Aan het woord is: Jan-Jaap van Peperstraten (42), priester en pastoor in Alkmaar en een paar omliggende dorpen. En, zoals hij op zijn Twitteraccount schrijft, is hij hoopverlener. Ik ben een paar jaar actief op Twitter (@jjvpeperstraten) en ik blog. Mijn volgers vroegen of ik mijn diensten wilde gaan streamen toen ik ze niet meer in de kerk kon geven. Maar er werden diensten op televisie uitgezonden, dus ik vond het niet zo nodig. Toen de vragen een paar weken later nog bleven komen, heb ik m'n tanden op elkaar gezet en ben ik gaan hannesen met mijn mobiele telefoon. Nu geef ik een week of vier diensten via Facebook. Het is wat behelpen, maar voorziet in een behoefte, ik krijg er veel positieve reacties op. Mensen vinden het fijn wekelijks iets van de eigen kerk terug te zien. Doordat ik vanwege mijn activiteiten op sociale media breed publiek heb en veel opvang, juist ook in crisistijd, kan ik dicht bij de belevingswereld blijven. En ik spreek kort en deel mijn preek op in drieën met een rode draad, dat maakt het begrijpelijker. Ik vertel bijvoorbeeld over het Evangelie waarin Jezus zegt 'probeer je bezig te houden met de dag van vandaag, deze dag heeft genoeg aan eigen kwaad'. Het is nergens voor nodig om je druk te maken over wat er in de toekomst moet gebeuren. Zo hou je het behapbaar. Drukst met ziekenzalvingen en uitvaarten Het drukst ben ik in de laatste weken met ziekenzalvingen en uitvaarten. Alkmaar is niet het epicentrum van corona, maar we hebben wel te maken met ruim tweemaal zoveel overlijdens als gewoonlijk. In de afgelopen jaren heb ik honderden keren aan een sterfbed gestaan en uitvaartdiensten geleid. Elk sterfbed is verdrietig, er zijn weinig mooie sterfbedden. Ik ga er wel eens mopperend heen, maar ik kom nooit mopperend terug. Het is heel dankbaar om te doen. Dat doe ik in het moment, ik kan terugvallen op veel ervaring, pas achteraf denk ik er over na. Als iemand met corona te hard achteruit gegaan is en zalving niet meer mogelijk is, geef ik de absolutie (het vergeven van zonden) vanachter glas. Ligt iemand met corona op sterven en kan ik wel het sacrament geven, dan word ik ter bescherming eerst helemaal ingepakt en krijg ik een masker op. Dan ga ik een verzegelde kamer binnen, wetend dat er iemand ligt met een dodelijk virus. Ik laat dat besef volledig los en doe wat ik moet doen, ik wil het 'monster' er helemaal buiten laten. Ik houd het altijd kort aan een sterfbed, want doodgaan is erg vermoeiend. Nu moet ik de gebeden nog korter houden, omdat het met een masker veel moeilijker praten is. Ik krijg niet genoeg adem om lange zinnen uit te spreken én geconcentreerd te blijven. En normaliter ben ik in gewaad duidelijk aanwezig in mijn rol. Nu komt er zeg maar een marsmannetje binnen dat mompelt dat hij de pastoor is. Ik ben er nog niet uit hoe ik daar vorm aan kan geven. Dat is echt zoeken. Waardig afscheid in een halfuur De voorbereiding van een uitvaart moet nu vaak telefonisch gebeuren. Dat vind ik moeilijk, want het is vaak een emotioneel gesprek, zeker als iemand vrij snel na ziek worden is overleden. Bij een uitvaart mag alleen de naaste familie nu in de kerk zijn en de dienst mag maximaal een halfuur duren. Ervoor zorgen dat het in die beperkte tijd toch een mooi en waardig afscheid wordt, vraagt veel ervaring. Op basis van die ervaring kan ik snel schakelen. Ik zie snel wat ik kan schrappen en wat belangrijk is om op in te zoomen. We schakelden in het begin voor overleg ook wel telefonisch met collega's, want sommige vormen en gebeden konden we van elkaar overnemen. Maar ieder heeft ook een eigen stijl en smaak. Meestal schrijf ik gebeden toch zelf, omdat ik woorden van een ander vaak niet bij mij vind passen. Ik leg de nadruk toch nét ergens anders. Nieuwe dagplanning Door de coronatijd ziet mijn doordeweekse dag er heel anders uit. Normaal gesproken ging ik na het ochtendgebed de deur uit om in een omringende parochie een viering te verzorgen en bij te praten met diverse mensen. Zo hoor ik bijvoorbeeld bij wie het goed zou zijn als ik er eens langs zou gaan of even bel. 