leuk om erover te filosoferen.

*Gefingeerde naam