Femke Jorritsma (57) woont met haar man in Zandvoort. Zij verhuren ruimtes aan groepen voor bijvoorbeeld trainingen en workshops, en faciliteren dan met catering. Fjori is de praktijk aan huis van Femke voor astrologie, familieopstellingen en het begeleiden van mensen. ![]() Mijn twee pijlers zijn astrologie en familieopstellingen. Sinds de lockdown begeleid ik familieopstellingen telefonisch en online. Normaal gesproken zijn we in opstellingen altijd gericht op wat ik de schaduwkant noem of wat je zou kunnen zien als het graven in de modder. Op het ontdekken wat de pijn in een familie is, wat er in de liefde verstrikt is geraakt. Daarin merk ik een verandering. In de sessies die ik onlangs gaf, raakten we de schaduwkant wel even aan, maar keken we intuïtief ineens veel meer naar de kracht in de familie, naar dat wat er onder de verstrikking zit. Daar is een kwaliteit die vervormd is geraakt. Dit voelt honderdtachtig graden anders dan hoe het altijd ging bij familieopstellingen. Ik merk zelf dat ik na twee decennia opstellingen begeleiden eigenlijk ook wel voelde dat de oude manier toe is aan vernieuwing. Het is niet de bedoeling om een schaduwkant te negeren, maar om helder te krijgen waar het eigenlijk om gaat. Als je juist het licht of een kwaliteit ergens in kunt zien, kun je daarmee aan de slag en daar energie uit halen. Je kunt er je eigen vorm aan geven. Ik was verbaasd over de kostbaarheid die ik er al uit zag komen. Een aantal dagen geleden deed ik via Skype een opstelling met een man die door zijn vader fysiek en emotioneel mishandeld werd. Ik vroeg of hij dieper kon voelen wat de kwaliteit van de mannenlijn is waar hij bij hoort. Ineens zag ik een blij gezicht. Hij zei dat er naast de kracht juist ook kwetsbaarheid en gevoeligheid waren. Hij straalde. De vergeving gebeurde bijna meteen. Eigen verantwoordelijkheid nemen Voordat Nederland op slot ging, merkte ik de laatste tijd al dat er in opstellingen geen sprake meer was van de oorzaken in de buitenwereld zoeken. Oude patronen van gezinnen kwamen wel naar buiten, maar de deelnemers waren erg bereid om in zichzelf te kijken, ze namen eigen verantwoordelijkheid. Zo anders dan toen ik twintig jaar geleden opstellingen ging begeleiden. Drie weken voor de lockdown begeleidde ik een groep die zo sterk de diepte in ging, de deelnemers pakten echt de essentie. Ook was er een sterke verbindende energie, iedereen was heel toegewijd. Het was zo’n veld van zuiverheid. Het viel ze zelf ook op, ze zeiden het uit zichzelf. Ik vind het heel bijzonder dat de groep achteraf gezien al een soort van afgestemd was op wat de bedoeling is voor deze tijd. En dat ik tijdens die opstelling een soort golf in me voelde die zei ‘dit is voorlopig de laatste keer op deze manier’. Toen kon ik nog niet weten dat we drie weken daarna een lockdown zouden hebben. Met de rug tegen de muur Ik zag wel wat op tegen dit jaar. Het gaat heftig worden, dat zag ik door de standen van de heel diepgaande planeten Saturnus, Pluto en Mars. Wat gaan we nou weer meemaken, vroeg ik me af. Want deze planeten zijn geen zachte heelmeesters. Ze confronteren ons steeds dieper met onze diepste pijn en waarheid. We kunnen daar niet omheen, de planeten gaan net zo lang door totdat je op gaat staan. Pluto is de planeet die de onderste steen boven wil hebben en Saturnus gaat gestaag door om alles op te zuiveren, hij gaat over de grens van leven en dood. Daarbij hebben we ook nog Jupiter, die van geen ophouden weet en ook de planeet is van nieuwe mogelijkheden. En de planeet