's Middags ging ik andere vieringen voorbereiden. En ik had één of twee uitvaarten per week. 's Avonds was ik aan het vergaderen. Ook nu sta ik om 7 uur op. De ochtend houd ik vrij voor studie. Mijn vak bijhouden heb ik de laatste vier jaar schandelijk laten liggen. Ik heb meters aan vakliteratuur door te nemen. Daar kom ik nu aan toe en ik ben er heel geconcentreerd mee bezig. Tussendoor kan ik worden opgeroepen voor een zalving of uitvaart. Als ik daarvoor word gebeld, valt alles uit m'n handen. 's Middags bereid ik vaak uitvaartvieringen voor. De vergaderingen zijn weggevallen, ik heb opeens vrije avonden. Ik kan me niet herinneren die veel gehad te hebben. Voor mijn plezier lees ik graag biografieën, niet alleen over geslaagde levens maar ook waar mensen flink in mislukken, ik vind dat troostrijk. Op Goodreads zet ik mijn boekrecensies. Een mooie vond ik bijvoorbeeld de biografie over de Engelse dichter Basil Bunting. Zorgen over weerbaarheid van mensen Ik maak me wel zorgen over de weerbaarheid van mensen in deze tijd. Door verhalen via via en op sociale media merk ik dat veel mensen labieler zijn dan normaal, de draad een beetje kwijt zijn. Ik spreek veel mensen die zich niet senang voelen, omdat ze niet zo productief zijn als normaal. Ik had voor mezelf in de eerste coronaweken gesteld dat het goed was als ik op vijftig procent draaide. Nu zit ik op zo'n zeventig procent en op een stijgende lijn. Ik leef bij de dag. Eerst was 28 april genoemd dat er versoepeling zou komen, toen 1 juni, maar ik zie de kerkdiensten dan eerlijk gezegd nog niet starten. Dus ik heb vooruitkijken helemaal losgelaten. En ik heb een nieuwe dagorde opgepakt. Voordat ik die dagplanning had, zat ik twee weken in een tijdsmoeras, een vormeloze tijd waar ik geen grip op had, ik merkte geen verschil meer tussen ochtend, middag en avond. Ik houd me nu zoveel mogelijk aan mijn dagorde, zodat ik kan terugkijken op een zinvolle dagbesteding. Dat raad ik anderen ook aan. Ik kan me wel goed voorstellen dat het voor jongere parochianen en mensen die ineens van honderdtwintig kilometer per uur naar complete stilstand in hun werk gaan, een moeilijke bocht is. Zeker als je gevoel van eigenwaarde afhangt van werk. Dat doet me denken aan de situatie van mensen die ernstig ziek worden en ineens alleen nog maar bestaan, zijn. Zij komen vaak terecht in een crisis van zingeving. Ze vragen dan “wat betekent mijn leven nog?” Voor die mensen ben ik beschikbaar. Die mensen zoeken ook contact. Controle loslaten Er zijn mensen die uren achtereen coronanieuws kijken en zich veel bezighouden met ziekte-, opname en sterftecijfers. Het is een normale houding om als betrokken burgers mee te kijken en onze mening te hebben. Maar in extreme situaties zoals nu kunnen we niet over de schouders van instanties meekijken en alles in detail volgen. De situatie wordt er niet beter van, we hebben geen grip op wat het virus doet. Die drang om controle te hebben moet je echt loslaten, anders gaat het je volledig beheersen. Ik heb het ook moeten doen. Dat ging makkelijker dan ik dacht. Wat ik zelf doe, daar heb ik controle over. Ik kan elke dag iets zinnigs doen voor een ander of voor mezelf. Daar word ik ook blijer van. Dat kan alleen als je je hoofd een beetje vrijhoudt. Als je in de afgrond blijft staren, ontzeg je jezelf die mogelijkheid. Ik krijg ook DM-berichtjes op Twitter van mensen die bang zijn, zich klem voelen, bang zijn voor complottheorieën rondom 5G of andere buitenissige ideeën. Ik snap het wel, ik wil het niet veroordelen. Maar als je de greep op jezelf kwijtraakt, kan het hard gaan. Behoefte aan zin en betekenis Ik bied verlichting. Ik los de situatie niet op, maar kan het wel draaglijker maken. Veel dingen gaan nu niet volgens plan en dan reageren sommige mensen heel primair. Daarmee leren omgaan vraagt veel geduld en ik neem de emoties waarmee ik geconfronteerd word niet persoonlijk. Dan is het voor mij te overzien. Want ik ben ook een mens, ik voel me niet anders dan anderen in deze sterk veranderde wereld. Ik kan er echter op een andere manier in staan omdat ik een professionele rol heb waarin ik altijd bezig ben met de gevoelens en het gedrag van de mensen om mij heen. Dat gezegd hebbende: ik ben soms ook van mijn à propos en heb nog geen volledig evenwicht gevonden. Ik stimuleer mensen om niet te veel over doemscenario's na te denken. Mensen hebben behoefte aan zin en betekenis. Als je het al gewend bent om te zien naar anderen en ook vanuit een optimistische houding kunt kijken naar mogelijkheden die je hebt, dan is in deze tijd leven iets gemakkelijker. Als je dat niet al doet, zijn bijvoorbeeld complottheorieën over 5G makkelijker te consumeren. Ook een complottheorie geeft een soort zin en betekenis, maar in negatieve zin, je leven wordt er niet beter van. Vijf fasen van rouw Ik heb erg het gevoel dat de irrationaliteit die we nu bij mensen zien, een vorm van rouwgedrag is. Ik herken de eerste drie van de vijf fasen van rouw die psychiater Elisabeth Kübler-Ross beschrijft. Het begint met ontkenning ('het is maar een griepje, dat gedoe allemaal', 'het verandert mijn leven niet, wat er ook gebeurt' of geloven in een wondermiddel tegen corona). De tweede fase is woede (corona is allemaal de schuld van...), gevolgd door de derde fase, marchanderen. Maar je kan niet onderhandelen met een virus. Die fases zijn allemaal tactieken om greep te krijgen op iets waar we geen greep op hebben. We zijn definitief dingen kwijt door deze coronatijd. We hebben overledenen, mensen krijgen gezondheidsproblemen, verliezen werk, of hun huis. Waar ik echt benauwd voor ben, is de vierde fase van rouw: depressie. Ik ben bang dat er wel eens velen het massaal kunnen gaan opgeven. Mensen die zich dan compleet verlamd voelen, niet meer hun bed uit komen vanwege rouw om het verlies van hun naasten, hun baan, toekomst, bedrijf. Ik heb graag ongelijk, maar zie het wel gebeuren. Dat gaat heel moeilijk zijn. Daar moeten we ons ook op voorbereiden. Want we kunnen pas verder als iedereen mee komt, iedereen moet weer perspectief krijgen. Dat vraagt om een collectief proces van de schouders eronder zetten. Een proces waarin we mensen niet meer afrekenen op de vraag of ze wel of geen succes hebben, zoals we dat hiervoor altijd hebben gedaan. Corona is iets dat je succes vernietigt ongeacht of je je wel of niet je best hebt gedaan. Ik hoop dat we in de toekomst anders om zullen gaan met zaken als succes of ongeluk. Dat je je je niet overbodig gaat voelen als je geen succes hebt, maar dat je voelt dat er altijd toe doet, dat je waardigheid niet ligt in wat je allemaal presteert. Als samenleving en als kerk is het van belang dat we een plek bieden voor iedereen, gewoon zoals je bent, juist ook als je depressief bent. Het gaat erom dat we ons niet op prestaties richten, want echt presteren doen nu alleen de mensen in de zorg, regering en andere vitale beroepen. Voor alle anderen geldt: hoe kan ik vanuit een positieve houding mijn leven en dat van anderen zo zinnig en waardevol mogelijk maken? En daar zul je ook van leren. De vijfde fase is de acceptatie. Verlies heeft dan een plek gekregen. Het litteken blijft, maar je kunt verder met leven. Er komen dingen voor ons verlies terug. Maar dan zijn we jaren verder. Over een aantal jaren kunnen we terugkijken hoe corona onze samenleving heeft veranderd. Er is de wereld voor en de wereld erna.
0 Comments