Mars gaat over de mannelijke energie van daadkracht, niet om te veroveren en steeds meer te willen, maar juist om samen te werken met het vrouwelijke, op basis van gelijkwaardigheid. Dus de transformatie gaat heel erg over de waarde van ons leven en de kostbaarheid van de aarde. En daar mogen we een nieuwe, gezondere manier mee omgaan. We kunnen maar één kant op en dat is de goede. Maar ik had eind vorig jaar niet kunnen bedenken dat ze zo’n intense uitwerking zouden hebben in opstellingen. En dat we deze coronatijd meemaken. Het gaat nu niet meer alleen om oude karmische dingen bevrijden en loslaten. Saturnus drukt ons met de rug tegen de muur, om echt in verbinding te komen met je eigen bron. Transformeren Als mensen ziek worden, was er onbewust al een proces gaande. Er speelde al van alles, maar je kunt er nog niet naar kijken. Ziekte is een bewustwordingsproces. Je mag dieper kijken en het aangaan. Maar in je eigen tempo, stapje voor stapje. Zo zie ik ook het proces op Aarde. Wereldwijd kan het niet langer zoals we leefden, we mogen dingen gaan doen die echt met onze waarheid kloppen. In de laatste decennia zochten we als een bezetene afleiding en aandacht in de buitenwereld om maar niet met ons innerlijk bezig te hoeven zijn. Kijk bijvoorbeeld naar het gebruik van sociale media. We waren ook vaak niet meer in verbinding met hele simpele dingen. Je telt bijna niet mee als je op Bali drie yogaretraites hebt gedaan. En het ergste vind ik eigenlijk nog hoe vrouwen omgaan met zichzelf. Je bent bijna raar als je niets aan jezelf hebt laten doen. Opgespoten lippen, grotere borsten, haarextensions. Hoever ben je dan van je essentie verdwaald? Het erge is dat jonge meisjes al echt geloven dat ze er ‘perfect’ moeten uitzien. Dat raakt me altijd in opstellingen. Ik krijg ook steeds jongere mensen, al van een jaar of twintig. Door scheidingen van hun ouders voelen ze zich soms heel verantwoordelijk voor hun ouders, waardoor ze ver van zichzelf af raken. Het is zo belangrijk om een stabiele thuissituatie te creëren waarin er kwetsbaarheid mag zijn. Waarin je kunt uitspreken wat je voelt, je jezelf werkelijk kunt laten zien en er werkelijk geluisterd wordt. Ook in deze zin worden we uitgedaagd om nu in het gezin en in een partnerrelatie echt te voelen hoe de liefde voor elkaar geuit wordt. Alle planeten stonden in de elementen water of in aarde. Water staat voor gevoel, emotie. In combinatie met aarde krijg je stilstaand water, modder. Dat gaat rotten, al het gevoel was aan het gisten. Nu komen de planeten te staan in de elementen lucht en vuur. We worden gedwongen werkelijk naar de essentie te kijken. Hoe meer mensen de verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf, waar Saturnus over gaat, hoe meer we kunnen transformeren. Vuur zet daarbij aan tot nieuwe ideeën, passie, het ontwikkelen van nieuwe dingen. En lucht staat voor communicatie, dus daarin zijn we nu al op een hele andere manier bezig. Verbinden met jezelf Ik merkte al wat verandering de laatste tijd. Mensen zeiden ‘je adviseerde me te gaan mediteren, dat ben ik ook elke dag aan het doen’. Voorheen zeiden mensen vaak dat het er niet van kwam. Ik vind het zo fijn om te merken dat ieder voor zich voelt dat we op Aarde zijn om te ontdekken wie we zijn, als mens, als bewustzijn. Het is heel erg de bedoeling te gaan zien ‘wat heb ik hier te leren’. Om veel dieper in jezelf te zakken en te onderzoeken waar je het rustpunt in je leven vindt, waar je energie uithaalt en waar je van kunt genieten. Vaak zijn er nog