Aan het woord is: Natascha Beets (54), zij woont met haar man in Haarlem en werkt als managementassistent op een basisschool in Aerdenhout. Sinds de eerste nieuwsberichten over corona heb ik verschillende stadia doorlopen. Op het moment van de uitbraak in China dacht ik nog ‘wat een gedoe over een griepje, er gaan wel vaker mensen aan dood’. Toen echter het hele land platging, realiseerde ik me ‘jeetje mina, dat doen ze niet zomaar!’. Het kwam steeds dichterbij en uiteindelijk kwamen we terecht in een intelligente lockdown waarbij ook de school gesloten werd. Ik heb in de eerste weken veel radio geluisterd en op social media kwam ik allerlei verhalen en complottheorieën tegen. Omdat ik me niet mee wil laten zuigen in allerlei verhalen en zeker niet in angst, volg ik alleen nog het hoogstnoodzakelijke. In die eerste weken was het voor mij als hoogsensitief persoon ook behoorlijk heftig om naar buiten te gaan. Ik voelde de angst van anderen en kwam soms zelfs thuis met pijn op mijn borst. Ik heb inmiddels geleerd om me daar meer voor af te sluiten, onder meer door iedere morgen te mediteren. Ook heb ik een timer gezet waarmee ik mezelf ieder uur even herinner om een hartademhaling te doen en een healing prayer (mantra) op te zeggen. School als spinnende kat in het zonnetje In de eerste twee weken van de lockdown was alles in school erop gericht de lessen door te laten gaan. De leerkrachten en directie hebben keihard gewerkt om dat (digitaal) voor elkaar te krijgen. Voor mij leek er juist even minder te doen te zijn, wat nogal nutteloos aanvoelde. Totdat ik me bedacht dat er nog genoeg klussen lagen waar over het algemeen geen tijd of geld voor beschikbaar is. Ik ben schilderwerk in het schoolgebouw gaan doen, een aantal dingen die me al lang een doorn in het oog waren heb ik, met hier en daar wat hulp, opgeknapt. Onze facilitymanager – die negen scholen beheert – heeft deze tijd aangegrepen om de hele school van buiten te laten opknappen en schilderen. Het charmante oude gebouw ziet er nu uit als een spinnende kat in de zon, alles is weer mooi. Toen het lesgeven op afstand eenmaal liep, kwam ook mijn werk weer op gang. Sindsdien ben ik weer alle werkdagen bezig op school. Met driehonderdveertig kinderen en vijfentwintig medewerkers die er elke dag rondlopen, is er altijd veel energie in het gebouw, vaak prettig en soms ook vermoeiend. Nu is het, zonder telefoontjes, ad hoc werkzaamheden, collega’s, kinderen en allerlei onverwachte zaken veel rustiger. Daardoor werk ik efficiënter. Gelukkig ben ik niet helemaal alleen, de schilders en de conciërge zijn er natuurlijk ook aan het werk en zo nu en dan komt er een leerkracht langs. Onthaasten Ik werk nu meestal tot 16.00 uur, dus ik vertrek wat vroeger dan normaal. Dan kan ik op mijn gemak met de hond gaan wandelen en eten koken. Het is een luxe om wat vroeger te kunnen eten, dat past beter bij mijn natuurlijke ritme en heb ik nog de hele avond. Voor corona sportte ik tweemaal per week, bezocht ik wekelijks een vereniging en volgde ik een cursus op de hondenschool. Toen dat allemaal stil kwam te liggen, vond ik dat zalig! Vier dingen per week betekent ook vaak haasten en ik merk dat ik het heel fijn vind om dat niet te hoeven doen. Ik ben me dan ook aan het bezinnen hoe ik na de crisis door wil gaan. Wil ik al deze activiteiten nog wel? Wat mis ik inmiddels wel en wat mis ik niet? Ik merk dat ik gelukkiger ben als ik de rust opzoek, me laat leiden door wat ik in het moment nodig heb in plaats van mee te doen in de haastmodus van de maatschappij. Ook om spontaan te kunnen besluiten wat ik ga doen zonder rekening te houden met wat ‘moet’ ervaar ik als heel prettig. Wat deze tijd voor mij bevestigt, is dat ik een heel sterke innerlijke motivatie heb om dingen te ondernemen. Ik haal zowel blijdschap als lichtheid uit mijn binnenwereld, ik heb eigenlijk maar heel weinig prikkels van buitenaf nodig om gelukkig te zijn. Tekenen, in de tuin bezig zijn, met hondje de lente natuur in, klusjes doen. Het zijn de kleine dingen die me gelukkig maken en doordat we aan huis gekluisterd zijn realiseer ik me dat nog meer dan anders. Energiefrequentie verhogen Ook voel ik me nog dankbaarder voor alles dat mooi, goed en waar is in mijn leven. Onze liefdevolle relatie, de gezondheid van mij en mijn dierbaren, inkomen hebben, in Nederland wonen. Ik besef me dan hoe gezegend ik ben. Natuurlijk leef ik mee met degenen die het financieel moeilijk hebben, mensen die in hun eentje thuis zitten en zich eenzaam voelen, mensen die alleen moeten sterven of mensen die driehoog achter wonen en met stress wat betreft werk ook nog hun kinderen moeten lesgeven. Helaas kan ik niet zo veel doen om hen te helpen. Naar mijn idee is alles energie, dus als ik mijn energiefrequentie verhoog door gelukkig te zijn en de meditaties van de I AM Academy te doen, verhoog ik ook het algehele veld van energie. Ook daarom hou ik mijn focus op het positieve. Waar je je aandacht op richt groeit en gedachtekracht manifesteert. Ik denk echt dat we zo veel meer kunnen dan we denken. Daarom wil ik bij de lichtheid blijven en me niet te veel zorgen maken over hoe het verder moet met bijvoorbeeld de economie. Wat ik mis Ik mis het ‘echte’ contact met vrienden, dus ik videobel wat vaker met ze, het is fijn om zo het contact te houden. Heel soms wandel ik met iemand op gepaste afstand. Ook mis ik mijn moeder, ze was begin april jarig en we zijn niet bij haar op bezoek gegaan. Ze woont zelfstandig en maakt elke dag een wandeling, ze vermaakt zich gelukkig prima. Met mijn verjaardag gaan we, nu de regels wat versoepeld zijn wel even bij haar op bezoek. Zonder zoenen of knuffelen. Effect van social distancing Over zoenen en knuffelen gesproken: ik hoop echt dat er na deze social-distancingperiode één sociale omgangsvorm wordt gevonden om elkaar te begroeten. In ieder geval iets anders dan die drie (zeer oncharmante lucht)zoenen. Het is ongemakkelijk en ik heb er altijd moeite mee gehad. Ik krijg het al benauwd als ik naar een verjaardag moet, de hele kring zoenen of toch alleen maar een hand? Nu is ook de knuffel er de laatste jaren nog bijgekomen, wie wil wat? Eén zoen en een knuffel? Alleen een knuffel? Twee of drie zoenen? Heel sociaal lastig allemaal. Dus één begroeting graag en alleen met heel goede vrienden een lekkere knuffel. Die anderhalve meter is trouwens voor hooggevoeligen wel heel fijn, niemand die ongevraagd je aura binnen dendert. Meer ruimte voor creativiteit Ik ben allerlei nieuwe dingen aan het leren, dat vind ik heerlijk. Zo ben ik met online tutorials het programma Illustrator aan het leren zodat ik mijn eigen illustraties kan maken. Ook maak ik mezelf het programma Artrage eigen, een schilderprogramma. Vroeger wilde ik alleen maar tekenen, maar onder druk van mijn omgeving heb ik steeds andere werkrichtingen gekozen. Mijn werk op school is superleuk, ik krijg veel energie van de kinderen en vind het fijn om een regelmatig inkomen te hebben. Dus ik zou het niet willen missen. Mijn hart ligt in creativiteit en daar heb ik nu weer ruimte voor. Als mensen mijn tekeningen zien, zeggen ze vaak ‘Je moet er iets illustratie-achtigs mee doen!’