onverwerkte emoties uit ons verleden, omdat onze generatie vaak niet heeft geleerd om gevoel uit te spreken. Het gaat erom daar heel rustig in te zijn. Zacht en liefdevol te zijn voor jezelf, te vertragen. Het doel is niet om dingen in de maatschappij neer te zetten voor het vergaren van meer aandacht en aanzien, maar om te creëren van binnenuit, vanuit liefde en zachtheid. Dan kun je niet onaardig zijn naar anderen en de Aarde beschadigen, dan lukt dat niet meer. Schilderen Het huidige proces is in 2012 al gestart met de toenmalige planeetstanden. Dat was al een heftig jaar. Mijn vader is in dat jaar ook heel plotseling en veel te jong overleden. Mijn hele leven ben ik al met creativiteit bezig, schilderen en keramiek, maar mijn inspiratie was ineens helemaal weg. Onlangs merkte ik in een meditatie dat ik altijd een opgejaagd gevoel had gehad wat betreft het creëren en nu voelde ik ‘ik moet helemaal niks’. Ik mag zakken, tot rust komen. Vanuit de rust kwam toen van binnenuit een verlangen om te schilderen. Ik heb direct een doek gepakt en een nieuw schilderij gemaakt. Dat gaf zo’n diepe voldoening en rust. Ik ben blij en dankbaar dat ik in deze tijd het schilderen heb kunnen oppakken. Het hoort heel erg bij mij en mijn familie. Mijn beide ouders waren beeldend kunstenaar en mijn vader gaf les aan de Gerrit Rietveld Academie. Ook mijn opa’s en oma’s waren creatief. Innerlijk kind helen Ook ben ik in de laatste paar weken weer aan de slag gegaan met het helen van mijn innerlijk kind. De aanleiding was dat ik flink van slag was door de televisiebeelden van ziekenhuizen in de afgelopen tijd. Een jeugdtrauma kwam als een boemerang naar me terug. Tot mijn zesde heb ik diverse keren in het ziekenhuis gelegen vanwege bronchitis. Ik had buisjes op mijn neus om door adem te halen. Ik lag aan het bed vastgebonden. Dat was toen gebruikelijk, omdat ze in het ziekenhuis bang waren dat kinderen de buisjes van hun neus afhaalden. In mijn beleving zat ik continu vast aan het bed als ik weer in het ziekenhuis lag. En vroeger mochten ouders ook maar een uurtje in het ziekenhuis op visite komen. Ik heb in die tijd een oerangst ontwikkeld en heb er daar al vaak aan moeten werken. Vanuit meditaties kan ik me nu op nieuwer energieniveau openstellen voor de kosmische bron van energie, die onuitputtelijk is. Ik kan me daar goed op aansluiten en me eraan opladen. Ik voel de overvloed die er is. Daardoor voel ik me fysiek sterk. Oervertrouwen De ruimtes in ons huis kunnen we nu niet verhuren en dat zal voorlopig wel zo blijven. Onze bestaanszekerheid is weggeschoffeld. Gek genoeg heb ik toch een soort oervertrouwen. Ik heb een paar heftige periodes in mijn leven meegemaakt waarin ik een angst voelde voor het instorten van vertrouwde dingen. Toen merkte ik ook steeds weer dat er iets anders is dat toch gewoon blijft leven in jezelf: levensvertrouwen, zo van ‘stap voor stap kom je waar je moet zijn’. Ik merk in meditatie zo’n rust. Mijn man en ik hebben eerder moeilijke tijden samen doorgemaakt, we zijn dertig jaar bij elkaar. En ook nu merk ik dat we elkaar steunen en vertrouwen hebben, dat geeft kracht.
1 Comment
Aan het woord is: Sandra Brandt (46), moeder van drie kinderen (11, 8 en 6) die vier dagen per week bij haar zijn. Zij schreef het boek Klaagvrije Maandag, 7 sleutels voor een rijker leven. Daarnaast produceert ze de Klaagvrij Leven Podcast en deelt ze inspiratie op haar YouTube-kanaal. Hoe kijkt zij als klaagvrij-expert naar deze tijd?
![]()
Klaagvrij leven Vier jaar geleden ben ik bewust gestart met klaagvrij leven. Van die jarenlange beoefening pluk ik nu de vruchten. Zoals de keuze hoe ik met mijn ziek zijn en herstellen wilde omgaan. We hebben ook een keuze hoe we in deze tijd willen staan. Ik besloot om dat vanuit nieuwsgierigheid te doen en niet vanuit angst en controle. Hiervoor is het belangrijk om mentaal sterk te zijn, zodat je steeds kunt meeveren en bijschakelen waar nodig. Vandaar dat ik vanaf dag één ook zo bewust aan de slag ging met voeding, beweging, slaap en voldoende contacten. Ik beschouw de lockdown als een welkome fase in het leven. Er is minder mogelijk maar eigenlijk ook veel meer. Denk aan de verbinding die er nu is tussen mensen en de creativiteit die loskomt. Ik kan ook meer de moeder zijn die ik altijd al had willen zijn. Doordat er minder mogelijk is, heb ik minder versplinterde aandacht en ben ik er beter voor de kinderen. Het is de kunst om te erkennen wat je overkomt en daaraan iets toe te voegen. Op vakantie naar Italië Kinderen resoneren met hun ouders. Op de eerste dag van de lockdown heb ik dus niet gezegd dat het zo vervelend is dat ze niet naar vriendjes kunnen. Ik keek naar wat er wél kan en zei: wij hebben coronavakantie waarin we ook wat schoolwerk op de laptop gaan doen. Dat was niet vreemd voor ze, want ze werkten op school ook vaak online. En het gaat dan ook heel organisch zonder dagschema. Ik kijk gewoon wanneer het wat tijd betreft klopt voor ons en dat werkt goed. Als de oudste twee schoolwerk doen, speel ik vakantietje met de jongste. Ik lig dan op mijn rug met m´n voeten omhoog waar hij met zijn buik op ligt. Ik vraag hem: ‘waar gaan we naartoe op vakantie?’ Ik weet nog dat hij in de begintijd riep: ‘Naar Italië!’ Hij had natuurlijk geen flauw benul wat daar gaande was. Pas twee weken later kreeg hij dat een beetje door, want terloops heb ik mijn kinderen verteld over de ernst van corona voor velen over de hele wereld. Maar ik vertel net zo goed over de kansen die het brengt. Aangezien dit een tijd is waar wij de rest van ons leven op terug zullen kijken, maak ik er het beste van en focus ik op wat er wél kan. Ik zie dat het de kinderen goed doet. We sjoelen, we voetballen op het afgesloten parkeerterrein van de supermarkt en we eten eens pannenkoeken in ons tuinhuisje. En ik heb tijd om met aandacht te koken. Ruziën doen we overigens ook nog steeds, het is uiteraard niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Werken in de zorg Ik ben zzp’er. Ik geef trainingen en word als teamcoach ingehuurd. Maar bij de corona-uitbraak werd direct duidelijk dat dat van de baan was. Ik schakelde snel. Als het namelijk niet meer mogelijk is om op die manier bij te dragen, dan zijn er vast andere manieren, zo dacht ik. En zo kwam het dat ik dezelfde week nog een contract kreeg in een zorginstelling voor acht uur per week. Want als de ene vorm (trainingen geven) niet kan, dan is er vast een andere. En dat was mijn oude vak. Ook mijn keuze om aan deze blog mee te werken, komt voort uit mijn wens me in te zetten voor het geheel. In de instelling waar ik werk, hebben tien mensen corona, niet op mijn afdeling. Ik heb ook vrienden die mensen kennen die eraan zijn overleden. Ik zal niet graag op een afdeling met corona werken, ik ga het niet opzoeken, maar als de nood aan de man is, doe ik het wel. Dan kan ik alleen mijn moeder van 77 niet meer zien. Nu tuinieren we nog samen op gepaste afstand. Voel je je opgesloten of vrij in jezelf? Veranderingen horen bij het leven, er is altijd beweging, alles gaat altijd anders dan