. Ik zie wel, ik teken alleen maar omdat ik er blij van word. Zo maak ik bijvoorbeeld mijn eigen ansichtkaarten. Ook ga ik de meivakantie benutten om mijn portfoliowebsite weer op orde te maken. Moeten en willen we zo verder? Naar mijn gevoel legt corona dingen bloot. Mensen die zich al eenzaam voelden, voelen zich nog eenzamer. Stellen bij wie het al niet lekker liep vechten elkaar wellicht de tent uit. Corona vraagt mensen na te denken, hoe ze verder willen leven, hoe ze willen werken. Een pas op de plaats is weleens goed. Het is nodig de verbinding met jezelf te voelen nu je minder kunt rekenen op afleiding van buiten. Een crisis zorgt ervoor dat je eerlijk moet zijn. Wie ben je als er weinig te doen is? Wat blijft er over? Niets blijft verborgen. Ook zien we hoe de natuur opbloeit, hoe schoon de lucht is. Bij ons is het nu heerlijk rustig, doordat er weinig vliegtuigen over komen. Schiphol ligt hier om de hoek en het anders constante geraas en gerommel in de lucht is best heftig. De rust hoeft niet te wennen, ik zie nu al op tegen de heropening van Schiphol. De natuur komt ook op adem nu het rustiger is. De vraag ‘moeten en willen we op deze manier verder?’ geldt niet alleen op kleine maar ook op grote schaal. Ik hoop heel erg dat deze tijd de omslag wordt naar een duurzame economie. Natuurlijk wil ik niet dat mensen werkloos raken, ik hoop wel dat meer mensen voelen dat het ook allemaal wel wat minder kan. Wat langzamer, minder consumeren, minder prikkels. Ik deed er zelf ook aan mee hoor. Heb ik al die jurkjes in mijn kast wel nodig? Ik loop al weken rond in een spijkerbroek en fleece en ik voel me er niet minder gelukkig om... Aan het woord is: Marisa Richelle de Jong (41), Spaanse met Nederlandse ouders, psycholoog van beroep. Marisa is mijn nicht. In Spanje mogen mensen sinds 14 maart alleen voor essentiële zaken zoals boodschappen het huis uit. Wie zich er niet aan houdt, riskeert een boete van 300 tot 1.000 euro. Marisa ontwikkelt nu thuis cursussen over persoonlijke en professionele groei die ze in de toekomst wil geven. Zij heeft de onderstaande tekst geschreven in het Engels (we communiceren in een mix van Nederlands, Engels en een beetje Spaans), ik heb deze vertaald. Spanjaarden zijn doorgaans echte gezelschapsmensen, er is geen feest dat ze niet vieren. En is er geen aanleiding voor een feest, dan verzinnen ze die. In die zin ben ik half Spaans: ik hou van af en toe feesten, maar van nature ben ik iemand die het liefst thuis is. Al voordat we te maken kregen met COVID-19, verveelde ik me nooit en verveeld voel ik me nog steeds niet. Daarom is de huidige verplichting om thuis te zijn voor mij geen straf. Ik hou van me creatief uiten. Ik schilder bijvoorbeeld graag. Ik vind mijn werk er niet uitzien, maar ik vind het leuk om te doen, het ontspant me. Daarnaast studeer ik elke dag op het gebied van psychologie. Dat doe ik voor mijn eigen persoonlijke groei en om professioneel bij te leren. Ook doe ik wat aan yoga en krachttraining om fit te blijven. Daarnaast vind ik het heerlijk om films te kijken. Geen volledige keuzevrijheid meer Ook al hou ik van thuis zijn, het is een feit dat COVID-19 ons de volledige vrijheid heeft ontnomen om te kiezen wat ik wil doen. Het aparte is dat we veel dingen voor lief nemen, totdat een ‘stomme bug’ ons ineens tegenhoudt om de dingen te doen vanuit keuzevrijheid. Nu mis ik dat ik die had. En dat is een eyeopener voor mij. Deze reflectie houdt me bezig tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden. Ik ben bevoorrecht met een groot veld voor mijn huis, want vanwege de COVID-19-restricties mag ik niet verder dan een kilometer van mijn huis gaan. Ik beken dat ik die regel overtreed. Ik wandel verder, maar met angst, me verstoppend onder bomen, bang dat een patrouillerende drone of helikopter me betrapt. Ik heb dus geen werkelijke vrijheid meer. Ook al is er niemand in de buurt, ik mag me niet vrijuit bewegen buiten. Maar ja, als de Spaanse regering ons zou vertellen dat we ons wel wat vrijer zouden mogen bewegen, zoals in Nederland, zouden we dat ook werkelijk massaal doen, zo is de Spaanse mentaliteit. En dat kan niet. Als Spanjaarden hebben we het nodig regels en beperkingen opgelegd te krijgen, omdat we nog niet zo gek veel beschaving hebben. Iedereen was op mijn verjaardag Aan de andere kant waardeer