je misschien had verwacht. Dus in essentie is er ook met de komst van corona niets wezenlijks in het leven veranderd. De vorm is alleen veranderd, maar we gaan steeds van de ene vorm in de andere vorm over in het leven. Hoe je naar de dingen kijkt, bepaalt jouw werkelijkheid. Natuurlijk maak ik me ook wel eens zorgen, maar er is altijd meer mogelijk dan je denkt. Welke taal bezig je, welke woorden kies je. Dat is bepalend voor je mindset. Vertel je dat je opgesloten zit, dan is dat ook zo. Het opgesloten gevoel zit dan in jou. Je hebt de keuze om je je van binnen vrij te voelen. Je mag deze tijd ook aannemen om te groeien. Het is aan jezelf wat je kiest. En die keuze bepaalt voor een groot deel je gedrag. Ook voeding, beweging, rust en sociale contacten zijn bepalend voor je mentale kracht. Durf te ontvangen en genieten Misschien zijn er mensen die het lastig vinden om te lezen dat je ook kunt kiezen hoe je om gaat met deze tijd. En dat het ook mogelijk is om er mooie dingen in te zien. Het is niet mijn bedoeling mensen te kwetsen. Toch spreek ik me nu wel uit. Anderhalf jaar geleden ben ik gestopt met sociaal gewenst meepraten. Soms lijkt men meer belang te hechten aan drama dan aan het mogen genieten. Dat heeft te maken met ons reptielenbrein dat voortdurend kijkt of er gevaar is. Het lijkt alsof drama meer waarde heeft. Dat merk je ook aan mensen die zich verontschuldigen als ze vertellen dat ze ook genieten van deze tijd. Alsof er schuld op zit. Terwijl je zowel compassie kunt hebben voor mensen die het moeilijk hebben als kunt genieten. Dat begint met jezelf toestaan dat ook jijzelf liefde en steun mag ontvangen. Dat je niet altijd maar hoeft te geven, maar ook mag ontvangen. Dat je ook inziet dat mensen dit willen geven. Mensen doen dat dan ook meer. Als je altijd de redder bent, hoef je dat niet nu ook te zijn als je eigenlijk op instorten staat. Pak de telefoon en bel je vrienden. Vraag ze om hulp. In flow een boek schrijven Door mijn veranderde mindset heb ik in een jaar tijd in flow een boek kunnen schrijven. Het lag aan mijn nieuwe aanname dat creativiteit er altijd is en dat flow met mij wil samenwerken. Je moet alleen even de deur openzetten en de flow verleiden. Dat deed ik steeds door in het schrijfcafé te gaan zitten en te beginnen met een lekkere kop koffie en fijne muziek. Dan kwam de inspiratie. In flow is hoe we het liefste willen zijn, want dan voelen we ons veilig, verbonden. In die tijd had ik veel aan het boek ‘Big magic’ van Elizabeth Gilbert. Dat ligt nog steeds boven op mijn stapel met inspirerende boeken. Ik maakte een filmpje over het schrijven in flow. Mooiemensenverzameling Door mijn veranderde mindset heb ik ook andere mensen om me heen gekregen. Het zijn mensen die zich verantwoordelijk voelen voor hun eigen mentale en fysieke herstel, die niet met mij of anderen mee klagen en hun kwaliteiten durven in te zetten. Een mooi recent voorbeeld wil ik hier wel delen. Mijn uitgever mailde met de beslissing dat de royalties nu niet uitbetaald konden worden door teruggelopen omzet. Er stond in de mail dat ik moest vertrouwen dat het om uitstel ging en niet om afstel. Voorheen had ik mensen om me heen gehad die hierop hadden gereageerd met: 'zie je wel, het is altijd gedoe met uitgevers.’ Maar nu heb ik een mooiemensenverzameling waar ik dit mee besprak en wat ertoe heeft bijgedragen dat de volgende dag het geld op mijn rekening stond. Klaagvrij, ook naar mijn uitgever. Het heeft ook te maken met het feit dat ik het mijzelf toesta dat het beter mag zijn voor mij, dat ik een mooiemensenverzameling mag hebben en dat ik durf te volgen wat voor mijn gevoel klopt. Aan het woord is: Anna Roelofsz (52). Zij woont sinds 2018 met haar man Martijn in het Franse gehucht Cartigny-l'Épinay, in het Normandische departement Calvados. Ze zouden hun bed and breakfast Le Vert Buisson met vier kamers op 1 april dit jaar openen. ![]() Verhuizen naar het Franse platteland was voor mij een eitje vergeleken bij leven met corona, als ik naar veranderingen in mijn leven kijk. Ik had gedacht dat ik me makkelijker zou aanpassen, maar ik heb ontdekt dat ik minder flexibel ben dan ik dacht. We mogen in Frankrijk maximaal één kilometer van huis gaan. Dat betekent dat ik geen wandelroutes meer kan testen, wat ik vaak deed – ook met de bedoeling gasten echt te kunnen adviseren. Een kilometer van hier ben ik nog steeds op hetzelfde landweggetje en nog niet eens bij mijn eerste buurman, zo afgelegen wonen we. Het is wel toegestaan wat verder weg te gaan als je iemand gaat helpen. Dus heb ik laatst ik eieren gebracht naar onze Engelse buren, de volgende keer combineer dat ik dat met een rondje van acht kilometer. Dat mag eigenlijk niet, maar je komt hier sowieso weinig mensen tegen. Officieel moet ik als ik op pad ga eerst een ‘attestation’ printen. Een verklaring waarop ik volledig moet invullen wat ik ga doen en die ik moet ondertekenen. Maar ik heb in vijf weken tijd slechts één keer gendarmerie gezien die erop controleerde. Auto’s hoorde ik al weinig en je ziet nu zelfs geen vliegtuigstrepen meer. Het is nog stiller geworden. Werk kan doorgaan Op 1 april zou onze bed and breakfast (B&B) opengaan. We waren bijna klaar met klussen toen de lockdown half maart begon, toen zijn we wel wat minder hard gaan werken. Binnenkort ga ik ook starten met inrichten, leuk. Financieel hebben we voorlopig geen zorgen, daar ben ik ongelooflijk blij mee. En ik kan als zzp’er les blijven geven in vertalen van Engels naar Nederlands. Dat deed ik al, maar nu dus online. De opleiding heeft het digitale onderwijs in sneltreinvaart uitgerold. Daarnaast vertaal en schrijf ik zelf, dat loopt ook door. Zo houden we het nog wel even vol. Wel mis ik mijn vrienden in Nederland meer. We kennen hier wel al wat Engelsen en hebben normaal gesproken op vrijdagavond een soort buurtborrel, maar nu niet natuurlijk. En als het erop aankomt, heeft iedereen zijn echte vrienden nodig, ik ook. Ik zoek veel vaker online contact met Nederland en ben soms bij Nederlandse digitale borrels. We hebben ook veel lol trouwens. Met vriendinnen in Nederland deel ik in een WhatsApp-groep veel memes en filmpjes, ook cynische grappen. Blijven lachen helpt. Zorgen over familie in buitenland Ik heb geen kinderen, Martijn heeft een zoon in Engeland die net vijftien is geworden. De grote vraag is wanneer Martijn hem in de armen kan sluiten. En ik maak me wel zorgen om de oude, broze ouders van Martijn in Nederland. Zij gaan elke dag zelf boodschappen doen. Ze luisteren niet als Martijn en zijn zus erop aandringen anderen dat te laten doen. Ik snap ook wel dat ze even hun huis uit willen, een boodschap doen is hun enige uitje. De zus van Martijn woont in Engeland en haar zoon werkt daar bij de politie. Als ‘bobby’ maakt hij af en toe hele nare dingen mee in deze tijd. Dat vinden wij best eng, maar hijzelf is een taaie. Arme regio In het algemeen ben ik positief ingesteld, maar soms ben ik somber en lig ik wakker van de donkere tijd waar we met z’n allen in zitten. We wonen in een arme regio. Vooral kleine