ik de quarantaine om een aantal dingen. Ik was jarig op 16 april en al mijn vrienden waren er! Een aantal jaren geleden had ik ook vrienden uitgenodigd om te komen en had ik geen idee wie er daadwerkelijk zou verschijnen. Dit jaar vond ik dan ook ontzettend fijn. En ik hoefde niet iedereen te trakteren op een biertje, haha! Natuurlijk miste ik wel de knuffels en zoenen, maar die komen zeker nog wel. Contact met familie en vrienden in het buitenland Onze werkelijkheid is veranderd en onze manier van communiceren. Of het beter of slechter geworden is door COVID-19, dat wil ik in het midden laten. Maar het is wel dankzij deze tijd dat ik – via videobellen - sinds lange tijd weer eens echt face-to-face-contact had met Colette. Ik had er eerder niet eens bij stilgestaan elkaar via deze weg te spreken. We stuurden elkaar wel af en toe berichtjes via WhatsApp, Messenger of e-mail, maar dat was het ook. Precies hetzelfde gebeurde met vrienden in de Verenigde Staten. Ik heb een bericht naar ze verzonden dat ik had ingesproken via Messenger. Nu ik er zo over nadenk: kun je ook videogesprekken verzenden? Dat ga ik direct even uitproberen als ik deze tekst heb geschreven. Persoonlijke issues aangaan De quarantaine helpt me ook om te kijken naar een persoonlijk probleem dat ik al langere tijd van binnen voelde en dat ik in de waan van de dag nooit aanging. Ik dacht dat ik er geen tijd voor had. En eigenlijk was het vooral dat ik het verstopte door maar aldoor bezig te zijn. Ik vermeed het. Nu er tijd is, kan ik er niet langer omheen. Nou ja, dat zou wel kunnen, maar ik wil het aangaan. Ik vind het echt tijd om te reflecteren op de manier waarop ik leef, wat ik wil, hoe ik dat wil, waarom dezelfde struggle maar steeds terugkomt. ‘Dat wat je wilt tegenhouden, blijft bestaan. Dat wat je accepteert, zal je transformeren.’ De laatste paar dagen zie ik de dingen wat helderder. Ik verlang naar dingen die resoneren, die overeenkomen met mijn passie, waarden en principes. Zo heb ik ook te erkennen dat er dagen zijn die ik liever vergeet, maar die ik accepteer. Ik weet dat ze er ook bij horen, maar dat ze ook weer voorbijgaan. Eén ding is me heel duidelijk: ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor mijn beslissingen en acties. Ik heb wat minder fijne dingen gedaan in het verleden, dat geef ik toe. Maar ik geef mezelf er niet de schuld voor. Ik leef in het moment. Ik wil leren van wat ik niet zo best heb gedaan om een mooier persoon te worden. Ik zit in dat proces. Blauwe of rode pil, welke kies je? Dankjewel voor het initiatief van deze website, Colette. Ik wilde graag zelf schrijven om mijn gedachten en gevoel te ordenen. Daar heeft het me erg bij geholpen. Deze reflectie en emoties uiten heeft voor mij een doel: ik weet dat ik niet de enige ben die zijn of haar demonen aankijkt. Ik wil mensen graag aanmoedigen om henzelf te uiten. Want uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ik weet dat er mensen zijn in heel nare situaties. Mensen die bijvoorbeeld te maken hebben met problemen met hun partner en/of kinderen. Mensen met zorgen, onzekerheid, angsten, gevoel van onveiligheid, depressie. Tegelijkertijd is het de tijd om aan introspectie te doen en sterker uit deze quarantaine te komen. We kunnen er niet aan ontkomen, zo is het gewoon. Zoals in de film Matrix: wat kies je? De blauwe pil, waarmee je beslist hoe je dag eruitziet, of de rode pil, die je emoties met jou aan de haal laat gaan... Medeleven voor naasten van overledenen Nog een laatste gedachte voor alle mensen die een familielid hebben verloren aan COVID-19. Velen van hen kunnen niet persoonlijk afscheid nemen van hun geliefde. In het nieuws lees ik wat dat betreft veel onmacht, woede, boosheid en verdriet. Heel begrijpelijk. Mijn medeleven gaat uit daar iedereen die dit meemaakt. |
Copyright © 2020