zelfstandigen - vissers, bakkers, restauranteigenaren - hebben het nu heel slecht. De pizzabus is er wel nog. In Sainte-Mère-Église kun je altijd oesters uit de muur trekken zoals in Nederland een kroketje. Ik mag er nu niet komen, maar ik ben zo benieuwd of dat nog functioneert. Afhaalmaaltijden aanbieden mag, maar de meeste restaurants doen dat niet. Dat komt misschien ook doordat Frankrijk veel minder digitaal is, aan bestelsites en buurtinitiatieven via WhatsApp-groepen doen ze hier niet echt. Dus de meeste lokale ondernemers leven nu van week tot week, verder vooruitkijken kunnen ze niet. De uitbraak in Normandië is veel minder heftig dan in andere delen van het land. Ik snap daarom dat er hier stemmen opgaan om het gewone leven wat meer te kunnen voortzetten. Burgemeesters van gehuchtjes maken zich er hard voor dat de kleinere markten kunnen doorgaan. Dat heeft resultaat, een kwart mag doorgaan, al gebeurt dat niet altijd. De data die president Macron nu heeft bepaald, geven me houvast. Op 11 mei mogen de kinderen weer naar school en mogen de eerste bedrijven open. Tot half juli mogen er geen grote evenementen plaatsvinden en blijven hotels dicht. Op 29 augustus start waarschijnlijk de Tour de France. We denken ook na over onze B&B, want de anderhalvemetersamenleving duurt nog wel een tijd. We zullen ons moeten aanpassen. Dat kan bijvoorbeeld door ontbijt op de kamers te serveren en zo. De kamer zijn gelukkig groot en we hebben overal zitjes. Dag voor dag en terug in de tijd Martijn kan beter met deze tijd omgaan dan ik, omdat hij er goed in is zich te richten op dingen waar hij invloed op heeft. Mij helpt het om steeds te denken: dag voor dag, stap voor stap, ook aan deze tijd komt een eind. En ik schrijf ik veel. Ik blogde al over Normandië en ben gestart met een lockdowndagboekje. Als ik buiten een boer op zijn tractor zie, moet ik altijd direct aan het gedicht ‘En de boer, hij ploegde voort’ (Ballade van den boer) denken. Geen mooi gedicht, vind ik en ik ben ook helemaal niet religieus. Maar wat mij erin aanspreekt, is het oude ritme van het platteland. Wat er ook gebeurt, de boer gaat gewoon door met zijn werk zoals hij dat al honderden jaren doet. Dat vind ik geruststellend. Het enorme gereis naar verre regio’s gaat voorbij, want dat kan straks niet meer zo gemakkelijk denk ik. Wel jammer, niet per se slecht. We leren weer hoe we moeten aarden op de plek waar we zijn. Bevoorrecht op het platteland Op mezelf teruggeworpen worden vind ik ook wel een leuk soort uitdaging. Zo van ‘dit is de nieuwe realiteit, kijk maar wat je ermee doet’. Hoe kan ik flexibel genoeg zijn om in deze realiteit mee te gaan? Dat weer leren, vind ik echt leuk. En ik vind het heerlijk om te werken in de moestuin. Daar ben ik vorig jaar mee begonnen en het gaat nu al beter, ik heb al veel geleerd over wat wel en niet werkt. Ik hou ook van koken en bakken en ben allemaal nieuwe dingen aan het leren. Daar heb ik nu alle tijd voor. Zuurdesem bijvoorbeeld. Omdat gist overal is uitverkocht maak ik een eigen zuurdesemstarter, dat vind ik best lastig. Na tien dagen heb ik er nog maar nauwelijks leven in weten te krijgen, ik had er niet goed genoeg voor gezorgd. Echte zuurdesembakkers geven hun starter een naam. De mijne heet Thierry, naar Thierry Baudet, want die heeft vast vroeger ook te weinig liefde gehad. Online zoek ik naar tips om beter voor hem te zorgen. Kortom, ik verveel me eigenlijk nooit. Ik voel me bevoorrecht dat ik op het platteland woon. Ik ga nu de kippen even voeren. |
Copyright © 2020